Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

17 yaşını yeni tamamlamış Yankı ailesiyle çıktığı gezide trafik kazası sonucunda annesini, kız kardeşini ve abisini kaybeder. 2 ay sonrasında komadan çıkan Yankı için hayat daha da zor olmuştur. Duygusuz, bitkin ve her zaman ölmek isteyen biri olmuştur. Fakat öyle insanlar ile tanışıyor ki hayata yeniden tutunuyor. Arkadaşlık ve aşk...

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Parmaklarını içime ittiğinde ilk defa acı ve zevki bu kadar net hissettiğimi anladım.

Alexander Vintalli is one of the most ruthless mafias of America. His name is feared all over America. The way people fear him and the way he has his empire spread all over makes him ruthless. He is know to be heartless monster famous for his ways of torture. Blue Andrews is a simple bartender in. She is really beautiful. She is a bartender at night and a store-worker by day. She works hard to earn and to survive. What happens when she crosses path with this monster. Everything about him screams danger to her and so she tries to run but he has no intentions of letting her go. Not now. Not Ever. He wants Blue for himself. Because after all these years he might have a heart which has started beating for her. But he knows he is not good enough for her.... But then Blue also falls for him and toghether they face their biggest enemies. Their past Demons. Beautiful cover by @Acaciairis Copyright 2016. Everything in this book belongs to me.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."