Semti kasıp kavuran seri katilin Güneş'in yaşadığı binadaki evlerden birine girerek aileyi katlettiği haberi yayılmaya başlar. Spesifik olarak özellikle gözlüklü insanları öldüren bir seri katildir. Tüm bunların yaşandığı süreçte her şeyden habersiz olan Güneş lenslerini atarak gözlüklerine dömüştür. Ve en kötüsü, katil olduğundan şüphelenilen insanların hepsi Güneş ile yakın ilişkiler içerisindedir. Kimliğini baştan beri gizleyen ancak Güneş'in hayatı hakkında her şeyi bilen Umut... Ayrıldıkları anda bir canavara dönen Evran... Aniden kapısında beliren Yasef... Evran'ın gizemli ağabeyi Ünsal... Katil hepsi olabilirdi ancak hangisi olduğunu bir an önce bulamazsa, katil onu bulacaktı. 🫀🖤 Texting + kısa hikaye / Tamamlandı ✔️

TAMAMLANDI "İnsanlık kendi yarattığı ama vazgeçemediği canavarların eline düşmüştü." Bir Dünya hayal edin. Savaş yok, para derdi yok, suç yok... Teknolojiyle uyuşturulmuş bir insan ordusunun çürümüş topraklarına davetlisiniz. Kanallar artık yeni hükümetler, teknoloji yeni para, şov ise tek eğlence. 2062 yılının en çok tutan yarışma programına "Merhaba" deyin. Kule. Kanal X-2, 21. Yüzyılın en psikopat yarışması Kule'nin arkasındaki dahiyane isim. Kule devasa genişlikte ve tam 2062 kattan oluşuyor. İçiyse bin bir tehlikeyle dolu. Bu bir yarışma, peki yarışanlar kim? Ölüm cezasına çarptırılmış mahkumlar, çocukluğundan beri bunun için eğitilmiş gençler ve tabiki 'Av' adı verilen masum insanlar. Yarışma şöyle; Yarışmacılar kulenin en üst katında serbest bırakılıyor. Yarışmacıların üç gün avansı var. Üçüncü günün sonunda onları avlamak için gönderilen Avcılar bırakılıyor. Ya aşağı inerler ya da ölürler. Aşağı inebilmek için kulenin içinde gizli delikleri bulmak zorundalar. Kule bir yarışma ama her şeyden önce bir şov. Ve ne derler bilirsiniz; -Show Must Go On- Kule de bitmeyen bir şov. Ağları içine çekildikten sonra sizi asla bırakmayacak bir kapan. Bir Şov Kapanı. Son olarak; Tanrılar ve Canavarların dünyasına, Şov Kapanına, Kule'ye hoş geldiniz. Copyright © 2014 - Tüm hakları saklıdır - KAN VE ŞİDDET İÇERİR - Bilim Kurgu 2# Kapak: Auralorina

Onunla tanışmamız klişe kitap girişlerindeki gibi olmamıştı. Bilirsiniz, yağmur yağmıyordu, hava kararmamıştı. Koşmuyor veya yürümüyordum. Bir sabah erken uyanmıştım ve onu odamda görüvermiştim işte. "Çocuk, sen bir garipsin. Ölmüş ama gömülmemişsin." xxx İthaf: Kabuslarla büyüyen büyük kalpli küçük bedenlere. xxx 170920 - 190920

Göz göze geldiği tüm savunmasız bedenleri ele geçirebilir. Metroda, gemide, kalabalık bir caddede... Ona her yerde rastlayabilirsiniz. Gözlerine baktığınız anda onun alanına girmiş olursunuz ve bedeninizi ele geçirmesi sadece birkaç saniyesini alır. Orada istediği kadar kalabilir, sizi istediği gibi yönetebilir. O, gezgin bir ruh. Bir beden hırsızı. Bu oyunun tek bir kuralı var; kendi bedenini kaybetmemesi gerek.Geri dönebilmesinin tek yolu kendi gözlerine bakması. Üç saatlik bir tren yolculuğunu daha eğlenceli bir hale getirmek için gözüne kestirdiği bedene yerleşen Adrian, ölümcül bir hata yapar. Bedenini gözden kaybeder ve kendini çaldığı bedene hapsolmuş bulur. Geri dönebilmesinin tek yolu, milyon nüfuslu bir şehirde kendi bedenine rastlamasıdır ve bu, sandığı kadar kolay olmayacaktır. Yakınından bile geçemeyeceği bir dünyanın tam ortasında kendini bulan Adrian, tehlikenin kucağına düşmüştür. Bir gün geri döneceğini ummaya devam ederken, çaldığı bedende kalmasını istemesine neden olacak bir şey başına gelir. Bul Beni 2016 Fantastik: 1. Reka Yarışması Fantastik: 2.

