Adaleti sağlayanların dünyasına kendi kurallarını koyan; Mirhan ÇAKIROĞLU Ve hayatta tek kuralı kuralsızlık olan; Berfu DUMAN.. Adaletin terazisine vicdan ağır gelir. Yılın ilk karı kadim şehre düştüğünde imkansızlıklarla dolu iki ruhun içine de bir kıpırtı bahşedilmişti. Kar taneleri gibi birbirinden ayrı yollarda bilinmezliğe düşen ruhlar bunu ilk sansa bile gerçek çok farklıydı. Yazılan bir kadere kaldırılan her baş ona eğilmekle mükellefti. Bilmiyorlardı. Yol ya birdi, ya da hiç. Bedenlerine üflenen ruhun gideceği yön çok önceden belirlenmişti. İnkar etselerde yazılan yazılmış, yaşanacaklar ise bir temiz kağıda dökülmüştü. Hikayelerinde ne siyah vardı ne beyaz. Onlar griydi. Tüm gerçekliğin üstüne düşmüş gölge gibi gri.

Masum olmak için çok geç , gerçekler için çok erken. Baş parmağını alt dudağımda sürüyerek çeneme kadar indirdiğinde sadece yutkunabilmiştim. Bu adam benim sonum olacaktı... Parmakları az önceki narin dokunuşlarının aksine çenemde sertleştiğinde ani bir hareketle çenemden sıkıp başımı dikleştirdi. ''Eğer almaya değer bir şey varsa o benim olmalı. Başkasının hayal bile edemeyeceği şekilde.''

Beni sevebilir miydi gerçekten? Böylesi kötü bir adam, sevgi nedir bilir miydi? ▪▪▪

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?