❝Hiçbir silah sana elinde patlamayacağının garantisini vermez.❞ ASLANLAR SERİSİ, KONRULUN KAFESİ ve DUZAH kitaplarından oluşan bir seridir. Hangi kitaptan başlarsanız başlayın illa ki spoi yiyeceksinizdir. İstediğiniz kitaptan başlayabilirsiniz.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Gerilen çenesi ve hızlı hızlı aldığı nefeslerle tenimi keşfe çıkıp belime indiğinde kısa bir süre duraksadı "Beni uyuşturduğun halde sana her geçen gün biraz daha ihtiyaç duymam akıl kârı değil." Çekemediğim nefeslere bir de boğazımda takılıp kalan yumrular eklenmiş, az önce kurduğu cümleler beynimin içerisinde doğru teraziyi bulmak ister gibi etrafa saçıldığındaysa göğüs uçlarımda hissettiğim karıncalanma ile dudaklarımdan dökülen inlemeye lanet okudum. Alnından dökülen küçücük sıcak ter damlacıklarından bir tanesi yönünü çıplak göğsüme doğrultunca, dudağında kendine yer bulan gülümsemeyle beraber kısa bir nefes aldı ve dişleri arasından sızan hırıltılarlada birkaç küfür savurdu. Göğsüme damlayan mürekkebi dili ile yoka indirip derin bir nefes aldığında boğuk kelimeleri bir bir akıttı "Bir kez daha beni kendinle tehdit etmeye kalkarsan yaşayacaklarını hayal gücünün sınırlarına bırakıyorum. Daha öncede dediğim gibi izle ve gör" ARAL ERGE bu ismi hafızanıza iyi kazıyın çünkü çok duyacaksınız... (Nott= Fazlası ile +18 sahne bulunduruyor!) Instagram: aynur7_a

"Ben sana diğerleri gibi gelmedim. Ben sana zorunluluktan geldim. Beni asla çıplak çizemezsin!" Yüzündeki gülümseme hala yerli yerindeydi. Davetkar bakışları bedenimi baştan sona turladı ve dudaklarındaki kıvrım büyüdü ve yanaklarındaki vadiler ortaya çıktı. "Seni çıplak çizeceğim küçük kız. Lakin bu bedenen değil, ruhen olacak."

Boynuma kondurduğu her öpücük kalbimden kalan parçaları ezip geçiyordu. Kafasını hafifçe kaldırdığında denizin karanlığını yansıtan gözlerini gözlerime dikti. Sarhoştu. Fırsattan istifade var olan tüm gücümle onu ittim. "Bitmedi mi hâla?" sesim çatlamıştı. "Canımı yaktığın yetmedi mi? Daha çok mu yakmak istiyorsun? Yakamazsın. Ölmüş bir insanın canı daha çok nasıl yanabilir? Evet. Beni öldürdün. Ve ben yaşıyorum. Ruhumu kaybettim. O öldü. Bedenimi de öldür. Elinden geldiğince canımı yak. Ama beni yaşatma. Anladın mı? Canımı yak. Ama beni yaşatma. Kaldıramıyorum artık." Gözlerimden benden habersiz süzülüp giden damlalar özgürlüğünü ilan etmişti. Afallamıştı, Bunu yapmamı beklemiyordu. Ruhun siyaha boyanmış bir şekilde akıttığı bir kandı sanki bu. Hem ruhları öldürüyor, hem bedenlerdeki canı alıyordu. Ölü bedenler, dokunamıyordu birbirine. Yavaş adımlarıyla aramızdaki mesafeyi kapattı. "Ben sadece seni istiyorum. Kalbine kazıdığın acıları senden almak için istiyorum. Yaralarını sarmak için istiyorum. Yanlızca seni istiyorum." "Sen benim yaralarımı saramazsın!" sesim geceyi tiz bir şekilde aydınlattı. Ruhumun parçaları önce birleşip sonra tekrar dağıldı. "Bana her gün yeni bir yara açan birisi, benim yaralarımı saramaz!" . . . Wattpad'de YARALAR MAHZENİ isimli ilk kitaptır. (Ç)alan kişilere yasal işlem başlatmaktan çekinilmeyecektir.

!!! +18 "Geçmişin bana ait," dedi ve kulağıma yaklaşarak fısıldadı. "İstesen de beni unutamazsın." Geçmiş can yakar. Yıllar sonra karşılaştığında bile. Fakat madalyonun iki yüzü vardır. Her şey çok güzel olabilirdi; onu tekrar görmeseydim. Henüz gençliğinin baharındayken, sevdiği adam tarafından acımasızca dünyası başına yıkılan Eylül'ün ölmekten başka hiçbir planı yoktu. Gözünü kapatıp teslim olduğu adam olan Vaha, onu bir başına ve yüzüstü bırakıp gitti. Yaşadıkları anların hepsinin acı bir hatıraya gömüldüğünü dehşetle izledikten sonra ardı ardına darbe aldı. Annesinden, babasından, ağabeyinden... Bir zamanlar deli gibi sevdiği Vaha, tüm hayatını ellerinden çalmıştı. Uykusunda gördüğü dur durak bilmeyen kabuslarla, uyandığında umutsuzluğun beslediği ruhunu huzura kavuşturmaya kararlıydı. Ta ki dünyanın en kibar ve anlayışlı adamı olan Özgür'le tanışana dek... Eylül, uzun yıllarının ardından onu unuttuğunu sanıp yeni hayatının taslağını çizdikten sonra Vaha ile tekrar karşılaşır ve fitilin ucu ateşlenir. Çaresiz, umutsuz ve bir o kadar da yasak aşkın pençesine girmemek için birbirlerini mahvetmek pahasına ikisi de mücadele eder. Eylül'ün doğru sandığı yanlışları tokat gibi yüzüne çarparken, gerçekler onu dipsiz bir kuyuya atar. Fakat yazgının kesin çizgisinden çıkmak ne kadar mümkün olabilirdi ki?

