Soğuktu. Teni kadar soğuktu bakışları. Ardındakileri gizleyen, kendine dair en ufak bir iz taşımayan koyu kahve gözler... Vurulmuştum. Kendi iyiliğim için ondan uzak durmamı istemişti. Ardından beni öperken tüm benliğimi ele geçirdiğini fark edememiş miydi? Ona bağlanmış, kendimi dudaklarının tadında, teninin soğuğunda kaybetmiştim. Gözlerinin kenarlarına işlemiş gölgelerini yok etmek istemiştim. Sustukça taşlaşan kalbini eritmek... Oysa derin sessizliği değil miydi beni ona çeken? "Yok Azra. Anlatacak bir şeyim yok. Gördüğün kadarım işte." Değildi. Çünkü bana ruhumu aydınlatan gülümsemesini bahşetmişti.

O iri eli hala boğazımda hissedebiliyordum. O kadar gerçekti ki adamın avucundaki nem adeta tenime yapışmıştı. Tenime ve dudaklarıma. * Birileri bağırıyordu ama o andan sonra ne olduğunu umursamayı bıraktım. İri avucunu sırtıma yaslayıp beni göğsüne bastıran adamın yaydığı sıcaklığa odaklandım. "İyi olacaksın," dedi kulağıma. Defalarca tekrarladı aynı kelimeleri. Ne kadar çok duyarsam gerçekleşmesi o kadar mümkünmüş gibi. "İyi olacaksın. İyi olacaksın." * Ayla, yıllar sonra yeniden rüyalarına tutsak kaldığında ölüm, bir kez daha onun peşindedir. Her gece uykularına saldıran korku dolu anların izini sürebilecek cesarete sahip midir? İpuçlarının izini sürerken, aynı zamanda hayatında ilk defa birine güvenmeli ve o kişiye gerçekleri itiraf etmelidir. Tüm bunların göründüğü kadar kolay olmamasının sebebi ise, rüyalarının ona olacaklardan haber vermesidir. Kim geleceği gördüğünü iddia eden birine inanabilir? Kenan, insanları korumaktan da öte kötülüklerle savaşmak için kendine bir yol çizmiştir. Gördüğü her şey ona kendinden başka kimseye güvenmemeyi öğretmiş, ancak bu şekilde gerçeklere ulaşabileceğini göstermiştir. Değil herhangi birinin sözlerine inanmak, rüyalarına inanmayı seçmesi asla hayal edebileceği bir şey değildir. * Paranormal bir olayın çevresindeki gizemle dolu bir aşk hikayesi okumaya başlayacaksınız. Ayla ve Kenan'ın birbirleri için doğru insanlar olup olmadığını görecek, rüyaların bizi kötülüklerin pençesinde kıvrandırdığına tanık olacaksınız. Güvenip güvenmemeyi, inanıp inanmayı seçecek ama her zamanki gibi en çok aşkın içine düşeceğiz. Yeni hikayeme hoş geldiniz!

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

''Geç şu odaya yerleştir eşyalarını!'' Dedi. Sesi öyle sertti ki bir an ondan korktum. İnsanların yere göğe sığdıramadığı, o ünlü komutan bu mu diye düşündüm. Vatanı uğruna bunca fedakarlık yapan bir asker bana karşı nasıl bu kadar sert olabiliyordu? Halbuki bu evliliği onun kadar bende istememiştim. Ne olurdu sanki beni de vatanı gibi görse? Ne olurdu beni de vatanı kadar sevse? Asker eşiydim artık. Vatanı uğruna ölmeyi ödül sayan bir adama eş olmuştum. Bu ünlü komutan, benimle evlenerek çaresizliğime umut olmuş, beni ölümden kurtarmıştı. Ve yine bu sebepten bana mecburdu. !!!VATANIMSIN ADIYLA YAZILAN İLK KİTAPTIR!!!

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

[TAMAMLANDI] ╔══ஓ๑♡๑ஓ══╗ Bazı canavarlar bildiğiniz gibi nazik, aşk dolu, utangaç, sevimli, çocuk ruhlu değildi. Bazı canavarlar korkunçtu, acımasızdı,nefret doluydu.. Hatta bazıları vardı ki, zincirlere bağlanmış bir halde tutsaktı.. "YAKLAŞ İNSAN! YAKLAŞ Kİ SENİ DAHA YAKINDAN GÖREBİLEYİM!KOKUN EŞSİZ, EMİNİM TADINDA ÖYLEDİR! " Diye bağırdı taştan vücudu olan,zincirlere bağlı canavar. "S-SAPIK DAYILAR GİBİSİN! " Minik beden çığlık atarak yerden kalktı ve koşarak eski binadan çıktı..Arkasında bıraktığı canavarın hevesi ise kursağında kalmış ,üstüne üstelik 'Sapık Dayı' Damgası yemişti! ╚══ஓ๑♡๑ஓ══╝ Meyus -Karamsar, umutsuz, mutsuz

Çocukluğunu iki dostuyla geçirerek büyümüş olan Lila, o akşam arkadaşının çalıştığı hastanenin morg bölümünde yalnız kalmıştı. Başına geleceklerden bihaber oturmuş cesetlerin bekçiliğini yaparken, bir ölünün canlanmasıyla neye uğradığını şaşırır. Görünürde ölü olan kadın dimdik karşısında dururken, ona hayatını değiştirecek olan işareti sunacağını kimse bilemezdi. Lila'nın hayatı o günden sonra değişirken bazı gerçekleri fark etmeye başlar. Bundan sonra görünmeyeni görecek, duyulmayanı duyacaktı. Şimdi işi daha zordu. Çünkü o, kötü niyetli insanlar tarafından aranan bir yetenekti artık. Tüm hakları bana aittir© Çalıntı olması durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."