Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Evet ben Kardelen, kimi zaman yer yüzü kar altındayken toprağın altından usulca çıkan o masum çiçek. Hayatım boyunca tek bir emele bağlı yaşadım ta ki babamın hayallerimi yıkmasına boyun eğerek emellerimin avuçlarımdan kaymasına izin verdim. Acıyıda yaşadım mutluluğuda ben hayatım mahvoldu diye düşünürken o çıktı karşıma beni ölesiye seven adam Berzan. O karanlık kalpli adam benim yaşamadığım mutlulukları bana yaşattı. Evet ben ona sevdalıydım, onun bana dediği gibi "Aşk hevesin geçene kadar sevda nefesin yetene kadar." Ben ona aşık olmamıştım. Ben ona sevdalanmıştım. ▪Bu hikaye 05/02/2018 tarihinde yayınlanmaya başlamıştır.▪

Kanla boyanmış hayatlar, hapsolmuş bedenlerin kül kokusunu taşımakta... Sürgün yemiş karanlık bir ruh, birbiri ardına sıralanmış cesetleri sarmalıyor... İfadesiz, soğuk suretler, anlatıyor aslında gerçekleri... Hakikat mi yoksa rüya mı? Kim bilebilir... **** Gri karanlık her yerdeydi! Ellerimle sisi dağıtmaya çalıştım. Ayaklarıma bir şeyler batıyordu. Sis biraz dağıldığında etrafıma baktım. Kaşlarım çatılmıştı. Orman mı? Benim burada ne işim vardı ki? Ben... Ben az önce odamda değil miydim? Huzursuzlanan kalbimi sakinleştirmeye çalışıp ilerlemeye devam ettim. Ayağıma çarpan bir şeyle durdum. Ne olduğuna bakmak için eğildiğimde gördüğüm şeyle kaskatı kesildim. Bir adam, yerde kanlar içinde yatıyordu! Nefesim kesilmişti sanki. Etrafa daha dikkatli baktım. Gözlerim kocaman olmuştu. Artık kalbimin sesinden düşüncelerimi duyamıyordum. Yer de yüzlerce ceset vardı! Sesli sesli nefesler almaya başladım. Kendimi biraz toparlayınca boş olan bir yere geçtim. Burası nasıl bir yerdi böyle? Bu insanlara neler olmuştu? Kim yapmıştı? Neden buradalardı? En önemlisi benim burada ne işim vardı? Yine o silüet belirdi. Ne olduğunu öğrenmenin vakti geldi, Katie Williams. Buradan gittiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak...