Kabul ettiğimi söylediğimde bana bir adres ve çanta verdi. Ve bir de silah. "Sana güveniyorum." * "Bu ne demek? Bana hemen bir açıklama yapıyorsunuz! O adam annene benziyorsun derken neyi kastetti? Kurşun kim! Ve eğer, tek bir yalan daha duyarsam çeker giderim. Ama bu sefer geri dönmem." * Ne olduğunu bile anlamadan aşık olmuştum ona. Kim olduğumu biliyordu, ne yaptığımı biliyordu ve buna rağmen gitmemişti. Aksine beni sakinleştiren tek şey olan kokusuyla her zaman yanımdaydı. Ve olacaktı da, asla gitmesine izin vermeyecektim. O her zaman yolumu bulmamı sağlayacaktı. Onun sayesinde asla kaybolmayacaktım. Asla kaybolmama izin vermeyecekti. NOT: Kurşun isimli hikayemden bir karakter olduğu için bazı bölümler o hikayemle ve karakterleriyle ilgili olacak. Elimden geldiğince açıklayacağım burada zaten ama isteyenler o hikayeme de bir göz atabilirler. Bu hikayeyi daha iyi anlamanızı sağlayacaktır.

Gümüş rengindeki gözleri beni ilgiyle süzerken, "Neden tamircilik?" diye bir soru yöneltti. Birkaç saniye ölçercesine beklentili bakışlarına karşılık verdikten sonra, "Seni zerre ilgilendirmez," dedim sadece. Zaten benden daha iyi bir cevap beklemiyormuşçasına göz devirirken, "Normal bir kız neden tamirci olur ki?" diye sorgulamaya devam etti. Ben ağzımı açıp cevap vermeye yeltenmeyince, "Gerçi pardon normal bir kız dedim, ki sen o kategoriye girmediğine göre, tamirci de olabilirsin," dedi adeta meydan okurcasına. Gözlerimi küçümsercesine kısarken, "Sağ ol, onayını alınca çok mutlu oldum," dedim bıkkın bir alayla. Kendini zerre bozmamasının yani sıra eğlenircesine bir tavırla, "Peki neden bu kadar asabisin?" derken dudaklarında kibirli bir tebessüm oynuyordu. Sinirle dişlerimi birbirine basıp en kötü bakışlarımı yöneltirken, "Beni cinnetin eşiğine getirdiğin için olabilir mi?" desem de ters cevaplarım onu hiç etkilemiyordu. "Akümü neden çaldın?"

Şakadan zerre anlamayan birine okkalı bir şaka yaparsanız elde edeceğiniz şey yüklü bir para ve birkaç bin fazla tıklanma olmaz. En azından benim öyle olmadı. Yayınlanma tarihi: 14.06.2019

"Adios amigo." Söylemeyi en çok sevdiği cümlelerden biri olmuştu her zaman. Arkasında bıraktığı cesetlere bakarak söylerdi bu iki kelimeyi ve yüzündeki gülümsemesiyle uzaklaşırdı. Nedeninin ne olduğunu sorgulamadan yerine getirdiği emirler yüzünden ölen onlarca insanın hepsine söylemişti. Kısa bir zamanda nam salmıştı. Acımasızlığıyla, yalanlarıyla, mükemmel saklanışıyla ve elbette ardında bıraktığı cesetlerle. Şu ana kadar her emri sorgusuz sualsiz yeri ne getirmiş ve en ufak bir hata yapmamıştı. Ama ne yazık ki bu durum değişecekti. Sonunda biri, gözlerini açacaktı. * Toplantı odasına girmeden kıyafetimi son kez düzelttim ve derin bir nefes aldım. Heyecanlı sayılmazdım onlarla tanışacağım için ama insanların bir kadın olduğumu öğrendiklerinde verdikleri tepkiyi izleyemeye bayılıyordum. Kapıyı yavaşça itip içeri girdim ve onlarla karşılaştım. Ama en önemlisi, onunla. Hayatımda bu kadar yer edineceğini ve gözlerimi açacağını bilmeden etkileyici bakışlarımı göndermiştim o gözlere. Hemen de çekmiştim. İçeridekiler bana anlamadan bakarken hafif sıska genç adam yanıma geldi ve yüzümdeki sırıtışı genişletecek cümleyi mırıldanarak karşımdaki adamların ağızlarını açık bıraktı. "Tanıştırayım, Kurşun." Akıllarından geçen soruları biliyordum. Bu kadar ceset buna mı ait? O nasıl bir katil olabilir? O meşhur Kurşun, bir kadın mı?

Okulun en inek ve ezik kızı ya aslında okulun en kötü kızıysa? Bunu bilmeden ona sataştıkları için başları çok büyük belaya girecekse? Bu hikayede sizlere herkesin içinde bir karanlık taraf olduğunu kanıtlayacağım.