En yetenekli öğrencileri toplayarak onlara en güzel geleceği vermekle ünlü okula davet aldım ve yatılı olarak bu okula geldim.Bir anda bütün hayatın değişebilir diyorlar. Bu okula geldim ama bu okuldan sadece bir şekilde çıkabilirim. ÖL YA DA ÖLDÜR. Benim gibi her şeyden habersiz 16 çocukla birlikte hayat mücadelesi vereceğim. Fakat en büyük sorun ise, sadece bir kazanan olacak. Gerçekten öyle mi? Eğer bu hikayeyi okursanız emin olun ki bırakamayacaksınız. En sonda kimin kazandığını görmek istiyor musunuz? O zaman kitabı okumaya hemen başlayın! ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Merhaba bu hikaye benim ilk hikayem. Ben bu hikayeyi, DANGANRONPA adındaki bir animeden bakarak yazıyorum ama tabiki bazı değişiklikler yapacağım. Eğer bu animeyi izlediyseniz bu hikayeyi begenmeyebilirsiniz. Çünkü değişiklikleri kimse sevmez. Remix gibi oldu bu hikaye. Fakat Danganronpa yı izlemediyseniz gerçekten hoşunuza gidebilecek bir hikaye oldu. 》

Kod Adı Aşk'tı. O Vural Karalı idi. Oyunlar adının bir parçası olmuştu. Bu sefer Cüneyt karakteriyle, genç bir kızın kalbini çalacaktı. Sahtekarlıkla, kandıracağı kurbanı Derin Erbay saf güzelliğiyle onu cezbecek ve yasakların son raddesine getirecekti. Vurak Karalı herşeye inat bir yasağı çiğneme kararındaydı. Ya onunla sevişecekti ya sevişecekti! Yalnız o yasağı çiğnediği an, belki ikisi de ölecekti. Bu oyunda tutkuyu yok edecekti, etmeliydi. Aksi taktirde Derin Erbay mezara bir çiçek misali gömülecekti.

Kar taneleri genç adamın boynunu sıvazladı. Tüm ayaz gökyüzünün soğuk esintisiyle kavisli çenesine sinmiş gibi irkildi. "Çalı bile itmiyor kendine sığınan kuşu. Rüzgar değse düşecek gibisin, herkes iki dağı aşabilirsin zannediyor!" Ne denli kırdığının dahi farkında olmadan tüm selleri üzerime savuruyordu. Ruhu karamsar bir rüzgarda çöllerde savrulmuş gibi dokundu. "Ben sadece seni görmek..." Tam cümlemi bitireceğim sırada öfkesi yüzünde daha fazla hissedilmeye başladı. "Bana bak, Liva!" Tam karşımda dikilmiş buz mavisi gözlerini irislerime saptamıştı. "Sen ve ben diye bir şey yok!" durdu ve gözlerindeki irisleri koyu gölgelerinde kayboldu. ... "Herakleitos der ki! Karakter insanın kaderidir!" Ardından bana döndü. "Sezgi, aklın tekeridir! Bazen kadınlar sezgilerinde fazla duygusal davranabilir!" Söyledikleriyle bakışlarım koyu irislerine dokundu. "Sevgi affetmez! Sevgi yıpratır." diyebildim. ... "Vuslat" gözüyle bakarsan "Yâr" "Hasret" gözüyle bakarsan "Yara" ...

Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada bir mezar hazırlamış... O benim ruhumdaki bir ölüydü artık.. "Hoşçakal sevgilim." ...

