📍Hikayede sıkça yetişkin içerik vardır. Rahatsız olacaklarının okumamasını öneririm. "Canım öyle bir yandı ki Ladin, keşke ölseydin dedim. Ölseydin Ladin. Benim hayatıma sıçan düşmanım olsa bu kadar koymazdı be..." Her bir kelimesi diken gibiydi, kalbime battı. Gözyaşlarımı dökmemek için elimi sıktım. "Ben senden gittiğim gün, öldüm zaten. Sen Ladin'i yaşıyor mu sanıyorsun?"

Burası İstanbul'un nezih bir mahallesi desem de yalan. Klasik bir mahalle işte en küçük şeyde dedikodunu yapıp yüzüne gülümseyen teyzeler olduğu gibi, gerçekten art niyet gütmeyen ve sana abla gibi ablalık yapan kişiler de var. Ama en önemlisi Turan. Turan Yürek. Soyismi gibi kendisi de Yürekli bir asker. Küçüklüğümden beri deli divane olduğum ama onunsa beni bir kez görmediği Turan. Benim için onu beklemek hayatımın bir parçası gibiyken sürüp gidiyordu hayatım. Zaten fazladan bir ümidim yoktu. Benim için onu öyle seyretmek bile bir ödüldü. Ama bir gün normal günlerde olmaması gereken bir şey oldu. Turan her zaman gözleri beni görmez, kulakları beni duymazken bir gün duydu o kulaklar beni.. Duydu her şeyi . Zaten ne olduysa ondan sonra oldu ya ;) (Argo kelime, küfür ve +18 içerir)

Hepimizin yoğun çabalarla kat etmeye çalıştığı bir yol, şüphesiz her çıkmazda üzerine kapanan bir kapı vardı. Ben Hazan. Bana yuva olan mahallede tatmıştım tüm duygularımı. Aşkı da, nefreti de ve yarı yolda kalışımı da... Küçük bir kızken gönlüme bir adamı sığdırmış, büyüdükçe aşkıyla beraber getirdiği acıyı da yaşar olmuştum. Bu hikaye benim kalp yaram. İşte bu benim kendimi kaybettiğim aşkta, yine kendimi bulma hikayem.

"Olmaz!" diye hiddetlendi anında. "Ben kardeşim dediğim adamın kız kardeşini sevemem, hayır!" "Bir kez," dedim gözümden süzülen yaşla. "Bir şans istiyorum yalnızca. Sevemez misin beni?" "Olmaz Ahuşan," Yenilgiyle çöktü omuzları. "Şimdi elinden tutsam mahallede kim bize saygı duyar? Kim destekler bizi? Çağrı kardeşim der mi bana bir daha? Nalan Teyze, Aslan Amca güvenir mi bana, ahretliğim derler mi aileme?" Bana bakarak acıyla gülümsedi, "O yüzden olmaz Ahuşan. Bu şehirde ben olurum, sen olursun, biz olamayız..."

"Çok özledim,"diye mırıldandı, dudakları boynumu talan ettiği sırada. Dokunuşu,beni ilk önce en uç noktaya çıkarsa bile ardından hakikat kanatlarımı kırdığında ben,yere sertçe çakıldım. "Sana dair her şeyi özledim..." Alt dudağı,köprücük kemiğimden çeneme doğru sürtünerek süzüldü. Kasıklarımda başlayan,bedenime uyarılar veren yoğun istek üzerine kendimi sıktım. Sırtımı kapıya daha da verip oradan güç alarak ayakta kalmaya çabaladım. "Gelmeyeceğim demiştin,"dedim. Gitmeden günler önce dönmem diyen adam şimdi kanlı,canlı karşımda duruyordu. Onu bir daha göremem sanmıştım,benim için hatıra kalır sanmıştım. Ancak öyle olmadı. "Karımı almaya geldim, evime götürmeye." Sehven Altan, ilk gördüğü an aşık olduğu adamla evlendiğinde her şey masallarda olduğu gibi yaşanır sanmıştı fakat kendi hikayesini yazan biri olacağından habersizdi. İlk kez sevdi. İlk kez incindi. İlk kez gidenin ardında kaldı. Bekledi. Günlerce. Vazgeçti. Her şeyden. ZAYNAHARA'DAN

Bakışlarımı sokak lambasının altındaki adamdan ayıramıyordum. Gelmişti, hemde bu yağmurda sırılsıklam ıslanmayı göze alarak gelmişti. Ellerimi camın serin yüzeyine dayayıp biraz daha yaklaştım cama. Bakışları avının her hareketini izleyen bir aslanın ki kadar yırtıcıydı. Buradaydı. Benim için, bizim için. Azra ve Gurur'un sancılı aşk hikayesi...

"Bana dün gece bakireliğini vererekmi, haklısın herkes yolunun yolcusudur bende tam şu an gitmem gereken yoldan gideceğim. 21 yıllık hayatımda beni bu cümle kadar mahveden sozler duyamamıştım. Sol gözümden istmesizce akan yaşa bakıp gülümseyerek beni öldüren sözlerine devam etti. --"HAZAL KILIÇ, sanada işbirlikçilerine de rahat yüzü yok"