-çık odamdan yoksa annemleri çağırırım -çağır ewde yoklarki -ne nereye gittiler -balayına 1haftaorda kalacaklar ve geldiklerinde ayrı ewe gideceklermiş -neeee -güzelim anlayacağın artık ikimiz bu ewde kalacaz -hebun çık odamdan hemen -ayşe bana bağırma -çıksanaa be -kızımm siktirtme belanı çıkacaz zaten -mal -hemen aşağıya in ve kahvaltımı hazırla

Amy, normal, sıradan, hatta gayet sıkıcı bir kızdır. Ta ki, kendisinden garip şeyler yapmasını isteyen CIA'e bulaşana dek. Yapması gereken tek şey, bahsettikleri kişiyle her gün vakit geçirmek, ona arkadaşı gibi yanaşmaktır. Casusluk yapacağı kişi kendisini sinir eden, dalga geçen, ukala biri olsa bile. Amy, tek kuralı ihlal eder; "işe duygularını karıştırma!"

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Güclü , hırçın , asi Selin...Tek istedigi kendi dünyasinda ferah ve lüks icinde özgürce yasamak..Onu korumak,değiştirmek isteyen ve bu uğurda bir oyun oynayan büyükbaba...Oyun ise yakisikli korumamiz.. Ozgur kizimiz korumaya alisabilecek mi? Yoksa aşik mi olacak? Yoksa nefret mi edecek? Her ikisi de olmasin :)...

Bir playboy ve onun ufaklığının aynı evde geçirmesi gereken 9 ayı var. Chloe bu duruma ne kadar dayanabilecek? Yoksa ilk pes eden Luke mu olacak? Kim bilir belki de olaylar ikisinin de beklediğinden farklı gelişir. Megan ve Shane'e olduğu gibi... *** Asla yapmam dediğiniz bir şey oldu mu hiç? Öyleyse hikayeyi açıp okumaya başlamanın tam zamanı!

... ''Bana bir söz ver '' nefesi yüzüme çarparken zorlukla yutkunup ela gözlerine baktım. Bakışlarında o kadar çok duygu besliyordu ki saatlerce gözlerine bakmak istiyordum. Aşk-Nefret-Özlem-Hüzün-Acı ve daha bir çok duygu dolu bakışları dudaklarıma kaydı. '' Ne olursa olsun , ölüm bizi ayırana kadar beni bırakmayacağına söz ver Lucy. '' Onun çok sevdiği dudaklarımı dişlemeye başladım. Bakışlarım gözlerinden , öpüşmekten dolayı pembeleşen dudaklarına kaydı. Seslice yutkunup heyecanla aldığım nefesimi düzene katarak konuştum. '' Ölüm bile bizi ayıramaz Zayn. Seni asla bırakmayacağım. '' Dudaklarımızı tekrar birleştirdiğinde gözlerimi kapadım ve kendimi ona teslim ettim. Since: 14.08.2013

Senelerce aşık olduğum kişi şimdi üvey abim mi olacaktı? İmkansızdı bizimkisi. Defalarca imkansız olduğumuzu söylerdii.

Aile, tek gerçek servettir.. Ailedir aslında insanı güçlendiren, ayakta tutan.. Eğer aileni kaybetmişsen cami avlusuna bırakılmış bir bebekten farkı kalmıyor insanın. O bebek sadece hiç görmediği, kokusunu bilmediği annesini ve babasını kaybetmişti. Ben ise annemi, babamı, dostumu, kardeşimi, sırdaşımı, ömrümü, nefesimi kaybettim. .. Ben Ayaz. Evin büyüğü. Diğer normal çocuklar gibi olan ama hayata 1-0 değil 2-0 yenik başlayan, annemin Uraz'ı doğururken, daha fazla dayanamayıp öldüğünü. Babamın buna dayanamayıp intihar ettiğini kapının önündeki ambulansı görerek öğrenen Ayaz. İstanbul gibi güzel bir şehirden nefret eden belkide sayılı insanlardan biriyim. İstanbul'u sevmediğimi öğrenenler önce bir şaşkın şaşkın baksalarda bilmiyorlar ki o şehrin benim ailemin aldığını. Annemi 3 yaşında kaybedip, Daha annemin toprağı kurumadan babamıda kaybettikten sonra hayatımız tamamiyle değişti. Sanki annem gidince sadece annem değil. Evimizin neşesi, huzuru, mutluluğu, saadeti de gitti sadece bunlar değil babamda gitti. Biraz daha serbest bırakmışlardı beni. İçime kapanık bir çocuk olmamam için ama sonuç değişmedi. Acımı her zaman içimde yaşadım. Hani şu "erkekler ağlamaz" lafı vardır ya külliyen yalan. Seven, sevdiğini kaybeden erkek ağlar. Hemde bir kızın ağladığından daha fazla. İşte benim hikayem. 4 yaşımdayken ayaklarımın üstüne basmak zorunda olup evin reisi olmam. Aileme sahip çıkmak tam 18 yıl önce yüklenmişti omuzlarıma. babamı da kaybettikten sonra Uraz'la iki kişilik sağlam duvarları olan küçük ama her şeye göğüs geren, tüm zorluklara rağmen mutlu olmaya çalışan bir aile kaldı elimde.. #10.06.2016#

Her şey senin mutluluğun için diye başlamamalı cümleler. Önemli olan sen ve benden çok biz kelimesidir. Hayatınızda ne olursa olsun üçüncül kişilere yer vermeyiniz. Unutmayınız zoraki durumlarınızda seçtiğiniz tercih sizin tercihiniz değildir. Alal acele sevişinden hicrana düşeceğimizi anlamalıydım. Sahte bakışlarını tutulmayacak sözlerini farketmeliydim belkide. Anlamalıydım diğer yarım olmaktan çok diğer yârinin olduğunu.Kalbinde hissetmeliydim koca bir bensizliği.Bensizliğin içinde lâl olmuş sensizliği.Ne diyeyim, nasip değilmiş. Aklıma sığdırdığım gibi kalbimede sığdırırım sensizliği.Sen başkasıyla yeni aşklara yelken açıp etrafına mutluluk saçarken ben kalbime gömdüm seni. Ne olduysa zemheri gecelerimde oldu. Anladım asıl aşkı ve sevdayı... Bitiriyorum be çocuk bitiyorum. En çok ne üzüyor biliyor musun? Hayallerimizin yaşanılmayacak olması. Ya da tam olarak öyle değil. Yaşanması, hayallerin yaşanması. Fakat başkalarıyla, başkalarıyla yaşanması...

Uyarı: Bu romanı 15 yaşında yazdığım için beklentilerinizi kenara bırakmanızı şiddetle öneririm. -Beyza Doğuç.