Derin bir uykuda olduğum belliydi. Ama Buse uyumuyordu. Yeşil, şeytani gözlerini benim üzerime dikmişti. Elleriyle kafasını koyması gereken beyaz yastığı kavradı. Ve benim yüzümün üzerine götürdü. Nasıl çırpındığımı, nasıl bir çaba içerisinde olduğumu görüyordum. Tam son nefesimi vereceğim an Buse ellerini çekti. Kafası geriye doğru gerildi, ağzı ardına kadar açıldı. Gözlerinin irisini göremiyordum, bembeyazdı. Bir çığlık yükseldi, Buse'nin kasılması geçti. Yastığı yüzümden çekti, odanın kapısını kapatıp aşağı, mutfağa doğru robotik bir şekilde yürüdü. Ocağa doğru yaklaştı ve dört ocağı da açtı. Yemek falan yapmıyordu. Ardından tezgahın arka tarafına doğru oturdu ve ölümü bekledi.

Arabanın önüne atlayan bir sokak köpeği... hayatımı ne kadar değiştirebilir ki?

Bir rivayete göre Ügi'ler (baykuş) kuzgun soyunun sonunu getirmeye yakınlaştıklarında, son mavi kuzgun onların kurtarıcısı olacak.

Yorgundu ama bunu ondan başka yapıcak kimse yoktu. Nefes nefese diğer ölüleri de iterek ya da tutarak bir şekilde kendinden uzaklaştıra uzaklaştıra öldürmüştü -yani tamamen- ancak dördüncü ölüde bıçağı takılı kalmıştı ve ne kadar uğraştıysa da geri çekip çıkaramamıştı. Gerçekten fena saplanmıştı, tıpkı Anya'nın fena boka saplandığı gibi. Etraftaki son ölü üzerine doğru gelirken ondan kaçınıyor, ve gözleriyle yerde onu öldürebilecek herhangi bir şey arıyordu. Sonunda bir Tuğla gördü onu eline aldı ve ölünün bacağına sert bir tekme atarak düşmesini sağladı. Ölü yerdeyken üstüne çıkıp kafatasını tuğlayla parçalamaya başladı -öldüğünden emin olduğunda bile birkaç kez vurdu-Ayağa kalktı ve tuğlayı yere fırlattı. "Piç kurusu." ölüye balgamlı bir tükürük attı, elinin tersiyle ağzını sildi.