Hayat #1 - 23.10.2020 - Son zamanlarda yakışıklı yüzü hep kederliydi, derin maviliklerine hüzün çökmüştü, yorgundu, düşünceliydi. Eskiden böyle değildi. Gözleri çakmak çakmak olurdu, alev alev bakardı, baktı mı içime kor düşürür yüreğimi yakardı. Aramızdaki o gizli saklı duygular yalnızca benim değil onun da içini yakardı, bilirdim. Geçmişi düşünmek yalnızca daha fazla acı veriyordu. Olan olmuş, o gitmiş ve Ferzan'la evlendirilmiştim. Mutsuz ve umutsuz beş yıl geçirmiştim dört duvar arasında, zorla evlendirildiğim adamdan güzeller güzeli bir meleğim olmuştu. Önce hiç beklemediğim anda zevce sonra da ana olmuştum. Ölmemiştim ama yaşamıyordum da... Hâlâ da öyleydim. Yaşamak neydi, ne demekti unutmuştum. Nefes almaktan ibaret miydi yaşamak yoksa daha ötesi hayallerini yaşamak mıydı? Nefes alıyorum, hareket ediyorum diye yaşıyor mu sayılıyordum şu dünyada? Önceden, bir on yıl önce hayallerim vardı. Okuyacaktım, Urfa'dan çıkacaktım, önce tüm ülkeyi sonra da tüm dünyayı gezecektim, beyaz atlı prensime kavuşacaktım, mutlu olacaktım, kendim için yaşayacaktım. Daha yirmi üç yaşındaydım ama seksen yaşındaki ruhum bunların hiçbirini yapabilecek güçte değildi. Bir an hepsi gözüme imkânsız gibi gözüktü. Şimdi tek istediğim kızımla beraber hayatta kalmaktı. *** "Özür dilerim, kanatlarını kırmalarına müsaade ettiğim için... Özür dilerim gülen yüzünü soldurduğum, çocukluğunu çaldığım için, hayallerini söndürdüğüm, kalbini kırdığım için... Özür dilerim bana olan sevgini göremeyecek kadar öfkeden gözüm kör olduğu için, seni koruyamadığım için, aptallığım ve gafletim için..." Başparmaklarıyla yüzümü okşarken gözlerimi kapadım. Bana dokunuşu tüy gibi hafif, ürkekti. İçim ürperdi. Kanatları altında bir anlık da olsa içimdeki fırtına buhar olup uçtu.

Onu ilk gördüğümde, tekerlekli bir sandalyedeydi. Siyah irisleri, keskin yüz hatları ve soğuk bakışlarıyla bana bir düşman gibi baktığında, ilk başta bunu umursamadım. Ancak bakacağım kişinin bir çocuk yerine o olduğunu öğrenmem, durumu tamamıyla değiştirmişti. Ve ne yazık ki, bu işe ihtiyacım vardı. 16/08/2016

Eşini yeni kaybetmiş bir adamla evlenmek mi? Hemde daha birkaç aylık bebeği olan bir adamla? Kendi halimde yaşayıp giderken nerden çıkmıştı bu evlilik? Ben kendim daha küçüktüm, minicik bir bebeğin sorumluluğunu nasıl alabilirdim ki? -------------- (Töre hikayesi değildir. Yalnızca Doğu'da geçmektedir.)

0539*******: Benimle bir gece geçirir misin? Poyraz Ali: Kimsin? 0539*******: Kim olduğum önemli değil. Poyraz Ali: Git işine akşam akşam. * * * * * Kısa Hikâyedir. +18 sahneler yer almaktadır.

