❝Önüm dumanlarla kaplı, arkam kor ateş. Söylesene, Hades? Kör kaldığım bu dünyada, hangimiz gerçek kim söyleyecek? Ya da dur... Ölümün imzalı kaderi ensemizdeyken, Hangimiz söyleyebilecek cesareti gösterebilecek? ❞ ⠀

"Sen beni beyaz gibi görebilirsin. Sen bende beyazın iki yüzlülüğünü de görebilirsin ama Güz," dedi ve elleriyle yanaklarımı daha sıkı kavradı. Onun elleri güçlülüğü simgeliyordu benim için. Gücünü bana veriyordu. "Sana olan bu şefkatim gerçek. Yemin ederim gerçek." Onun bu bakışını tablolarıma çizmek isterken bu sözlerini aklıma kazıdım. Gözlerinin içindeki parıltılarda zevkle boğulurken başımı salladım. Onu inanıyordum, ona inanmamak imkânsızdı. Bana gösterdiği bir baba şefkati olabilirdi, anne şefkati ya da bir yabancının vicdan direnişi de olabilirdi. Ama bu şefkate ben beyaz diyecektim. Onun şefkati benim için beyaz şefkatti. 23.05.2021- Saat: 00:56

Kütüphanedeki kitaplarla ördüğü duvarları çöküktü, tıpkı bir cennet gibi çöküyordu. Piyanosunun tuşlarıyla döşediği yolları yarım yamalaktı, tıpkı ruhu gibi dökülüyordu. Refakatçılık ettiği kalbi henüz yirmisindeydi lâkin bir huzurevinde yatıyordu. Rapsodi Karaarslan, bir maça asının içindeki adrese düştüğünde bunun bir ölüm labirenti olduğundan habersizdi. Rapsodi Karaarslan, bir bahse kurban edilmiş olan Akrep Cebren'in avuçlarındaki ringe düştüğünde o ringde kalbini, en aslı ruhunu bırakacağından habersizdi. Haberler, uçan kuşlarla yayıldı. Bahisler, binbir gece masallarına döndü. Yumruklar, kumar masalarında bilardo topları gibi savruldu. Bir maça ası, cehennemin ateşiyle harlandı. Bir kupa kızı, şeytanın evlatlarına gebe düştü. Cennet çöktü. Dinle, bu cennetin çöküşü... Bu, cennet çöküğü. Q 11 NİSAN 2015

"Cehennem yer değil, zamandır." İnsanlık çürümeye başlıyor. Sistem bozuk, düzen kargaşadan ibaret, savaşma güdüsü hayatta kalma isteğinden daha büyük. Taraflar karıştı. Bir şehir çökmeye başlıyor. Felaketler, ölümler, krizler... İnsanlığı çürüten bunlar değil. KAHROLSUN SALVADOR ve BABÜR İÇİN ÖLMEK üçlemenin iki kitabını oluşturan birbiriyle bağlantılı kitaplardır.

"Sen o uçurumun kenarında özgürlüğünü bilelerken denizin altında kendini bırakan insanlar var." . Bazen, dört duvar arası bir anıya denk olabilirdi. Bazense bir anı bir insan bedeninde vücut bulabilirdi. Ama anıların bile dürüst olmadığı bir yolun ışığı ne kadar aydınlık olursa olsun; gözlerini kör edecek bedenlere çarptığında bedenin ışığın sönecek, etrafın yalanın karanlığına bürünecek. Kimin dilinin doğruyu söylediğine inansan yolun şaşacak. En güvendiğinin bile seni inandıracak sözü kalmayacak. Çünkü dünü evvelden yazamazsın, geleceği ise dün unutup gitti. Papatyayı her eline aldığında; o sevmiyor çıktı, bitti...

