"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

'' Ateşe merak duyan 4 kelebeğin hikayesini bilir misin? '' TaeKook__VKook

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Dünya nufüsunun aşırı fazlalaşması sonucunda ekonomik kıtlık çeken fakirler tarafından Dünya genelinde savaşlar, ayaklanmalar yaşanmaya başlamıştı, kaçabilenler dağa kaçmış kaçamayanlar ise hayatını kurtarmaya çalışmıştı, sonradan öğrendiğimiz şey ise devletlerin insanların sayısını azaltmak için havaya delirtici gazlar saldığını ve kimsenin anlamaması için fakirlerin katliam çıkarttığını öne sunmalarıydı, ama hesaba katmadıkları bir şey vardı, saldıkları gaz kontrollerinden çıkmış ve öldürmeye programlı olan deli insanları durdurulamaz hale getirmişti Önemli olan, dünya da sadece insanlar olmadığını öğrenmemizdi, küçük tatlı büyülü hayvanlar ya da yaratıklarla yaşıyorduk, bu katliam uzayda birilerinin yıllar önce dikkatini çekmiş olmalı ki bunlar mağara duvarına kazılmıştı her şey önceden uzaydakiler tarafından biliniyordu ve düzeltmemiz için bize bir şans vererek bu büyülü hayvanları dünyaya bırakmışlardı Ailelerimiz delirmişti, arkadaşlarımla bunun sonucunda dağa kaçmak zorunda kalmıştık, biz bulmamıştık o büyülü hayvanları... Onlar bizi bulmuştu Her şey kötü mü sonuçlanır ? Kötü sonuçlansa bile biz birlikte olduğumuz sürece bir önemi var mıdır gerçekten? Her şeyi çözebilecek güce sahip miyiz? Yoksa o güç bize sahip olabilecek kadar güçlümüdür sahiden?

Saraçoğullarının biricik kızları Feride, babaannesinin zoruyla iş hayatını öğrenmesi için holdinglerinde asistan olarak çalışmaya başlar. Fakat patronunun geceleri rüyalarını süsleyen adam olduğunu henüz bilmemektedir. Arslan Karahanlı'nın ise bu şımarık küçük kadınla başı derttedir! ••• Arslan terden ıslanmış saçlarını geriye iterek mayhoş bir gülümsemeyle kaplı şişmiş dudaklara tekrar kapanmadan önce çok netti. "Seni başkasına bırakmam. Sonucu ne olursa olsun, bu düğün olmayacak!" ••• +18 unsur barındıran bir hikaye. Yetişkin içerikten rahatsız olacakların okumaması rica olunur!

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

Adam kendi fotoğrafını çekmiş, üzerine de telefon numarasını iliştirmişti... 23.10 20/ 04.11.20/ 27.11.20 #mizah 1 01.11.20 #texting 1 03.11.20/ 20.12.20/01.01.21 #fotoğraf 1 03.11.20 #telefon 1 08.11.20 #text 1 13.01.21 #resim 1 100720 Kitapta aşırı argo kelimeler vardır baştan uyarayım. Sonra ıyy bunlar ne biçim çift hep küfür ediyor diye yorum görürsem direkt engeli basarım

Hangisi daha kötü? En yakın arkadaşlarının ölümünü görmek mi? İçinizden birinin katil olduğunu bilmek mi? SEÇİM SİZİN...

Gözlerini açtığında nerede olduğunun farkına varması, bir kaç saniye sürmüştü. Başı zonkluyordu ve bütün kemiklerinin sızladığını hissetti. Ona ne olmuştu ki? Neden yerdeydi ve gözlerini açmakta zorluk çekmişti? Kafası karışmıştı. En son ne olmuştu ki? Tek hatırladığı yüzüne aldığı darbelerdi. Neden yüzüne darbeler aldığını anlayamadı. Kim onu incitmek ve ona acı çektirmek isteyebilirdi ki? Kollarıyla yanındaki devrilmiş sandalyeye tutundu ve kendisini yattığı soğuk zeminden kaldırmaya zorladı. Dengesini sağladıktan sonra yanındaki sandalyeyi kaldırdı ve bedenini ona bıraktı. Başını iki elinin arasına aldı ve hafızasını toparlamaya çalıştı. Burası neresiydi? Birkaç dakika sonra kendi odasında olduğunu fark etti. Etrafına bakınırken, gözleri yerde duran yırtık kağıt parçasına gitti. Eğilip kağıdı aldı ve incelemeye başladı. Kağıdın üzerinde yazan sadece bir sayıydı: '297' En son başına gelenleri hatırlamaya başladı. Peki bunun '297' ile ne alakası olabilirdi? O an neden bu halde olduğunun farkına vardı. Her şey 'aklından bir sayı tut' sözlerinden sonra başlamıştı.

Öğrendiğim şeylerden biri daha, hiçbir şey sonsuza kadar iyi ya da sonsuza kadar kötü devam etmez. * Görüşüm sadece saniyeler sürse de aynı on numara gibi nefes nefese kalmıştım. O çoktan maçına geri dönüp tüm yeteneklerini konuşturmaya devam ediyordu. Elime kadar uzanan badimin kolunu sıvadığımda tam tahmin ettiğim gibi kolumun morardığını gördüm. "Harika..." diye mırıldandım kaçtığım ve koruduğum her şey başıma gelirken. "Gerçekten, harika. "