Mówi się, że prawdziwa sztuka obroni się sama. Ale nie przede mną. UWAGA - SPOILER ALERT! Od kilku lat zdarza się, że coś narysuję. Nie są to dzieła sztuki, ale każdy orze jak może. Jako, że piszę ostatnią część "Hetalia Axis...", to pomyślałam, że porysuję kilka artów do tej książki, żeby zabić czas. Kilka lat temu nawet narysowałam kilka nawiązujących do Drugiego tomu. A co mi tam. Pośmiejcie się ze mną.

Polska odrodził się po stu dwudziestu trzech latach zaborów. Ja odrodziłam się po trzydziestu trzech i nie napawało mnie to radością. Życie personifikacji samo w sobie nie było proste i pomimo pokoju w Europie, wciąż zmagałam się z demonami wojny. Ktoś mądry kiedyś powiedział, że uśmiech losu można zobaczyć nawet w tych najciemniejszych chwilach, jeśli tylko pamięta się, żeby zapalić światło. Cóż... Oby moim światłem nie okazało się mikroognisko gaszone drogą uryny kolejno przez Republikę Francuską, Wielką Brytanię a nawet Rzeczpospolitą Polskę. Jednak pomimo tych wszystkich przeciwności Wszechświata postanowiłam w końcu znaleźć swoje własne miejsce w Europie. Na przekór wszystkim będę szczęśliwa. ~ Wymaga znajomości poprzednich tomów ~ Uwaga: W opowieści znajdują się wulgaryzmy, przemoc oraz absurdalne poczucie humoru. Charaktery postaci zostały pokazane w krzywym zwierciadle, a ich zachowanie wyolbrzymione.

Byłam żywym dowodem na to, że Wszechświat posiadał bardziej absurdalne poczucie humoru niż ja. Gorzej być już nie mogło, a Nowy Świat chyba nie był przygotowany na taki rozwój wydarzeń. Żyć ciężko... Ale umrzeć jeszcze ciężej. Dosłownie w każdym tego słowa znaczeniu. ~ Wymaga znajomości Tomu 1 i Tomu 2 ~ Uwaga: W opowieści znajduje się wątek przemocy seksualnej oraz przemoc fizyczna. Nie gloryfikuję takich sytuacji, a w powyższej historii zostały umieszczone na potrzeby fabuły. Obecne są również wulgaryzmy oraz absurdalne poczucie humoru.

Minęły prawie dwa lata od ostatnich wydarzeń. Przeżyłam. Tak jak przeżyła Nela i niektórzy z naszej grupy ocalałych. Ale to wciąż nie był koniec naszych problemów. Apokalipsa Zombie to zdecydowanie za mało, jak na nasz mały szkolny Świat. Musiały do tego dojść problemy sercowe, a ja miałam już serdecznie dość Francji, który przykleił się do mojego tyłka, niczym blond hemoroid. A miejsc na kolejne traumy zdecydowanie brak. Tak, mam już dwadzieścia jeden lat i wciąż nie dorosłam, niech żyje Nibylandia! ~ Wymaga znajomości Tomu 1 ~ Uwaga: W opowieści znajduje się wątek miłości toksycznej, jakiej jest syndrom sztokholmski, oraz przemoc. Nie gloryfikuję ani nie popieram podobnych wzorców, a umieszczone zostały w książce na potrzeby fabuły. Obecne są również wulgaryzmy, przemoc oraz absurdalne poczucie humoru.

Bella zakochała się w wampirze. Julie w zombie. Niejednej dziewczynie serce zabiło mocniej dla wilkołaka. A gdyby tak dziewczyna, zwykła polska licealistka o mentalności Jasia Fasoli, zakochała się w personifikacji Państwa? To oznaczałoby tylko jedno: wywrócenie całego życia do góry nogami, bo Świat wcale nie był taki, jakim się wszystkim wydawał. ~ Nie wymaga znajomości uniwersum ~ Uwaga: Opowieść opiera się w głównej mierze na miłości toksycznej, jaką jest syndrom sztokholmski. Ponadto pojawia się również wątek molestowania seksualnego, którego nie popieram a stworzony został na potrzeby historii. Występują też wulgaryzmy oraz absurdalne poczucie humoru. Powyższa praca to fanfiction, a postacie personifikacji należą do mangaki Hidekaza Himaruya. Opowiadanie bierze udział w konkursie "Tylko nie Fanfiction!" organizowanym przez @Chwila_Moment ღ

Zastanawialiście się kiedyś, jak wyglądały początki Gilberta? Ile przeszedł, aby dotrzeć do czasów swojej świetności? I przede wszystkim, jak wpłynęły na niego przeżycia z przeszłości?

Gilbert, wykończony bitwą, walczy z własnymi demonami.