Dışarıya yağmur, Yüreğime hasret, Fikrime sen. Nasıl yağıyorsunuz üçünüz birden Bir bilsen. -Cemal Süreya

🔥🔥🔥 Hissizliğiyle geceye diz çöktüren, acımasızca katleden bir cellât! Katletiği her canda kana olan susuzluğunu gideren bir yargıç! O lanetlenmiş, acımasız bir hükümdar! SAVAŞ ARAS. Çiçeklerin fısıltısına hayran, geceye hükümlü bir Tanrıça. Tutku ve şehvet rüzgarıyla yanan bir portre. O ölüme ant içmiş Zifirilere sahip kadın! EDA KARACA. Lanetin çığlığı yankılandı nefretin ağlarına takılan ruhlarda! Hükümler verildi! Arafta kalmak olanaksızdı! Karanlığa hakimiyet kuran celladın müptelası olduğu tutkusu. Zifirileri; öldürmeye, parçalamaya, kan akıtmaya yeminliydi! Bir kadın parlıyordu ay ışığında. Habersizdi üzerinde olan gözlerden. Gece şahlandı ve kanlı Zifirilerde dolaştı Güzellik Tanrıçası! Habersizdi o buz gibi Zifirilerde yanacağına. Zehir işlemişti acı içinde çığlık atan tenlerine! Kadehler kırıldı! Yer ve gök birleşti! Bu çığlık tutku ve ihtirasın dansıydı! Bu dans baş kaldırıştı kıyametin habercisine! Bu hikaye grinin en bilinmez tonuydu... 🔥🔥🔥 TÜM HAKLARI ŞAHSIMA AİTTİR. KOPYALANMASI VEYA ÇALINMASI DAHİLİNDE GEREKLİ İŞLEMLER BAŞLATILACAKTIR! Not: Watpatta KARANLIK TUTKUNUN HAKİMİYETİ adlı ilk hikâyedir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."