Sessiz denizden doğan rüzgar çığlıklar ormanından hızla geçip küçük kızın kızıl saçlarına bir öpücük konduru. Bu öpücük küçük kıza yaşadığını hatırlatmıştı. Az önce girdiği transtan çıkıp olanları idrak etmeye çalıştı. Önce gözüne sarı, yeşil, siyah bir sürü ayakkabı takıldı. Sonra rengarenk elbiseler siyah smokinler, gösterişli takılar, papyonlar... Son olarak da şaşkın yüzler. "Ne dedi, duydun mu?" "Aşk dolu günler adına! Bu nasıl bir felaket!" "Korkunç!" "Hayır hayır olamaz!" "Baksanıza kendine geliyor!" Merak ediyordu çocuk. Ne olmuş olabilirdi ki? En son hatırladığı şey kontrol edilemez bir şekilde titreyip gözleri açık olduğu halde her tarafı siyahlar sarmasıydı."Ne oldu bana?"dedi sonunda. Kızın sorusuyla kalabalıktan sesler bir anda yükseldi. "bizimle kafa mı buluyor bu çocuk?" "bir de hatırlamamazlıktan geliyor?" "ne söylediğini hatırlamıyor mu şimdi?" "delirmiş bu kız!" Tekerlekli sandaliyesine doğru çömelen kadına yaşlı gözlerle baktı. "ne söyledim Daisy? Ne oldu, neden herkes bana öyle bakıyor?" bunları söylerken göz yaşlarını tutamadı kuçük kız. "Kehanet" dedi kadın kızın göz yaşlarını silerken. Tek bir kelime bir çok soruya yanıt vermişti. "Ne... ne söyledim?" dedi. Demesiyle birden olanları hatırladı. İki dakika önce söylediklerini söylemeye başladı. Ama arada kocaman bir fark vardı. Ne ses tonu aynıydı ne de yüzündeki dehşet ifadesi. Bir süre boyunca hep aynı cümleler yankılandı: Hayalsiz bir çocuk gibi, Dünya sustuğunda. Doğacak sonun habercisi, Yıkımın bekçisi. Çan son kez çaldığında, Aşk söyleyecek son şarkısını yavaşça. Şarkıyla kör olacak; insan, ateş, doğa...