Kader rüzgarlarının süpürdüğü yolda dikenler varmış, ne fark eder? Sahip olduğun tek kişinin arkasından, değil sözünü, gölgesini bile çiğnemeden yürürsün. Kanlı ayak izlerinin üzerine, elinde tuttuğun ölüme çizecek bir yön arar gibi parmak uçlarında basarsın. Kimse bilmesin istersin, gördüklerini ve kimse görmesin istersin, yaşadıklarını. Ölümün rengi olsaydı, beyaz olurdu; beyaz lale. Ama ben elimde tuttuğum bu sonsuz ışığı, senin gözlerinde söndürdüm. Karardı lalenin taç yaprakları. Belki ölümüm değil, ama acım oldun.