"Arkanı dönme, daha değil." Sinirlerim iyice gerilirken gözlerimin kapalı olması elimi kolumu daha da bağlıyordu. "Bir insansın, değil mi?" diye sordum aklıma gelen ihtimalle. "Yani, sesin ve tenin insan gibi ama yüzün başka bir şeye mi benziyor?" Kapalı gözlerim sanki irileşti. "Korkunç mu?" Güldü. Yemin ederim kulaklarım, okyanustaki hırçın dalgalarda hissettiğim huzur kadar dingin bir gülme sesini işitti. Tüm tüylerim diken diken olurken farkında olmadan benim de dudaklarım iki yana kıvrıldı. "Ait olduğun yere geldiğinde hepimizi göreceksin." ~~~~~~~~~~~ Senelerce karada yaşayan Elis, okyanustan duyduğu sesler ve gördüğü rüyalar sonucunda ait olmadığı bir yerde yaşadığını anladığında her şey için çok geç olacaktı. Suyun kilometrelerce altında onu savaşın eşiğinde bir ülke beklerken muhafızları ve düşmanları çoktan karşı karşıya kalmıştı. Bir deniz kızı ne kadar boğulabilirdi? Okyanusta yaşayan son iki Zifiri, hem birbirlerini koruyup hem de hakları olan taht'ı alabilir miydi? Okyanus ülkesinin kanlı taht'ı kırılgan mührün sesi ile ilk çatlaklarını vermeye çoktan başlamıştı.

Wattys2021 yarı finalist Haksız yere cinayetle suçlanıp ıslah evine hapsedilen Yağmur, hayatın onu mahkum ettiği karanlığa artık boyun eğmiştir. Ta ki gece mavisi gözleri tanıyana kadar... Umutsuz bir kız, intikamı uğruna yeminli bir ruh ve sadece birbirlerine sahip iki genç. Hayat onları ıslah evinde bir araya getirdiğinde hepsi dağılmıştı. Hapsoldukları karanlıktan birbirlerinin parçalarını toplayarak çıkmaya çalıştılar. Peki ya peşinden koştukları özgürlük onları bulacak mıydı? Bu, gece ile gündüzün hikayesi. Bu, gökyüzünde dans eden tüm renklerin hikayesi... ** "Bana özgürlüğümü verebilir misin?" Dedim ifadesiz çıkarmaya çalıştığım ses tonum ile. Gece mavisi gözleri kararlılıkla parladı. "Sana kaybettiğin tüm o renkleri geri verebilirim." Dediğinde ona inanmak için yanıp tutuşan kalbim tekledi. Gündüzlerime, karanlık geceleri ile doğacak kişinin karşımda olduğunu o an anlamıştım.