Burası hüzün kıyıları. Burası göğüs kafesinin zihinle anlaşmayı bozduğu yer. Burası, bir hafızanın gitgide yok olduğu o yer. "Sakinlik bir silahtır. Silahını doğru kullanmayı bilirsen eğer zafer her zaman avuçlarının arasında olur." 05/03/2021

Doğruluğun kalemi Tanrı'nın nemli kollarında kırılmış, kötülüğün rahmine akıtılan kan damlaları gecenin göğsünü ihtirasla ikiye ayırmıştı. Genç kızın yorgun gözleri karanlığın ruhunu doğrulduğu yerden bükerken karşısındaki saf kötülük zihin duvarlarına sızıyordu. Genç adamın yoğun bakışları, genç kızın zihin duvarlarına sızan yegane şey; saf kötülüktü. Onlar zamanı durdurmak istediler lakin kendi cehennemlerini bir paradoksa sürüklediler. Yaşam çarkı döndü, döndü ve döndü. İhtirasın nokta atışı yaptığı o gözler, karanlığı yardı ve zihninde biriktirdiği kurşunları karşısındaki bedene yağdırdı. Kurşunlar, kelimelerdi. Ve kelimeler, sizi bir kurşun gibi delip geçerdi. "Yanan her şey kül olur." Diye fısıldadı genç kızın yorgun kalbi. "Bu yangını sen başlattın." Gecenin intihara gittiğinde dili, Ölüyorum; uzat elini.

Mavi gözlü bir dev, Yeşil gözlü ruhu güzel katil bir kadın. "Bir hikaye başlıyor; okursan ölürsün. Ölürsen, ölürüm." Kor adam, yanık bir hanın mahzeninden, gül tenli Dolunay'a sesleniyor. Kadın duymuyor, adam gülüyor. Gülüşleri kadının dikenlerine batıyor. Dolunay, karanlığın göğsünde, siyaha karışıyor. Hayır! Hayır! Bedenine dokunan yabancı eller, ölü yanının portresini çiziyor. Kadın bedenine dokunan ellerde ölüyor, adam ailesinin gözleri önünde katledilişini izliyor. Kor bir gecede, ruhlar yıldızlarla savaşırken, kadın ruhunu bulduğu adamın önünde dizleri üstüne çöküyor. Adam önünde diz çöken kadının yollarına seriliyor. Boğulduğu okyanusa aşık olmuş, kuyruğundan yanan omurgasına kadar acıya boyanmış bir kız. Kemiklerinde cehennemi kaynatmış, intikam ateşi ile yanmış değil, ateş olup intikamla yanan ve çocukluğunun külleriyle doğan bir adam. Çehresinde büyüttüğü soğuk; karanlık ve dipsiz bir kuyu kadar tehlikeli. Kalbi, cenneten bir dünya gibi. Ölümün Düşler Sahnesi cehennemin zehrini kusuyor. Bu zehir adamın avuç içlerine akıyor. Avuçlarında şifanın doğurduğu varlık, siyaha karışıyor. "Ruhumun koğuşlarında bir gardiyan dolanıyor, o gardiyan hücre, hücre seni sorguluyor. Unutursa fısılda ona; sorgulanan katil, benim kalbimin altın kafesinde yüreğimi on ikiden vuruyor."

"Sen ve ben muhtemelen bir olamazdık." diye fısıldadı ve bana doğru eğildi, dudakları dudaklarıma değiyordu. "Ama seninle geçirdiğim her saniyeyi salisesine kadar seviyorum." titreyen dudaklarım söyledikleriyle biraz daha azıyordu ve ben kontrol altına alamıyordum. "Sonuçları ne olursa olsun, pişman değilim." derin bir nefes aldı, "Değilim."

Yıl 1997; İstanbul'da gerçekleştirilen darbe sonrasında yedi büyük kabadayıyı katleden Ercüment Karadağlı, aldığı intikamın sonunda tutuklanarak hüküm giyer. Ve yıllar sonra yürürlüğe giren af yasasından yararlanan Ercüment Karadağlı, bütün görkemiyle içeriden çıkar, İstanbul'u kuşatan hainlerin sofrasında hayatta kalma mücadelesi verir. Bu uğurda karşısına çıkan gözleri sürmeli bir güzel ise ona aşkı, inancı ve sadakati tattırır. - Hikâyede şiddet, argo ve cinsellik vardır. 🔞