Ruhuna dağınık griyi yakıştırdığım kişiye ithafen... --- Gri bir duvara yasladı beni. Saçlarımı duvarla sırtım arasından kurtarıp eliyle gri duvara sabitledi. ''Dağılmış bir kadının, dağılmış saçlarının gri duvarla birleşimi. İşte tam bu nokta: Dağınık Gri, koala...'' Gözlerimi sımsıkı yumdum. Ağlamak yasaktı, ağlamak yasaktı...'' --- ''Ulan senelerce bekledim ben seni be hayvan! O ıslığını yine çalman için bekledim... Ama sen, sevginin ne anlama bile gelmediğini bilmeyen sen, içime umutlar döşeyip döşeyip söktün onları ruhumdan. Ve ruhum... enkaz yeri, haberin var mı?''

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------