Büyük aşklar nefretle mi başlar? Ah, çok saçma. Aşk diye bir şey yoktur. Hem de nefret ile başlıyanı hiç yoktur. Yani en azından ben öyle zannediyordum. Ta ki karşıma Kerem Sayer çıkana kadar ve beni mahvedene kadar. O kadar nefret doluydum ki ona, ama ilk başta anlamamıştım bunun aşk olduğunu, aşk hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu.

Seveceğiniz ve heyecan duyacağınız bir hikaye. Keyifle okumanız dileğiyle :)

Birbirlerini Deli Gibi yedi Iki insan ama ortada fazlasıyla Zor Bir engel var! Herşeye ragmen bu engeli aşabilecekeler mi? Veya Aşk onu engeli geçecekmiydi sahiden göreceğiz. "Seviyorsan belli kazın Ettik. İçinde saklaman başkalarına fırsat vermendir."

''Zeynep yapma.Benden kaçma.'' diye mırıldandı.Git gide sesi kısıyordu sanki. ''Senden ka-kaçtığım falan yok.Şimdi beni bırakır mısın?'' diye yeniledim sorumu.Birşey demeyince onu sertçe ittirdim.Sonunda ondan kurtulduğumda arkamı döndüş gidiyordum ki kolumu tuttu.Sıkı tutuyordu ve bu canımı yakıyordu. ''Kerem kolumu bırakır mısın?Canım acıyor!'' ''Bırakmayağım.İlk önce benden neden kaçtığını söyle?Kötü birşey mi yaptım?Ne?Sorun ne Zeynep!'' diye bağırdı. ''Birşey yapmadın tamam mı?'' ''O zaman sorun ne?'' ''Sorun falan yok dedim ya!'' sonunda dayanamayarak sesi yükseltmiştim. ''Zeynep yapma.Yalan söylemeyi beceremiyorsun.Sorun dün olanlar mı?Seni öpücek olmam mı?'' ''Kerem ben bu konuda hakkında konuşmak istemiyorum.Hatta hiçbir konu hakında konuşmak istemiyorum.Benden uzak dur!'' ''Tamam,nasıl istersen öyle olsun.'' dedi ve kolumu bıraktı.Kolumu bırakır bırakmaz koşarak odama çıktım.Gözyaşlarımı daha fazla tutamadım,zaten tutmakta istemiyordum. Keremden uzak durmakta istemiyordum.Ona yakın olmak,kokusunu içime çekmek,onu doya doya öpmek istiyordum.Ama yapamıyordum.Birşey sürekli engel oluyordu işte.Olmuyordu.