"sen kimsin beni buraya neden getirdin" bulunduğum yer o kadar soğuk ki kelimeler ağzımdan dökülürken duman çıkıyordu "Hızır Sağlam" "neden geldim ben buraya ne yaptım ben sana bırak beni lütfen" "benim bölgemde yaşamak istiyorsan kuşlarla bile iyi geçineceksin " bugün olanlar dan bahsediyordu "bak arkadaşlarına herşeyi anlattım ben suçsuzum o terbiyesizce konuştu" loş yanan lamabaya yaklaştıkça silueti belirginleşti ciddi anlamda korkunçtu boynunda kurt dövmesi vardı "o sokakta ki grafit... ve boynun...aynı" titreyen sesimle sorduğım soru onun yüzünden mimik oynatmamıştı "kamber Akşın hanımı eve bırak " "Adımı nerden biliyorsun? kim olduğunu söylemecek misin?" "oturduğun semtin sahibi Hızır sağlam tek senin değil orada yaşayan her canlının attığın adımları bilirim. ben sizin ve Yer Altının Sahibiyim" kanım çekilmişti.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."