Kendini hayallerine adamış Hare ve kendini sadece işlerini adamış Savaş'ın uzun soluklu aşkı.

"Ben Karadenizliyim," dedi dudakları tehlikeli bir gülüşle kıvrılırken. "Biz sabahları ilk olarak hırçın dalgaları görmek isteriz." Gözleri gözlerimdeydi, sıcacık nefesi dudaklarıma çarpıyordu. "Ya evimizin manzarasında... Ya da kollarımızda uyanan kadının bakışlarında..." Dudakları ansızın boynuma değdiğinde, titreyen dizlerime söz geçiremeyip onun kaslı kollarına tutundum. Tırnaklarımı tenine batırdığımı fark edemiyordum. "Çok şey istiyorsun gibi geldi bana," dedim kendimi tutamadan. Güldü. Ona çok yakışan, nadiren görebildiğim bir gülüştü bu. "Karadeniz..." dediği anda, başparmağı nefesimi kesercesine dudaklarımı buldu. "Hırçındır. Asidir. Zapt edilemezdir, vahşidir. Derinlerinde ne olduğunu asla bilemezsin. Onun azgın sularında yüzmeye alışkın değilsen akıntısında kaybolur gidersin. Ve sen Hazel... Tıpkı Karadeniz gibisin." Bir KOR EVRENİ Romanı BU KİTAP YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR! © Tüm hakları şahsıma aittir. İznim dahilinde olmaksızın alıntı yapılamaz. Bu başlık Arhavili adıyla, 2016'da açılmıştır. Bölümlerin yayınlanmaya başlama tarihi 22 Aralık 2023'tür. Wattpad'de ARHAVİLİ adıyla yayınlanan ilk ve tek hikâyedir. * Bu kitapta okuduğunuz bazı kişiler, kurumlar, olaylar ve kavramlar yalnızca hayal ürünüdür. Gerçekle en ufak bir ilgisi bile yoktur.

Hikâyede yer alan hiçbir akademik konuşma ciddiyet içermez tamamen kurgusaldır. Yazar hikayede geçen karakterlerle zaman zaman teğet geçmekte ise de tümüyle aynı fikirde değildir.

Hasret köyden uzakta bir dere kenarındaki küçücük evinde hem hayatla hem de annesiyle mücadele eden başı dik, dili sivri bir kızdır. Yaşadığı yerin yazı kurak, kışı çorak, baharı biraz rahattır. Ama babası olmadığından evin direği sürekli gıcırdar. Annesinin zoruyla gittiği bir düğünde gözü bir Külhanbeyine çarpar, ama başı diktir, pek yüz vermek istemez. Düğün boyu bakışırlar, tek kelime etmezler. Adam da pek bir hoşuna gitse de Hasret bunca bakışı hayra yormaz, yine de içi kıpraşır. Beyaz gömleğine, yanık tenine, kara kaşına, üstünden ayrılmayan kara gözüne... Sonra nasıl olduysa düğünün gecesinde evine gitmiş, saçılmış dökünmüşken penceresinden bir ses işitir, akşamki adamı daha görmeden tanır. Penceresinin köşesine siner, perdesinin arkasına saklanır. Sesini duyar adamın, sonra sesini duyurur. Onca yıllık Hasret bir toz olur bir duman. Sonrası dere kenarı, dut ağaçları, üzüm bağları.. Geçmişten gelen bir Köygöçüren lafı, Hamza'nın Görgülü belası... ..... Tarihi bir hikayedir.

2022 WATTYS KAZANANI Lale lise son sınıfa geçtiğinde düşünmesi gereken tek şey üniversite sınavı değildi. Uğraşması gereken, yeni bir cici annesi ve ellisinden sonra aşık gezen bir babası vardı. Ailenin akıllı uslu kızı olmaktan, her şeyi öylece kabul etmekten sıkılan Lale bir plan yaptı. Böylece babası eski sorumlu haline dönecek, cici annesine katlanmak zorunda kalmayacaktı. Bunun için de, "Leo'nun Günlükleri"isimli yasak bir kitaptan ilham alabilirdi. Sorunlu ve psikopat bir lise öğrencisinin gerçek hayatının anlatıldığı hikayenin Leo'su olduğunu iddia eden bir çılgın ona mesaj atana kadar her şey yolundaydı. Lale bir yandan Leo'nun gizemini çözmeye çalışırken, bir yandan da yolunun kesiştiği genç adamlarda fark etmeden Leo'yu arayacaktı. Peki Leo gerçekten bir psikopatsa, ona aşık olması çılgınca mı olurdu? Leo: Okulun asisi olman için sana üç tavsiye: 1. O kitabı her yerde okuma, okul ispiyoncu kaynıyor. 2. Saçını örmekten vazgeç. Bence at kuyruğu (böyle mi deniyor) sana gayet uygun. 3. Bu kadar güzel gülümseme. Çok sevimli görünüyorsun. Lale: Sen kimsin? Leo: İsmimden çıkaramadın mı? Okuduğun kitaptaki Leo'yum işte. Sana okulu yakmadan önce izlemen gereken yolu anlatacağım.

