"Her kitabın arka kapağında yazdığı gibi... Sıradan normal bir insandım... 16 Yaşındayım, ağır uykucuyum. Sadece bu işi çok iyi becerdiğimi düşünüyorum, bir de arkadaşlarımla paten kaymayı. Şuanda gençliğimin tadını çıkarmak dışında hedeflediğim doğru düzgün bir uğraşım yok. Takıldığım bir grup arkadaşım var. Genelde Tripolis'te paten kayarız ve bundan büyük keyif alırız. Kitap okumayı ve müzik dinlemeye de bayılırım... Kısacası sıradanlığın Kraliçesiyim, mihenk taşıyım ve bundan şikayetçi değilim... Ama bir gün; Lousios Vadisi'nde ki kimin inşa ettiği bilinmeyen ve saçma esfanelerinin olduğu bir konağın, Evimizin yanına yeni taşınan Yeni Çocuğun, Ve Büyükanneme benim hakkımda gelen "vizyon" olarak adlandırdığı ve benden sakladığı rüyaların, Benim gördüğüm ve anlamını çıkaramadığım gerçekmiş gibi gelmeye başlayan rüyalarımın, Ve merakımın, Çerçevedeki bu resmi değiştireceğini nereden bilebilirdim ki?! Büyükkanneme gelen görüşler ve görmeye başladığım kabuslar belli ki benim en büyük belam olacak. Madem bilinmez bir oyun içine giriyoruz! Peki o halde,ben hazırım! Ha bu arada tanıştığımıza memnun oldum! Ben Edis STARK." ϟBİR VİZYON KIZI HİKAYESİDİR.ϟ

05** *** 0987: sorması ayıp Selim değilseniz siz kimsiniz? Siz: ben Selin Siz: sanırım arkadaşınızla isimlerimiz benzediği için bir yanlışlık olmuş yanlışlıkla ben gruba eklendim 05** *** 5609: bu kadının da bir işi düzgün değil Siz: yalnız ayıp oluyor o benim teyzem 05** *** 5609: hass

*Nefret, aşka dönüşebilen güçlü bir duygudur* Annesinin tayini dolayısıyla İstanbul'a taşınmak zorunda kalan Öykü, burada daha önce hiç karşılaşmadığı bir şeyle karşılaşır. Bir çeteyle. Bu durum ilk başta pek hoşuna gitmese de daha sonra onları terk edip giden babasından intikam almak için bu çetenin içinde olmak ister. Fakat bilmediği çok şey vardır. Bu çeteye girmek öyle zannettiği kadar kolay değildir. Çetenin lideri olan BARLAS KARAMAN'ın koyduğu bazı zorlu görevleri yerine getirmek zorundadır. Ve bu görevlerin hiçbiri de öyle herkesin yapabileceği kadar basit görevler değildir. Öykü'nün de öyle. Tüm hakları bana aittir©

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Tamamlandı Aşkın Erdem! Annesinin enerjisini, halasının flörtöz tavırlarını gen edinmiş bir liseli! Babam halletsin demek yerine olaya 'Sa' diye giren biri. Heijan dinleyerek Adidas takımıyla karşınıza çıkarsa her an dolandırılabilirsiniz. Tatlı tulumuyla, kucağında kendisiyle karşınıza çıkarsa ondan kaçmayın. Tamamen zararsızdır. O bir uzaylı! Bir yandan da kardeşi için en iyisini isteyen bir abi. Kardeşinin bütün belalardan uzak kalması için en iyisini yapan bir abi! Kardeşini okula yerleştirmek için geldiği okulda yüzüne yediği çanta hayatını değiştirmişti. Mimar Kuzey Özyuğ! #Aksiyon 1 #Mizah 1 #romantik 1 #gençkızedebiyatı 1 #aksiyon 1 #aşk 3 #klasikler 1 #bilim1

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."