Haldun'un hastalıklı fikirlere çıkış yolu bulurken miras kalan psikolojiyi anlamaya çalışmasının mücadelesi.

Zaaflar ve güven... Bizi hep en çok yıkan da bunlar değil miydi zaten? Zaaflarımız olanlar güvendiklerimizdir, onlar ayrıdır bizim için.Onlar önce kendilerini sizin zaafınız yapar,sonra da en güvendikleriniz... En sonunda da bir ihanetin bıçak izi silinmeden yenisi gelip durur. Bir yaranın kabuk bağlaması için yenisi gelmemelidir çünkü... Onlar zaafınız olarak kalır ve beyniniz yerine kalibinizin sesini dinlerseniz artık sırtınızda yeni bir ihanet için yer kalmayıp, kalbinize kadar yaralanırsınız. En sonunda da paramparça oluşunuz olur bu hikaye... "Zayıf noktasıyla sınayan kişi zaafı da olmuştu ama o zaafları sevmezdi. Hepsinin sonu aynıydı çünkü, onun zaaflara karşı çok yenilgisi vardı..." "Güçlü karakterinin tek zayıf noktasıydı siniri. Ancak bu sinir onu bazen avantaj sağlayacak kadar hırslandıran bir silah gibi,bazen de dezavantaj sağlayacak kadar kendini kaybettiren bir engel gibiydi." "Hani bazı anlar vardır ya en güvendiğinin en büyük hatan olduğunu anladığın." "Başkalarının sırtına sapladığı sayısız bıçak bitirmemişti onu, ancak zaafının ona olan yanlızca bir ihaneti bile tam anlamıyla öldürmüştü işte." O gün bana "Gitme,kal." dedi. Kırdı alttan aldım,yıktı alttan aldım. En sonunda paramparça etti ve buna kayıtsız kalamadım artık. Eğer ona olan zaafım, onun paramparça edip köreltmiş olduğu tüm benliğim ve gururumdan ağır basmış olsaydı ben kalacaktım. Fakat ben gitmeyi seçmiştim. Giderek,zaafım dediğim ve hep yenildiğim kişiye karşı ilk zaferimi almıştım ancak bu zaferden çok ikimiz içinde zulüm gibiydi. Ateş ve Su ayrılmıştı,bunun adı zafer veya yenilgi olamazdı. Bunun adı yokoluştu. Ateş kurumuş,su donmuştu. Biz birbirimizden ibaret olan benliğimizi kendi ellerimizle kaybetmiştik...