Devrim Altun. Bu benim. Devrim ismini hakkıyla taşıyorum çünkü 'devrim' sayılabilecek işlere imza attığım söylenebilir. Mesela, yatılı bir erkek kolejindeki tek kızım. Mesela oda arkadaşım bir erkek, en değişiğinden, yakışıklısından, üstelik yavaş yavaş fark ettiğim gibi, oldukça karanlığından. Ve mesela hayatım çok garip bir yöne doğru gidiyor. "Kötü kararlar iyi hikayelere yol açar." *Kitap 2017 yılında epsilon yayınevi ile basılmıştır, fakat wattpad üzerinden okuyabilirsiniz. 1,2 ve 3. kitap bulunmaktadır.

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)

çocukluğumdan kalan bir kaç parça hatıralar vardı. o parçalardan hatırladığım küçük bir erkek çocuğu.aynı yaştaydık birlikte yer birlikte oynardık.o zamanlarda aşkın ne olduğunu bilmesek de sevginin anlamını biliyorduk.oyun oynarken kendimizi kaptırıp dış dünyadan elimizi ayağımızı çektiğimiz anlar belki de en masum zamanlarımızdı.düştüğümüzde ağladığımız , dizimizin yaralar içinde oluşu , onun annesinin verdiği harçlıkla bana dondurma alışı ve benim yanıma geldiğinde eliyle arkasında gizlediği dondurmayı bana uzatması birlikte bir dondurmayı bitirdiğimiz günler en mutlu anlarımızdı. çünkü masumduk kavga etsek de yarım saat sürmezdi küslüğümüz. sonra ne için kavga ettiğimizi unutup gülerdik. aramıza kimsenin girmesini istemezdik. dinlediğimiz şarkıları bile başkaları duymasın diye kulaklıkla dinlerdik. o küçükken en mutlu olduğum anları yaşadığım çocuk şimdi nerede olduğunu bilmediğim masum geçmişim. acaba o da beni hatırlıyor mu bana ulaşmak için çabalar sarf etmiş midir oysaki benim hergün yatmadan önce düşündüğüm o çocuk o da beni düşünüyor mudur.