"BUNU YAPAMAZSIN!" diye bağırdım karşımdaki adama doğru. Bi katile bağırmak ne kadar mantıklı onu da siz düşünün,ne kadar salak olduğumu anlayın. "Haklısın, aileni öldürmek kolay olur. Hm... Ailene acı çektirmek? İşte bu daha mantıklı" dedi adam ve oturduğu yerde daha da yayıldı. "Aileme acı falan çektiremezsin" dedim ağlamaklı sesimle. En iyi arkadaşımla kavga ettiğimde bile ağlamamıştım ama bu... fazla ağırdı. "Babanı işinden kovsam aslında olur, zaten işe senin sayende girdi" dedi adam ve sırıtması yüzüne yayıldı. "Babamı işinden kovsan ne olur? Yeni iş bulur" dedim içim hafifte olsa rahatlarken.Karşımdaki adamdan korkuyordum bunu inkar edemem ama o yara izi... Beni dehşete düşürüyordu. "Biliyor musun bilmiyorum ama çoğu şirket bana bağlı, bu yüzden babana iş verdirtmem" dedi, ben daha ağzımı açamadan oturduğu yerden kalktı ve bana doğru gelmeye başladı. "Hadi diyelim bana bağlı olmayan bi şirket buldu- tabi bu çok zor, bi iki tehditle ailen sefalet içinde sürünür" dedi adam. Sonunda yanıma gelmiş ve bana bakıyordu, ya da eğilmiş bana bakıyordu. Adam 1.95 di ben ise 1.63, evet 1.63. "Benden ne istiyorsun o zaman?" dedim gözlerim dolarken, bu fazlaydı. "Sadece benimle evlenmeni istiyorum" dedi ve yüzüme daha da yaklaştı, geriye kaçamadım çünkü şuan şoktaydım. "Beni kendine fena bağladın küçük cadı" dedi ve yanağıma bi öpücük kondurdu.Öptüğü yerin yanması iğrençti, bu duyguyu hiç sevmedim. "Ben daha 17 yaşındayım, reşit bile değilim, seninle evlenmem git kendine başkasını bul... Hem bi daha bana dokunma!" diye isyan ettim. Bi iki adım geriye kaçtım.Bunu kendisinden 9 yaş küçük birisinden istiyordu. "Reşit işini hallederim ama aileni dilenci olarak bulabilirsin" dedi adam ve bana yaklaştı. "Bende onlarla birlikte-" "Yo, hayır" dedi ve kahkaha attı. "Sen istesen de istemesende benimle kalacaksın zaten" Kitap kapağı

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

Hayatı zorluklarla yaşayan ben ,bu düzene alışan ben bir gün kurtulacağımı bilerek devam ediyorum. Kaderimde olan ne varsa onu yaşıyorum. Bu düşündüğünüz kadar güzel bir kader değil! Belki de en beteri, en zoru! Değişsin istiyorum, artık zamanın durmasını yada doğmadığım zaman geri gidip bir an önce yaşayacağım kaderi kendi ellerimle değiştirmek istiyorum. Zor muydu? İmkansız mıydı bunu yapmak! Cevabı ise koca harflerle EVET. İstediğim şeylerin bu kadar dokunulmazlığı olması elimi kolumu bağlıyordu. Dünya'nın bir adı olmasaydı cehennem koyardım. Çünkü gerçek cehennemden bir farkı yoktu benim için... Ama bir gün bu cehhenem benim için cennete dönüştü. Ne uğradığım kaba, çirkin laflar kaldı ne de şiddetler. Çünkü ARAF YÜCESOY geldi. Geçmişten, hem benim için geldi hemde yalan hayatımı doğruya çevirdi. Bundan sonra artık bir deli değil; İki deli olduk. ARSEN ve ARAF olduk. ARAF YÜCESOY. ARSEN ÖZER. "Araf?" Kısık sesimle konuşurken, ağzımdan çıkıp havaya doğru yayılan buharları izliyordum. Yandan yeşil gözleriyle çehremi izlediğini hissettim. "Söyle küçük kız." Boğuk ve kısık sesini işittim. Rüzgar kokusunuda beraberinde getiriyor, her nefes alışımda içime işliyordu. "Sence, tüm olumsuzluklara rağmen benide seven birisi çıkarmı karşıma?" Aramızda başlayan sessizliği, konuşmasıyla o bitirdi. Ama asıl bilmiyordu; cevabıyla benim içimde nasıl bir depremlere sebep olduğunu. "Belkide çoktan çıkmıştır mavi gözlüm. Hatta yanında oturuyor ve seninle konuşuyordur", dedi. Başlama tarihi: 20.06.2020

"Asrın Mehmet Soykan!" Evi saran huzursuzluk herkesi o kadar etkisi altına almıştı ki kimse konuşmuyor konuşsa bile sesindeki karamsarlık ortama uyum sağlıyordu. Benden ne beklediklerini bilmiyordum ama yapmaya çalıştıkları şeyin sadece suçumu örtbas etmek olduğuna emindim. Bana ulaşmaya çalışmalarının sebebi ise ifade vermem gerektiğiydi. Büyük ihtimalle onlarla anlaşıp ifade vermeye razı olmazsam polis zoruyla götürülüp, ailemin büyük uğraşlarına rağmen birincil suçlu olarak listeye girebilirdim. Hatta onlar benim suçlu olduğumu kanıtlamaya çalışırken ben suçumu itiraf ederek hapse girer ve hayatımı mahvedebilirdim. Annem çok üzülür, babam en iyisi olduğuna emin olduğu avukatlarını azarlar ve başarısızlıklarını yüzüne vururdu. Ailem ve arkadaşlarım sürekli ziyaretime gelirlerdi fakat bir süre sonra onlarda unuturdu. Sanırım ilk arkadaşlarım unuturdu. Anne ve babam unutmazdı belki ama gelişleri azalırdı. Sevgileri azaldığından değildi kesinlikle. Tek oğullarının çaresizliğini görmeye dayanamayacaklarından. Sonrasında ise ölümüne sebep olduğum kız arkadaşım zihnimin sürekli ziyaretçisi olurdu. Ben ve o suçluluğumu her an hisseder, her geçen gün kendimden biraz daha nefret ederdim... Ama bunların hiçbiri olmadı. Babam ve en iyisi olduğuna emin olduğu avukatlarının, benim adıma yazdığı ifadeyi en gerçekçi şekilde polislere anlattırıldım. Başardılar. Bulunamamasıyla dosya kapatıldı ve herkes hayatına tuhaf bir şekilde devam etti. Ben hariç... 12 Şubat 2020