16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Aşk; bir odaya, bir kalbe yahut ölüme mahkum edilerek yok edilebilir mi? Zannımca tüm bunlar onu doğuran şeyler... İsmine inat ölüme yakalanan bir adam (Can) ve kıskanılacak derecede güzel olmasına rağmen mesleğine saygısından bunu ön plana çıkarmayan alımlı bir hemşire (Arzu)... Arzu'nun kanserli hastalarla dolu Mor odasında ölümün yıkıcılığına, hastane çalışanlarının kıskançlıklarına ve tüm olumsuzluklara rağmen aşklar, sohbetler ve hayatlar doğuyor... Bu, acılarla örülü bir hastanede yaşanan hayata tutunma hikayesidir. "Cerrah olmak çocuk oyuncağı, bir eti kes diğerini dik. Tek sorun şu ki ne biz çocuğuz, ne de onlar oyuncak!" Hastanenin ekşiye çalan koridorlarından kantine doğru ilerlerken baş cerrahın, sekiz saatlik bir ameliyattan çıktıktan sonra kendi kendine mırıldandığı bu sözler kafamda yankılanıyordu. Beynini kötü huylu bir tümörün egemenliğine kaptıran ellili yaşlarda bir hasta, tüm çabalara rağmen masada kalmıştı. "Bir eti kes, diğerini dik. Çocuk oyuncağı." Zihnimde bu sözler çınladıkça gözlerimin önüne içi sünger dolu pelüş bebekler geliyordu. Paslı makaslar, sevimli oyuncakların karnını yarıyor ve etrafa beyaz pamuklar saçılıyordu...

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021