Mały morwinkowy smut :))

Było jeszcze wcześnie rano. Wschodzące słońce, nad małą wysepką Los Santos, rozciągało się między wysokimi, szklanymi budynkami i tymi mniejszymi, bardziej przy ziemi i lepiej dostępnymi człowiekowi. Biegało gdzieś radośnie, odbijając się na wszystkie strony w ciepłych barwach, dając chociaż trochę szczęścia wyspowym mieszkańcom. W tym szarym i smutnym mieście trudno było o uśmiech i radość. Może raz, na jakiś krótki czas, ktoś rzuci szybkim uśmieszkiem, ale szybko odwróci głowę i pójdzie w inną stronę, jakby to nigdy nie miało miejsca. I to wcale nie było takie dziwne dla ludzi. Wcale. Traktowali to jako miłą codzienność, albo nawet chwilową przerwę od niej. Jako taki... Moment odejścia od rutyny. Lekka nadzieja, że szczęście jeszcze tu istnieje, a ludzie nadal mają duszę.

No co? Tytuł.

Piękno twe, delikatne, ale szorskie i twarde budzi me myśli po środku nowiu. Człowiekowi upić nie można, gdy pijackie marzenia nazwane dźwięcznym tym imieniem. Uwiłem gniazdko, gdzie ciepło, przytulnie. Gdzie z bagnetami nie ruszą. Zabrałem sobie i oddawać mi się nie widzi. I niechajże mnie gonić zachcą. Gonić, złapać, ukarać srogo. Serce dalej zamknięte na klucz złocisty, nazwany dźwięcznym twym imieniem. A kiedy świta księżyc na ciemnym, zimnym niebie. A kiedy gwiazdy, małe i duże, błyskają daleko hen. Tęskno mi po tobie, jak świat długi i szeroki. Tęskno mi, bo tęsknić mi w życia nici nakazano. Zapisano w mej historii, że serce mnie puste ostanie, dopóty nie napotka twej urody w całym okazale. W świcie księżyca. W błysku gwiazd. Ah! Jak mi tęskno dziś po tobie. Po tobie mi tak tęskno

Kolejny ship ktory mi sie podoba i wsm ma sens<e

Martwe ciało człowieka jest warte około dwa miliony z górką. Jeżeli mamy przeliczać to na poszczególne narządy i na to, że jeszcze żyjemy, nasze życie jest jednym, wielkim workiem pieniędzy. Trzy i pół miliona. Około. Tyle jesteś wart. Począwszy od nerek, na czaszce z pełnym uzębieniem kończąc. Niewiele ludzi się tym przejmuje. Może niektórzy nie wiedzą. Może nikt jeszcze ich nie uświadomił, jak wiele mogą sobą zyskać. Albo zyskać na kimś.

Jak ludzie radzą sobie z odrzuceniem? Jak reagują? Co robią? Trudne pytanie. Bardzo trudne. Niektórzy znoszą to... Całkiem dobrze. Mają myśl w głowie, że i tak zapomną po jakimś czasie i nie ma co się przejmować. Że znajdzie się ktoś kolejny i nie będą musieli się tym więcej zamartwiać. Że nie poczują już tego i będzie tylko lepiej. Tak może być. Może. Bo wcale nie musi. Ktoś inny, ktoś, kto kocha całym sobą, stanie przed lustrem i gdzieś w odbiciu zobaczy, że to wszystko nie ma sensu, bez tego jednego kawałka, który gdzieś się zgubił. Wypadł po drodze i zakurzony, leży na podłodze, pomiędzy uczuciami, łzami i potrzaskanym szkłem. I mimo tego, że inne rzeczy się odnajdą, to ta jedna nie chce zostać odnaleziona. Chce zostać zagubiona i zapomniana, gdzieś daleko. I może zostać pod łóżkiem, pod szafką, na długie noce. Przepłakane i nieprzespane. I zostanie. Uwije sobie w twoim sercu gniazdko, które będzie cię ranić. Małe gałązki, niczym miliony igieł, będą się wbijać głębiej, kiedy znów o tym pomyślisz. Znów dasz się podpuścić. I można stwierdzić, że tak już zostanie. Że potrzaskane szkło z ramki zostanie na podłodze, uczucia nigdy nie będą takie same, a łzy zatopią to, co ostało suche i nietknięte. Że to wszystko nie ma sensu. Można stwierdzić.

Czasami nawet najpiękniejszy sen, z kwestią czasu, i bez twojej zgody, czy świadomości, może przemienić się w tragiczny koszmar. Ludzie, których kochasz, melodie, które znasz na pamięć, zapachy, które płyną z tak znajomych miejsc. Świat, który tak dobrze znasz. Wszystko przepadnie. W sekundę zamieni się w pył, który bezwiednie opadnie na dno i zostanie tam, póki nie znajdziesz wyjścia. Póki nie skręcisz w tą dobrą uliczkę, która doprowadzi cię tam, gdzie chcesz trafić. Choć tak naprawdę nie wiesz, gdzie skończysz. Nie wiesz, czy trafisz do miejsca, gdzie jest cicho, jasno i spokojnie. Może trafisz do pustego pokoju bez okien, drzwi, światła. Będziesz tylko ty i twoje myśli. Twoje ciało i ten cichy głos w głowie, który podpowiada ci, gdzie masz iść dalej. Możesz mu zaufać. Stwierdzić, że nigdy byś nie okłamał samego siebie, więc nie masz podstaw, żeby być podejrzliwym. Nie masz podstaw, żeby nie ufać samemu sobie. Zamykasz oczy. Wiesz gdzie jesteś. Czujesz się bezpiecznie. Czujesz, że jesteś w miejscu, w którym miałeś być od początku. Które było ci po części pisane i takie pozostało do teraz. Możesz sobie teraz wyobrazić takie miejsce. Nikt ci nie zabroni. Nawet ja. Gdzie faktycznie chcesz być? Gdzie chcesz należeć? Gdzie jest twoje miejsce, w którym czujesz się bezpiecznie i nic nie jest w stanie zakłócić tego, co tak cierpliwie starasz się zbudować. Zaufanie. Ciszę. Dziwne przekonanie, że tutaj nic cię nie skrzywdzi. Gdzie to jest?

Dwójka oddanych sobie mężczyzn postanawia spędzić we dwójkę weekend, daleko od przyjaciół i codzienności. Nie muszą w końcu ukrywać swoich emocji. Mają w końcu czas, by się im poddać. Wykorzystany art z Twittera do okładki Autor: @NeNe_Pudelek

Gdyby ktoś zadał mu pytanie, czy zabiłby w imię nałogu, odpowiedź byłaby przecząca. Styczeń miesiącem Silbonary, zapraszam :)