"Sadece seni yok etmek istiyorum." dediğinde dudaklarımda kışkırtıcı bir gülüş oluştu. "Öyle mi?" dedim dudaklarına doğru fısıldayarak. "Daha çok beni nefesimi kesene kadar öpmek istiyormuş gibi bakıyorsun." dedim ama bakışlarını hiç değiştirmedi, bana öyle bakmaya devam etti. "Doğru başta amacın gerçekten beni yok etmekti, sonra baktın ki etrafımda bunu yapmaya meraklı insan çok, acıdın mı?" Konuşurken hafif alaylıydım, her bir kelimemde, her nefesimde amacım onu daha da çıldırtmaktı. "Aslında evet, seni ben mahvedecektim ama ortada mahvedilecek bir şey kalmamış." dedi eli çenemi hafif hafif okşarken. Ve onun dokunuşu mahvedilecek bir şeylerin kaldığını hissettiriyordu. Yine de bakışlarım düşmanca kısıldı. "Senin görevin beni korumaktı, değil mi? Dur o da oyundu, doğru ya." 07.04.2023

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Herşey, Ayça'nın sadece hava almak için çıktığı zaman olmuştu. Sadece hava almak için çıktığı bahçede kaçırılarak, kendini bambaşka bir yerde, yanında dört kişiyle bulmuştu Ayça. Nereden bilebilirdi ki bu dört kişiyle arasında olan bağın geçmişe dayandığını? Ayça, kendini bir anda bu okul gibi olan bir yerde bulurken, birden çıkagelen robotik bir sesin, geçmişlerinin tozlu sayfalarını aralamasına şahit olmuş, ve asıl geçmişini o dört kişiyle öğrenmeye başlamıştı. Geçmişi, bu dört kişiyle birdi Ayça'nın. Lakin bunu bilmiyordu bile. Ayça'nın tek bildiği asıl olayı diğer dört kişide biliyorlardı. Onlar birşeyi çok iyi biliyorlardı. İçlerinde hapsolmuş çığlıkları çok iyi biliyorlardı! Ve şunu da çok iyi biliyorlardı; Herkesin içinde hapsolmuş çığlıklar oluduğunu ve bu çığlıkların var olduğuna inanan çok az kişi olduğunu biliyorlardı. Lakin şu da vardı ki, bu çığlıkların var olduğuna inanmayan çık kişi vardı. Ama bizleri inanandıracak BEŞ KİŞİ de vardı. Bu BEŞ KİŞİ, içimize hapsolmuş çığlıkları dışa vurmayı bizlere öğretecek, onları benimseyerek büyümeyi öğretecek kişilerdi. Bu kişiler içlerinde hapsolmuş çığlıkların sustuğunu hiçbir zaman görmemişti. Ama biliyorlardı ki bu çığlıkların susturulmaya ihtiyaçları yoktu, bu çığlıkların benimsenmeye, dışa vurulmaya ihtiyaçları vardı. Bu, bizlere benimsemeyi, dışa vurmayı öğretecek kişilerin hikayesi. Bu; Ayça Arıkan, Ayaz Alkan, Elçin Akkurt, Atlas Paksoy ve Atakan Atıcı'nın hikayesi. Bu çığlıklar; Kimisinin çocukluğu, kimisinin kırgınlığı, kimisinin öfkesi, kimisinin vicdanıydı. Peki bir gün bu çığlıklar dışa vurursa? Ve dışa vurulduğu zaman tek yaralanan onlar mı olacaklardı? Yoksa başka kişilerde bu hikayede yara alacaklar mıydı? BİZİMLE BERABER BU ÇIĞLIKLARI BENİMSEMEYE VAR MISINIZ

Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...