❝You and me,❞ he whispered, ❝until the end of time.❞ // A chronicle of Junie Bennett's birthdays from the ages of ten to twenty one.

Was het niet geweldig als een baby zijn eerste stapjes zette? Van kruipen naar stappen was een hele vooruitgang. Ouders waren altijd zo trots op hun kindje als het vol vreugde zijn eerste stapjes zette om vervolgens weer te vallen. Wat wilde ik dat graag. Vallen en weer opstaan. Danielle Katana is geboren zonder benen waardoor ze haar leven moest doorbrengen in een rolstoel. Het was altijd haar droom geweest om eens te kunnen stappen of rennen. Wetende dat dit nooit zou lukken maakte haar droevig, erg droevig… Dan had je nog de vreemde blikken vol medelijden die ze altijd kreeg als ze zich in het openbaar vertoonde. Iedereen leek bezorgd om haar. Haar ouders, haar oudere broer Remy, haar beste vriendin Maud en alle andere mensen. Iedereen behandelde haar als een gehandicapte, dat ze ook was maar niet wilde zijn. Totdat ze Roan Timmers ontmoette. De beruchte badboy van haar buurt. Badboy of geen badboy: hij was de enige persoon die niet vreemd opkeek bij het aanzien van haar rolstoel. En zij was dan weer de enige die geen vrees kende voor deze beruchte Roan Timmers. Dit verhaal staat on hold en dat zal voor een lange tijd zo zijn, het spijt me.

After I met Riley everything changed, forever. She was unlike any girl I had ever met, unique in almost every way. She was one of those girls you could only read about in novels. She called me Spidey. And I called her Smiley. Because of her, I became the person I am today. This is our story. **Note** The grammar might seem off to you, but it will make sense in the end :). I do it on purpose.