Evrendeki gelmiş geçmiş en güçlü mutlak gücün bekçilerinden biri. Kara Çember Bekçisi Aidan... Dünyadaki normal yaşantısındayken aniden kendini gizemli bir boyutta bulur. Kendisinin bekçi olduğunu öğrendiği anda kayıp mirasının ve ailesinin arayışına çıkar. Geçmişe ışınlanan Aidan aynı zamanda hem kimliğini gizlemeli, hemde içinde olduğu gizemi çözmelidir.

Çağla ve Ebru, izledikleri filmlerin ve okudukları kitapların etkisinde, kurt adam bulma umuduyla kendi ülkelerinden çok uzaklara giden, iki Türk kızı. Asla saf olmayan, başrollerdeki o aptal kızlara her seferinde acımasızca söven bu kızlar, kendi aşk hayatlarında onlar kadar saf olmamaya yeminliler. Şuan ise tek bir hedefleri var: Birer kurt adam bulup mühürlenmek. Çok ülke gezdiler, birçok kez de kurt adamları bulduklarını sandılar fakat her seferinde yanıldılar. Artık yalnızca son bir durak kaldı: Fejian. Çağla ve Ebru, aynı sürüdeki iki kurt adamı kendilerine mühürlemeyi düşünürken kader, iki düşman sürünün alfalarını onlara mühürledi. Alfalar arasındaki büyük düşmanlık, bu iki arkadaşa sıçrayacak mıydı? Her şey istedikleri gibi mi gidecekti, yoksa her şey tepetaklak mı olacaktı? 🐺 "Canım Allah'ım şuan bir rüyada mıyım, yoksa gerçekten de bir kurt adama horon tepmesini mi öğretiyorum, Yarabbim?" Diye Türkçe konuşmamla bana tuhaf tuhaf bakan Chris'e onların dilinde, "salla hadi, omuzlarını titret biraz da," diyerek komut verdim ve Ebru'ya dönerek gurur dolu bir bakış attım. Bu bakışın anlamı şuydu; ben ve Ebru kuru fasulyeyle pilav, lahmacunla ayran, iskenderle yoğurt, çiğköfteyle marul, karpuzla çekirdeği gibi uyumlu ve yan yana geldiklerinde dünyayı değiştirecek kadar tehlikeli bir çifttik. Bizden var ya her şey beklenirdi, her şey! 🐺 UYARI: 'Pabucumun Mühürü' isimli ilk ve tek kurgudur. ~15.03.21~

Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu onlar için kötü sonuçlanıyordu. Çünkü üzerimde birkaç bıçak ve 2 gümüş Colt vardı... İnsanlar kaçıp saklanırken, ben onlarla savaşıyordum. Sahi bunu neden yapıyordum? İnsan ırkına bu kadar zarar vermiş yaratıklardan neden korkmuyordum? Onlarla savaşıp, aptal insanların yaptığı yanlışı neden ben düzeltmeye çalışıyordum? Genetiğiyle oynanmış insanlarla, Mutantlar... Dünyadaki varlıkları insan, hayvan ya da mutant olarak ayırabilirken, kendimin ne olduğunu bilmiyordum. Herkesten farklı olduğum aşikârdı; fakat kesinlikle insan değildim. BİLİM KURGU #1 (DÜZENLENİYOR)

"Karanlıktan korkar mısın?"dedi sorusunu yineleyerek. "Demek karanlığın kendisi sensin ve karanlık asla seni korkutamaz."dedim onun söylediklerini tekrar ederek. Kibirle çürük dişlerini göstererek sırıttı. "Karanlık benim!" "Peki o halde. Sorumu değiştiriyorum." Bir adım attım. Artık daha yakındık. "Aydınlıktan korkar mısın?" Çürük dişleri yavaş yavaş kapandı. "Sen?"dedi tıslayarak. Zaten buruşuk olan yüzünü daha da buruşturdu. Aramızdaki ateşin filizlendiği elime bakarak, kaşları olması gereken , ama onun yerine alnının daha da geniş gözükmesini sağlayan mavi derisini kaldırdı. Artık her şeyiyle karşımda çok daha netti. Hızla geriye doğru adım attı. "Ama senin... senin gözlerin okyanus."dedi. Ateşim daha da büyüdü. Minik çukurları saçlarıma kaydı. "Saçların... saçların ateş. Nasıl?"dedi fısıldayarak... "Nasıl bir Kızıl Ejder, Ak Ejder'in gözlerine sahip olur?" Sırıttım. "Hayal kırıklığına uğramış gibi gözüküyorsun."

"Bunu benden nasıl saklarsın ya? Senelerce hem de. Babamı, abilerimi benden gizleme hakkını kimden aldın sen?" annem yüzüme dahi bakmazken daha çok sinirlendim. "Sana diyorum be kadın! "sonunda önünde duran evraktan başını kaldırdı. Duygusuzca bana bakıp göz devirdi. "Varlıklarını yeni ögrendiğin, senin varlığından bile haberdar olmayanlar için," evraklara baktı tekrar. Umursamadı bile. "...benim başımı ağrıtma. Git odanda istediğin gibi zırla!" derin nefes alıp verirken gelecek olacak krizi tahmin edebiliyordum. Oda üzerime doğru gelirken derin nefesler verdim. "Sen nasıl bir annesin? Orada senin 4 oğlun daha var ya! 4 oğlun,çocuğun!" Annem oflayıp dosyadan sayfa değiştirdi. "Odanın yolunu biliyorsun." gözlerimi kısarken o an karar verdim. En doğru karar olup olmadığını sorgulamadım bile. "Babam ve abilerimin yanına gideceğim. "annem histerik bir şekilde güldü. "Güle güle. 2 haftaya kalmaz ağlayarak eve geri döneceğini biliyorum." omuzlarımı dikleştirirken daha emindim artık. "Artık Soylubey olmayacağım anne! Alçin Soylubey olmayacağım!"odadan kapıyı çarparak çıkarken artık tek düşündüğüm,bunu nasıl yapacağımdı.

Temelleri tamamen yıkılmış bir aile... onlar bir aile bile değildi. Sadece kemikleri birbirine bağlanmış zar zor ayakta duran bir iskeletten ibaretti. Kötü kaderleri daha doğmadan önce biçilmişti. Kanatları daha doğmadan kesilmişti yedi çocuğun... Destan Dağlar ise bu yedi çocuktan en şanssızıydı. Kimsesizdi. Kimliksizdi. Yalnız başına savaşıyordu. Tek başına koca bir aileydi. Ta ki 17 yıl sonra kardeşlerinin karşısına çıkmasına kadar. Karmaşık hayatı iyice karışırken bu düzene uyabilecek miydi yoksa aykırı hayatına kaldığı yerden devam edecek miydi? Bu yedi yaralı çocuğun verdiği koca savaş son bulacak mıydı? Yoksa asıl savaş şimdi mi başlıyordu? & Yayınlanma Tarihi: 10.06.2021 Kitapta +18 küfür, argo, şiddet gibi sahneler mevcuttur. Herhangi bir çalıntı, alıntı söz konusu olursa gereği yapılacaktır.

Klasik karışan bebekler hikayesi evet ama unutulmazları ile. Sezon Finali yapıp devam eden, klasik abi kurgusuna ihanet eden kitap... Okuyun derim :)

Kayra, gerçek ailesine alışabilecek miydi? Daha doğrusu abileri ve kardeşi Kayra'ya ısınabilecek miydi? 17 yıl boyunca bir yalanla büyüyen Kayra, 17 yaşında gerçek ailesinin başkası olduğunu öğrenirse ne olur? • 17 Ocak 2021 •