"Yiğit?" Aslan sorarcasına konuşup bardaktan bir yudum daha alırken açıklama beklediği belliydi. Yiğit, gergince oturduğu yerde geriye yaslandı ve bardağındaki sodayı yudumladı. İçki içmezdi, içkiden nefret ederdi. "Annem alkoliğin tekiydi, babam da öyle. Onlar varken de ablam bakardı bize. Yaptıkları tek şey eve para getirmekti, başka da bi boka yaramıyorlardı." Yiğit sıkıntıyla nefes verip dolu olan gözlerini yere eğdi. Berk ve Ozan şaşkınlıkla Yiğit'in bu haline bakarken, Enes ise aynı Aslan gibi ifadesizliğini sürdürüyordu. " Cumartesi günü, bir baktık annemler yok. Eve gelmiyorlar. Bir gün oldu, iki gün oldu, üç gün oldu... Oldu da oldu. Annem de yok babam da, gitmişler." "Yiğit siktir et kardeşim, anlatma." Enes üzüldüğünü yüzünde gizlerken eliyle arkadaşının sırtına vuruyordu. "Ablam, annemlerin yokluğunu hiç hissettirmedi bize." ****** "Sen," dedi kısık ama tok bir sesle. "Şu evrenin görüp görebileceği en fedakar insanısın." Elini kolumdan çekip yüzüme getirdi. Parmağının tersiyle yanağımı okşuyordu. "Tanrı bir kadın olsaydı," dedi ellerini durdurarak. "O sen olurdun Ilgaz. Gerisini düşünme." O an, hiç yapmayacağım, ilerisini düşünmeyeceğim, sonuçlarını tahmin edemeyeceğim o şeyi yaptım. Yaşlarımla ıslanmış dudaklarımı, Aslan'ın parlayan dudaklarıyla birleştirirken aklımda hiçbir şey yoktu, bir o kadar da şey vardı... Kapak, @nimbursedesign tarafından yapılmıştır.

İşaret parmağı tekrar yukarı çıkarak baş parmağıyla dudağımı yavaşça okşadı. "Seni öpmeme izin verecek misin?" Lidya Çağsoy yetimhaneden alındığından beri tek gayesi minnet borcu hissetiği onu kanatları altına alan üvey annesini memnun edebilmekti. Sosyal becerilerden yoksun biri olarak hayatını kuytu köşelerde resim çizerek idame ettirmeye çalışırken yaptığı ufak bir hata ona düşündüğünden çok daha pahalıya patlamıştı. Annesi iş gezisine çıkarken onu inanılmaz korktucu bulduğu dayısının evinde bırakmıştı ve o kuytu köşelerde idame ettirdiği o huzurlu hayatı bir anda paramparça oluvermişti. Lidya'nın tam tersine Sonat Çağsoy ne istediğini bilen başarılı sosyal çevresi tarafından hep sevilen saygı duyulan biri olmuştu. Hayatı tıkırında işleyen Sonat'ın evine okulda bile görmezden geldiği üvey kuzeni Lidya yıldırım gibi düştüğünde belirli bir düzende ilerleyen o mükemmel hayatı karmakarışık oluvermişti Artık sonraki günün nasıl geçeceğini tahmin etmeyi bıraksın Lidya ileyken on dakika sonrasını bile tahmin etmek imkansız olmaya başlamıştı. İşte o gün ilk defa onu gördüm. Sanki yaşamım sıfırlanıp miladını günden başlatmıştı. Hayatıma bir yıldırım gibi düşmüştü adeta. Sonat Çağsoy

-Tamamlandı- Suratımı kavrayan elleri beni hiddetle kendisine çekti. Alnını alnıma dayadığında verdiği soluğu yüzümde hissedebiliyordum. Tek elini suratımdan çekip sol göğsünde duran elimin üzerine bastırdı. "Leyla, sen bakma bu kalbin benim göğüs kafesimde attığına. Senin için atan senindir." *** Tüm hakları saklıdır. Kapak Tasarımı: @hestianinkalemi❤️

-Birbirinden yakışıklı ve kana susamış vampirlerle dolu bir apartman... -Mina sadece bir insan! Dişlerini boynuma geçirdiğinde sıcak bir sıvı boynumda aşağıya doğru inip tişörtümü ıslattı. "Ah!" dudaklarının kenarı hafifçe yukarıya doğru kıvrıldı; "Henüz başlamadım bile!" Gelin sizde Opera Apartmanına konuk olun ve olacakları soluksuz okuyun!

İspanyol bir kızın gerçek ailesini türkiyede bulması. Karışan bebekler klasiği EĞLENCESİNE YAZIYORUM CİDDİYE ALMAYIN