Birbirlerinden başka kimsesi olmayan üç genç kız büyüdükleri yurdu kapanmaktan kurtarmak için "Günahlar evi'nde" çalısmaya başladılar. "Gece yarısı olduğunda asla odandan çıkma." Ve uymaları gereken en önemli kural buydu. İçlerinden birinin kuralı çignemesiyle hayal bile edemeyecekleri bir hayata geçiş yaptılar. Günahlar evinde nelerle karşılaşıp, nasıl güvende kalacaklar? Ve asıl baş etmeleri gereken üç ölümsüz erkek karşısında kayıtsız kalabilecekler midir? Serinin birinci kitabı : Karanlığın Prensleri "Günahlar Evi" Serinin ikinci kitabı : Karanlığın Prensleri "Muamma" Serinin üçüncü kitabı : Karanlığın Prensleri "Şeytan'ın Melezi" Serinin dördüncü kitabı : Karanlığın Prensleri "Tanıdık Yabancı" Serinin beşinci kitabı : Karanlığın Prensleri "Gölgedeki Avcı" Yayınlamakta olduğum bu hikaye az da olsa yetişkin ve şiddet öğeleri barındırdığından +16 yaş kitlesi için daha uygundur.

Konuşmanın vakti gelmişti demek. Gerçeklerle yüzleşmek... Yerimden kalkıp onu duvarın köşesine doğru sıkıştırdım. Benden korkan gözleri, titreyen bacakları, karşımda ufacık kalan bedeni... "Sana üç şey söyleyeceğim. Bu üç şeyi asla unutmayacaksın! Beni iyi dinle." Sesim kararlı çıkmıştı. "Birincisi; az önce yaşadığımız o saçma sapan anları unutacaksın! Anlık bir şeydi. Kafana takmayacaksın." "İkincisi; bana rüyanda gördüğün şeyleri anlatacaksın! gördüklerini açıklayacaksın!" "Ve üçüncüsü de; BİR DAHA ASLA VE ASLA KARŞIMA ÇIKMAYACAKSIN!!!"

Bir kış günü başladı hikayeleri. Hava kasvetliydi. Bir not vardı ortada cama acı nefesinin buğusuyla kazınmış. Bir de gözyaşları onu süsleyen. Hem gülerken hem ağlamak. Koşarken yorulmakta vardı. Yolun sonu uçurumdu, evet. Karmen o uçuruma koştu. Uçurum gül bahçesiydi. Düşünce binlerce dikenin batacağını bile bile koştu. Adal kendini dipsiz bir kuyuya bıraktı. Binlerce ses "Gitme." diye yalvarırken bir tanesine uzattı elini. Dikenler acımasızca saplanıp kanatırken onları, gözyaşları dökülürken sonlarının iyi olmayacağını biliyordu, Karmen. Koştu, nefesi tükendi. Ağladı, gözyaşlarıyla meydan okudu "Erkekler ağlamaz." sözüne. Kalbi, hızını arttırdığın da duracak sandı. Ve işte bu onların hikayesi... "Bir kız var. Ölüm gibi..."

Sertçe yutkundum ve elimi yarama bastırdım.Artık nefes alış-verişlerimin zorlaşması,bana sonumun yakın olduğu mesajını veriyordu. Gözlerimi açmaya çalışırken "Seni seviyorum." diye fısıldadım.Yaramın getirdiği tarifsiz acı hissedilmez olmuştu. Alnını alnıma bastırınca her gözyaşı yüzüme düşmeye başlamıştı.Gözüme düşen bir damlaya karşı koyamadım ve gözlerimi kapattım.Cody'nin seni seviyorum'ları arasında bilincim kayıp giderken mutluydum. ♧ Vampir #1 ♧ Köken #1