'Wattys 2019 Fantastik kategorisi kazananı' (Baş Şeytan Serisi'nin ilk hikayesidir.) Şeytanlar, doğumlarından önce belki diğer tarafı seçerler diye içlerine erişmiş küçük iyilikle bazı zamanlar merhamet ederlerdi ama bu eylemleri ateşle sırtlarına kazınırdı. Onlar için merhamet en büyük günahtı; yine de her şeytanın teninde bir pişmanlığı bulunurdu. Alanzo Balaam'ın ise hiç izi yoktu. Kapak Tasarım: @Draculessa

Bir elin beş parmağı... Biri olmasa hepsi eksik, hepsi yarım. Ama eğer bir aradalarsa sırtlanabilirler yükünü tüm dünyanın. Onlar kanlı bir çemberin içinde sürdüyorlar hayatlarını. Etrafta ceset kokusu var, bir de acıyla örülmüş duvarlar... Sıkışıyorlar, sıkıştıkça birbirlerine sığınıyorlar. Yeri geliyor, o duvarlar üzerlerine yıkılıyor. Önce biri çıkıyor enkazın altından, sonra canı pahasına diğerlerine uzatıyor elini. Çünkü bu bir ekibin aileye dönüşme hikâyesi.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Adnan Albay'ın ölümüyle başlayan bir kovalamaca... O asla inanmadı intihar olduğuna. Her gün topunun kaçtığı bahçeye bu sefer bir cinayet soruşturması için girmek... Albayın önüne bırakılan bir intihar mektubu... Güya görevini yerine getiremeyip bastı tetiğe. Seri bir cinayetti bu. Fakat Adnan Albay... Bu seri cinayetin son kurbanı. "Babamı yıllar önce bir trafik kazasında kaybetmiştim. İşte o kaza gününe dayanan seri cinayetler... Otuz yıl boyunca cinayet işleyen bir seri katil... Kapanmış dosyalar... Üzerleri tozlanmış, unutulmaya yüz tutmuş, açıldığında bedeli ağır olacak cinayet dosyaları... Ben açmıştım o dosyaları. Tozunu silmiştim. Çevirdiğim her sayfada bir cinayeti tarihe gömerken, açtığım her sayfada yeni cinayetler türüyordu. Ama elime geçirdiklerim katil olmadı hiç. Katil oldum. Aslında geride bıraktığım her sayfadaki maktuller, ardımda bıraktığım, kanı elime bulaşan cesetlerdi. Ve ölümle yaptığım bir anlaşma, bir plan... 'Ölüm, sevdiğim kadını bırakırsam eğer; babama gittiğin gibi bana da geleceksin!' "Kimse ölümle plan yapmaz ki. Ben yaptım. Bedeli ağır oldu ama... Yaptım." ***Tüm hakları Tasdix ile tasdiklenmiştir.

Kendi yazdığı cinayet romanının ortasına düşen, olay yerinde parmak izi bulunan bir yazar... Maktullerin kanıyla polislere notlar bırakan bir seri katil. Hüzünler, gamlar, kederler kalemimizin büyüsüyle usulca uzaklaşırlardı. Ya da adalet sağlanırdı kırışık kâğıtlar üzerinde. Mürekkebim kâh kan olur bir mazlumun vücudunu boyar, kâh bir yağmur damlası olur, umutlar yeşertirdi. Masamın üzeri cinayet dosyalarıyla dolup taşardı. Hayatlar birkaç küçük ayrıntıdan ibaretti notlarım arasında. Olay yeri incelemeyle cesedi incelerdim, kötü adamlarla şarap yudumlardım boğaza karşı. İnsanlar benim yüzümden ölür, cinayetler benim sayemde çözülürdü. Âşıklar gözlerimin önünde telef olur, gidenler geride bıraktıkları maktullerin gözlerine bile bakmazlardı. Şehrin karanlık sokaklarında tüm suçlara tanıklık ederdim. Ama bu sefer yazdığım karanlık sokakların tam ortasındayım! Kendi kurduğum labirentteyim, çıkış yok. Emrimdeki tüm polisler peşimde artık. Herkes toplanmış, işlettiğim cinayetlerin hesabını soruyor benden. "Ama şu an her şey gerçek. Yani bir cinayet romanı değil. Biz gerçek olmayan bir hikâyenin ortasına gerçekten düştük."