Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Sabah birden odanın kapısı açıldı ve ben daha kalkamadan biri kollarımdan tutup silkeleyerek çıkardı yataktan. "Ne işin var senin kardeşimin yanında? Amacın ne senin?" Bağırmasıyla konuşanın en küçük abi Emir olduğunu anladım. "Ne gibi bir işim olabilir? Görmüyor musun, uyuyoruz." Onu alaya almam onu daha da sinirlendirmişe benziyordu. "Benimle dalga geçme! Neden kardeşim senin yanında? Ne amaçlıyorsun sen?" Bunları söylerken kollarımı daha da sıkıyordu. "Kolumu bırak!" diye çıkıştım. Cevap olarak daha da sıktı ve sırıttı. Ben onu uyarmıştım. Artık durmama gerek yoktu. Kolunu tutup büktüm ve tüm gücümle ittim. Beklemiyor olacak ki geriye sendeledi. Bu sayede benden uzaklaşmış oldu.