Sessizce giriyoruz birbirimizi hayatına. Görsek de bilmeden, anlamdan var oluyoruz bir başkasının hayatında. Sonu nereye varacak bilmeden karışıyoruz birbirimizin yaşamına. Sonunu kestirmeden yaşıyoruz her şeyi. Dünyada milyarlarca insan olmasına rağmen hayatımıza en fazla yüz tane insan girer. Sadece iki elimizin parmaklarıyla sayabileceğimiz kadarını görürüz. Ama hiçbiri kalmaz. Buna rağmen hayatımızda olan, ne kadar olduklarını elle sayabilidiğimiz insanlar için üzülürüz, onlar yüzünden değişiriz. Oysa tanımadığımız, hayatımızda olmayan milyarlarca insan var. Ve sadece iki üçü için üzülme değer görüyoruz kendimizi. ... Kendimi değil de başkalarını hayatımın ortasına koymak en büyük hatamdı. Bunu farketmiş olmak güzel ama geç kaldım. Onlar yüzünden kendimi kaybettim. Çok değiştim, eski beni hatırlamıyorum bile. Ama pes de edemiyorum da. Çünkü kendimi kaybettiğim bu yolda aslında kendimi buldum. Bulabilmek için önce kaybetmek gerek. Şu an kayıbım. Kendimi bulmak mı? Bunun bilmek için daha zaman var. Ama önce nasıl kayboldum onun görüneceksiniz. Yolculuğum yenilerek başladı ve öyle de devam ediyor. Ben kaybederken umarım siz bir şeyler kazanırsınız. Saygı ve sevgiyle. ... "Deniz açıklamama izin ver. Ondan sonra ne yaparsan yaparsın. Lütfen dinle." "Kendine iyi bakma Damla. Ben mahvolmuşken sen de iyi olma." Nasıl bir gerçek aşktan vazgeçmeye değer? Peki! İhanet aşkı öldürebilir mi? Ya! Bir aşkın bitmesiyle gerçekleşen bir ölüm aşkı imkansız kılabilir mi? . . .

Öğrendiğim şeylerden biri daha, hiçbir şey sonsuza kadar iyi ya da sonsuza kadar kötü devam etmez. * Görüşüm sadece saniyeler sürse de aynı on numara gibi nefes nefese kalmıştım. O çoktan maçına geri dönüp tüm yeteneklerini konuşturmaya devam ediyordu. Elime kadar uzanan badimin kolunu sıvadığımda tam tahmin ettiğim gibi kolumun morardığını gördüm. "Harika..." diye mırıldandım kaçtığım ve koruduğum her şey başıma gelirken. "Gerçekten, harika. "

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Herşey bir erkek lisesinde başlamıştı. Yeni hayat,yeni dostlar,yeni aşklar...❤ NOT= Kitabı eskiden yazmış olmamla birlikte bir sürü yazım hatası vb. vardır. Ve cringe...

Deli bir numara komşusu ve salaklıkta mastır yapmış bir kızın hikayesi.