İnsanlar temiz olabilirdi ancak ruhlar,hiçbir zaman temiz olmamıştı. Insanlar güvenilir olabilirdi,ancak onlara güvenmek hiç bu kadar kolay olmamıştı. Elimde tuttuğum ipleri sağa sola hareket ettirdim. Insanlar yalnız olabilirdi, ancak her zaman bir sahipleri vardı.

"Ölüm bir seçim değildi ama intihar bir seçimdi ve ben senden önce seçimimi yapmıştım. " Geçmişi travmalarla dolu karanlık bir adam. Cihangir Hancıoğlu. Gerçekliğini bir yalanmış gibi yaşayan kadın. Nur Işık İzgi. Ve bir ölüm. Bu hikayede kimse kimin öleceğini bilmiyor, yaşayanın kim olduğu gibi.

"Gökyüzü kuşlara bile kafes olmuşken bize özgürlük sunabilir miydi? Susuyorduk. Kaçıyorduk ama kurtulamıyorduk. Ölüm bir başkaldırı. Doğru sözler asilik. Adalet sistemi çökmüş ve ikiye bölünmüş bir ülke. Bir tarafta özgürlük, diğer tarafta karanlık ve kötülük. 'Bu kurguda bütün kurum ve kuruluşlar hayal gücü olup hiçbir gerçeklik içermemektedir. Kitap tamamen yazarın kendi distopyasıdır ve tüm hakları ona aittir.'

Bedenim üç kirli elin izlerini taşıdı. Ruhum o izleri sakladı. Beynimse intikam ateşiyle yandı. Gerçekliğimden kaçarken, geçmişime tutundum. Çığlıklarım yankılandı, duyuldu. 'Kitap içerisinde ağır cinayet, tecavüz cinsellik ve küfür bulunmaktadır. Bunları göze alınarak okunup yorum yapılmalıdır.'

"Onu neden vurdun Ateş." "Sebebim vardı." Dedim. Öfkesini hissediyordum. " Bu sebep," dedi tane tane. "Ona olan aşkından daha mı büyüktü?" Yutkundum,bu cevabı vermek benim için zordu. "Benim ona olan aşkımdan değil ancak onun bana olan aşkından daha büyüktü."

"Seni korumaya çalışıyordum."dediğinde geri çekildim. Ondan kaçıyordum. Çünkü bana ondan çok zarar vermişti. "Beni onunla gönderdin." Dedim. Gözlerine mahçup bir ifade değdi. "Mecburdum."dedi. "Hayır,değildin. Seni hiçbir zaman hiçbir şeye mecbur bırakmadım." "O an bıraktın." Gözlerine baktım boş boş. "Aşık olduğum kadın ölmektense,gitsin istedim."

Elime bir bıçak vermişler, bana, onu öldür demişler. Yapamam,dememişim. Yaparım da dememişim. Elime bir silah vermişler, bana,onu vur demişler. Vuramam dememişim,vururum da dememişim. Bana ona güven demişler. Kendimi ona bırakmışım. O bana güvenmiş, bende o bıçağı ona saplamışım. Peki silahı, ne zaman başına dayamıştım? Peki benim başıma dayalı diğer silah kimindi?

"Evlen benimle." dedi yanaklarımı avuçları arasına alırken. "Kurtarayım seni bu cehennemden. Sen beni sevme, eyvallah ama ben seveyim seni. Sevgimle cehennemini cennet yapayım." Islak gözlerimi öptü. " Evet de bana." "Evet." Dedim. Gözlerimin içine baktı uzun uzun. Alnını alnıma yasladı sonra. "Seni seviyorum." Dedi. Ama bu dediğini ne kendi duydu,ne de ben. Dudakları söyledi. Sanki bana dudakları itiraf etti.

"Yıldızlara bak. " Elimi göğe doğru uzattım. Başını bana çevirdi. "Yokluğunda çok baktım belki bir yıldız kayarda seni dilerim diye. "

Acılar iz bırakır, travmalar geçmeyen yaralar. Her acı bir yara,her yara bir yük. Her yük kamburluk. Onların omuzları çökmüştü. Çünkü yaraları asla kabuk bağlamıyordu. Kabuk bağlayan yaralar ise,kendine yeni bir yara açıyordu. Yaralar iz bırakmaz, anı bırakırdı. Ve her yara bir anı olarak ruhta saklanırdı.