Onu ilk kez gördüğümde okulun biraz uzağında kalan korulukta yerde boylu boyunca uzanıyordu. Tepemizde dinmek bilmeyen bir yağmur vardı. Sokak lambası bir yanıp bir sönüyor, insanın hem gözünü yoruyor hem de sinirini zıplatıyordu. Onu ilk gördüğümde üzerinde kan lekesi olmuş okul gömleği vardı. Aynı okula gidiyorduk, gömleklerimiz kırık beyazdı. Ama onunki artık çamur rengi almıştı. Onu ilk gördüğümde yüzündeki yaralardan korkmuş, tedirgin adımlarla yanından geçip gitmek istemiştim. Onu ilk gördüğümde yaralıydı, ıslaktı ve yerde yatıyordu. Onu ilk gördüğümde ona üzülmüş belki içten içe acımıştım bile. Onu ikinci kez gördüğümde ise her şey farklıydı. Zaman, mekan ve hisler... Onu ikinci kez gördüğümde ona aşık olmuştum.

Küçük bir kızın soruları vardı. Dilinden dökülemeyen, parmaklarını kar tanelerine küstüren... Baba gibi kokan bir Ayaz vardı. Korkularının üzerine seyrek dişli, güzel gülüşlü bir emanetin varlığı ile yürüyen... Babam Kokulu ile Seyrek Dişli Güzel Gülüşlü Emanet'in masalı... Ayazın Çiçeği serisinin ikinci ve son kitabıdır. 15 Ağustos 2021 tarihinde yayınlanmıştır ve Ayazın Çiçeği isminde yazılan ilk hikayedir...

Asaf , Şevket'in tek varisiydi. Babasının ve Annesinin katili olan Şevket. Kendisini bir canavar gibi yetiştiren ,duygularını aldıran ,ellerini kanla temizlemesine sebep olan Şevket'in bu dünyada ki en büyük ve korkunç eseriydi Asaf. Zamanında kendinin elinde olan güç ve para , şimdi öğrencisi Asaf'ın önüne serilmişti. Ve Asaf'ın bu gücü nasıl ve ne için kullanabileceğini düşünmek bile insanın içini ürpertirdi. Asaf'a göre iyilik veya kötülük yoktu. Vicdan denilen görünmez tanrı hiç bir zaman onun ruhuna uğramamıştı. Asaf'ın doğruları ve Asaf'ı yanlışları vardı sadece. Yaşıyordu yaşamasına fakat ne amaç uğruna bilmiyordu. Ruhunda ki salıncak koptu kopacaktı yakında. Külleri havaya savrulurken avuçlarını açacak fakat tek parçasını dahi tutumayacaktı. Hareket halinde ki arabadan dışarı çevirdi bakışlarını. Bu akşam büyük bir parti vardı. Eski bir arkadaşına düğün hediyesi vermeye gidiyordu. Hain arkadaşının hayatı boyunca unutamayacağı bir hediye olacaktı. Asaf bu düşünce ile gülümsedi. Bu geceden sonra hayatının ters yüz olacağını bilmeden , bir insan olduğunu hatırlayacağından ,vicdan denilen tanrının kapısında yatacağından habersiz gülümsedi. Portakal Çiçeği Asaf'ın hikayesidir. Bu kitabı okumak için ilk kitabı okumaya gerek yoktur.

☁️ +İnsanın kaderi alnında yazıyormuş. Senin alnında yara var, ben sende yara mıyım Vural? -Hayır Nazenin, insanların kaderi avuçlarında yazıyor. Benim avuçlarımda da senin yüzün var.

Tan Evren, yıllardır aradığım adam. Onu hep babam için aradığımı sanardım, oysa babam gitti... Ama o hep benimleydi. ° "Sana neden Nepenthe dediğimi biliyor musun?" Kafamı iki yana salladığımda devam etti. "Eski Yunanlılarca acıyı ve üzüntüyü unutturduğuna inanılan bir ilaçmış Nepenthe." Gözlerim buğulanmaya başlamıştı artık. Omuzlarıma binen yükün ağırlığı ise zaman ilerledikçe artıyordu. "Sen varlığınla bana yaşadığım acıları unutturdun." ° 30.11.21