Gecenin bir kuytusunda, yarı ölüm halinin pençesinde gerçekleşti kehanet. Yeni yaşamı lanet gibi bahşedildi kadına. Sol kaburgasında, kalbinin hemen üstüne işlendi lanetin emaresi; gövdesi kuzguni siyahı, kanatları safir mavisi bir kelebek... "Tenim, tenine Feraşe..." Bu isimde yazılan ilk ve tek kurgudur, çalınması durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

Bu kurguda argo, küfür ve yetişkin içerik barındıran sahneler bulunmaktadır. ●○●○● "Beni sokmaya çalıştığın kalıpta olmadığımı sen de ben de gayet iyi biliyoruz." Ne kast ettiğini gayet net anlamıştım sanırım. Ona sürekli abi dememi kast ediyordu. "Üstelik ben de seni uzun süredir o kalıpta görmüyorken," gözlerimin tam içine bakarken kısık sesle tamamladı cümlesini. "Birbirimizi kandırmanın alemi yok." Bir elini başımın yanındaki duvara yaslayıp iyice sokuldu bedenime. "Ya sen yanlış görüyorsan, ben seni tam olarak o kalıpta görüyorsam?" Yüzünü boyun girintime yaklaştırmasıyla elini yaslamadığı taraftan duvar ile arasından çıkmak için hamle yaptım. Diğer elini de duvara koyarak engel oldu bana. "Senin aksine bedenin o kadar dürüst ki Betül, inkar etmelerinin hiçbir önemi yok artık." Ellerimin her ikisini de ince gömleğin altındaki sert bedenine bastırarak kendimden uzaklaştırmaya çalıştım. Milim kıpırdamadı tabi ki. "Yanlış görmüşsündür." Başını boyun girintimden çıkardı. Dudaklarını aniden anlıma bastırdığında şok içinde kaldım öylece. Ani hareketiyle kapanan gözlerimi bir süre sonra dudaklarını anlımdan çekse de açmadım. "İnkar etmekte serbestsin Betül ama ben az önce adımın yazılı olduğu yere dudaklarımı bastırdım," demesiyle daha sıkı kapadım gözlerimi. Sonra beni öylece bırakarak koridorun sonundaki odasına girdi, gözlerimi açmasam da uzaklaşan bedeninden ve kapı sesinden anladım. Elimi anlımda gezdirirken şapşal gibi gülümsedim kendi kendime. Annem hep kaderimizin avuç içimizde yazdığını, alnımızda da kaderimizdeki adamın adının yazılı olduğunu söylerdi. ○●○●○● #Genelkurgu 5# 24 Temmuz #Romantizm 5# 15 Ağustos #Aşk 4# 11 Ekim #Gençkurgu 5# 21 Ekim #Mizah 1# 27 Ocak

Bilinmeyen Numara:Gerçek sevgi neymiş göreceksin, Bilinmeyen Numara:Sahte sevgileriyle etrafını saran kızların arasında çekip alacağım seni yanıma. Bilinmeyen Numara:Çünkü sen benim.. Bilinmeyen Numara:Bedenim oldun ruhum oldun. Bilinmeyen Numara:Seni çok seviyorum Kaan... 28.03.20🧚🏻‍♀️ Kısa hikayede 1. Sıradayız! (15 Ekim 2020💛) Romantizmde 2. Sıradayız! (17 Ekim 2020💛) Genç Kız Edebiyatında 2. Sıradayız! (17 Ekim 2020💛) Genç Kurguda 1. Sıradayız! (18 Aralık 2020💛) Anonimde 2. Sıradayız! (4 Haziran 2021💛) Bilinmeyende 1. Sıradayız! (9 Temmuz 2022💛)

''Aşık mı oldun sen bana?'' dedi gözleri gülerek. Bu gülüşü de bu adamı da tanıyordum artık. Karşımdaki adam istediğini elde etmek için kendini bile cayır cayır ateşte yakabilecek kadar gözü kara bir adamdı. Tanıştığımızdan beridir bu gülüşüyle gözümün önünde kaç adamın başına silahını dayamıştı, saymamıştım. ''Saçmalama.'' dedim. Sözlerim palavraydı. Kokusu boğazıma doldu. Steteskop olmadan kalp atışlarını sayabileceğim kadar yakındı bana. ''İsabet olur.'' dedi. Kalbime iki el kurşun isabet etti. Ağzından çıkan her kelime için bir kurşun harcamıştı. Ve bunu belindeki silahla değil dilindeki silahla yapmıştı. Kalbim acıdı. Kimse ambulansa haber vermedi ve burada benden başka doktorda yoktu. Kendimi ameliyat etmeyi başarsam, kurşunları çıkarsam diye düşündüm. Yine de kalbim dikiş tutar mıydı bundan sonra? ----- BU HİKAYE TAMEMEN KURGUDUR----