Babam tam kendisine göre bir damat bulmuştu. Altmış yıl, yok yok... Tam yüz sene öncesinin terbiyesine sahip, aşırı kibar; sinir bozucu derece de centilmen ve ahlaklı... Görünüşüne gelince... Yani hoş evet... Tamam, tamam yalan söylemeyeceğim. Tanrım! Çok ama çok yakışıklı! Ağzım açık onu saatlerce seyredebileceğim kadar yakışıklı hem de! Tanrı diğer adamları bırakıp jübilesini bu adamla yapmış olmalı! Saçmalıyorum... Allah'ım şu aciz kulunu affet! Gerçi güzel görünmesi benim için bir önem taşımıyor çünkü ruhsuz gözlerinde bir enerji bir his yok... O, saatlerce çalışmanın sonunda kusursuz görünen heykeller gibi hareketsiz ve sıkıcı. Bense daha 22 yaşındayım, yaşamak, eğlenmek istiyorum! O zaman yapılacak tek şey var. Acımasızca özgürlüğüme vurulmak istenen o darbeyi geri püskürtmek... Bunu yapabilir miyim? Evet! Çok eğlenceli olacak!

Ellerimle çenesini usulca avuçladım güzel yüzlü adamın.Anlatacağı şeylerden öylesine çok ürküyordu ki benim de ona sırtımı döneceğimi sanıyordu ama görmediği şey bana ne yaşatırsa yaşatsın onu ardımda bırakamadığımdı.Aksine onun yüzünden kendimi bile ardımda bırakıyordum..Geçmişte yaşadıkları onun yüreğine demir bir iplikle bağlıydı ve peşinde acıyı da sürüklüyordu.Bilmiyordu ki bende onu aynı demir iplikle yüreğime bağlamıştım ve peşinde acıyla sürükleniyordum...' Yine de kömür bakışlı adam, inci kadar beyaz yüreğinden öperim.'

''Mavi kelebekleri takip et, seni bana götürecekler... Eğer yağmurlu bir günde mavi bir kelebek o narin avuçlarına usulca konarsa bil ki ben senin hasretinden ağlıyorum ve hüznüm semaya sirayet ediyor... Eğer o kelebek güneşli bir günde gelirse de bil ki senin sayeni, güneşin sıcaklığına bıraktığın rayihanı gözlemiştir. Ve o kelebek yerine avucuna elim değerse birgün nehar başlayacak, Güneş bizim için doğacak demektir.'' Yolunu kaybetmiş, acılarına boyun eğip her şeyinden vazgeçmiş, ilk aşkının toprağını bile bilmeyen bir Bosnalı... Gönülden gönle yol kuran, sevdayı yeni baştan öğrenen şehit kızı bir Türk... Katliamdan yıllar sonra, Istanbul'da başlayan bir hikaye. ''Kaderler kesişmişse kaplerin de kesişmesi an meselesidir.'' Belki son diye bildiğimiz vukuatlar bilinmez bir geleceğin başlangıcıdır. Ve sen pes etmedikçe hiçbir şey sonun olmayacaktır...

"Bak oğul, benim hiç karım olmadı, sevdim kavuşamadım, başkasını da istemedim. Karına kızmadan önce anlamaya çalış, onun yerine koy kendini. Sen ne kadarına razıysan o kadarını iste ondan. Ha ben erkeğim o kadın diyeceksen, onca memleketi boşa gezmişsin, o okulları boşa okumuşsun derim sana. Yüreğin kadını erkeği yok, sen düzene teslim olarak karına ihanet ettin. İmam nikahını karının yüreğine anlatamazsın, zaman ver, kendi içinde sindirebilirse şanslı bir adamsın. Aslında hiç kimse, hiç bir kadın kumayı kabul etmez, bunu unutma! Her türlü acı çekecek, sen de öyle, bir karın daha var artık. Onu da düşüneceksin." Yaşlı adam, diyeceğini demiş, başını önüne eğmişti. Demir'i düştüğü çukurdan kurtaracak bir nasihat yoktu. Kim, ne dese boştu bundan sonra. Demir'in yüreği kor olmuş yanıyordu. Leyla'yı bir başkasıyla hayal dahi edemezdi, böyle bir şeyi düşünemezdi. Bunun düşüncesine tahammülü yokken; o elleriyle, Esma'ya dokunduğu ellerle, sarıldığı kollarla karısına dokunmak istemişti. Kızamazdı, sadece kaybettiği karısına ağlayabilirdi.