Bu imkansızdı işte ... "" Sözlüyüm ben ."" Dedi Havin . Cesur'un ise Havin'in bu tavrı hoşuna gitmişti. Her ne kadar ondan uzakta yaşamış olsa da Havin'in hayatında bir yeri vardı . "" Yalan söylüyorsun ."" Dedi Cesur . "" Elinde yüzük yok ."" Dedi göz kırparak. Havin'in ise gözyaşları sessizce yüzünü ıslatmaya başlamıştı . Geleceğinden o kadar çok korkuyordu ki ... Heleki Cesur Asrındağ'ı görmekten ve sonrasında olacaklardan . "" Yalan söylemiyorum ."" Dedi Havin . "" Eli kulağındadır ."" Dedi acı bir tebessümle . ""Birkaç güne dayımla gelir ."" Dedi gözyaşlarını elleriyle silerek . Cesur ise Havin'in bu haliyle iç dudağını ısırmıştı. Havin'in ona karşı hissettiği tek bir duygu vardı . Korku... En kötüsü de Havin haberi olmadan ona ondan bahsediyordu . "" Onun adı ne ???"" Dedi Cesur . Havin ise acı bir tebessümle Cesur'un gözlerinin içine bakmıştı . "" Cesur ."" Dedi Havin . "" Cesur Asrındağ ."" Dedi sesi titreyerek . "" Bildiğim tek şey çok tehlikeli bir insan olduğu ."" Dedi yanındaki insanın Cesur olduğundan habersiz . Cesur ise bu sözlerle sıkıntılı bir nefes alıp vermişti . Havin'de gülümseyerek Cesur'un gözlerinin içine bakmıştı . Karşısında olan adamın onun yüzünden üzülmesini istemezdi. "" Fırsat olmadı ."" Dedi Havin . "" Senin adın ne ???"" Dedi içten bir tebessümle . Cesur bu soruyla sesli bir şekilde yutkunmuştu . Yanındaki genç kız Cesur'dan çok korkuyordu . Peki ya Ömer'den ??? Ömer'den de korkar mıydı ??? Yoksa Ömer'i sever miydi ??? Cesur yıllar önce bir Havin için öldürdüğü Ömer'i başka bir Havin için bu gün tekrardan gün yüzüne çıkaracaktı . Annesi'yle birlikte ölen Ömer Havin için dirililecekti . "" Ömer ."" Dedi Cesur . KİTAP YAYINLAMA = 20 EKİM 2022 WAATPAD PLATFORMUN DA YAZILAN AV U AGIR {{SU VE ATEŞ}}ADLI İLK VE TEK KİTAP!!!

Hera Yarkan lise son sınıf öğrencisidir. Geçmişin pençe izlerinden kurtulmaya çalışırken on yedi yaşında hayatına giren Atlas Katrivas'a karşı duyduğu platonik aşk onu hayata bağlar. Babalarının ortaklığı sebebiyle devamlı aynı masada oturmak zorunda kalmalarına, karşı karşıya gelmelerine rağmen Atlas bir an bile Hera'ya bakmamaktadır. Atlas'ın okuduğu okula nakil aldırmasıyla beraber uzaktan hayranlık duyduğu bu adamın kolları arasına düşer. Artık her şey hem Hera için hem Atlas için daha zordur. "𝐊𝐚𝐛𝐮𝐫𝐠𝐚𝐥𝐚𝐫ı𝐧𝐝𝐚 𝐛𝐢𝐫 𝐚𝐠̆𝐫ı, 𝐒𝐮𝐬𝐦𝐮𝐲𝐨𝐫 𝐢𝐜̧𝐢𝐧𝐝𝐞𝐤𝐢 𝐚𝐜ı. 𝐓𝐞𝐧𝐢𝐦𝐢 𝐲𝐚𝐤ı𝐲𝐨𝐫 𝐬𝐨𝐧 𝐤𝐞𝐳 𝐬𝐞𝐯𝐢𝐬̧𝐭𝐢𝐠̆𝐢𝐦𝐢𝐳 𝐲𝐚𝐭𝐚𝐠̆ı𝐧 𝐬𝐨𝐠̆𝐮𝐤 𝐭𝐚𝐫𝐚𝐟ı."

05**: 500 gram çiğ köfte ve yanında büyük boy ayran istiyorum, Lavanta Çiçek'e getirirsiniz. Çiğ Köfteci: Ne çiğ köftesi? Askerim ben

Yüzbaşı Poyraz Ulaş DEMİR Kıdemli Üsteğmen Efil GİRAY

"Hala büyümemişsin Zeynep. Büyü. Büyüt kendini." dediğinde durulmuştum. Sözleri canımı acıtıyordu. Ne daha deminki gibi bir gülümseme nede alay vardı yüzümde. "Belkide sadece beraber büyümek istemişimdir." Sesim güçsüz de olsa ona ulaşmıştı. Adem elması hareket ettiğinden anlamıştım. "Ben büyüdüm Zeynep. Tekrar çocukluğuma dönmem imkansız. Sana bir tavsiye sende büyü. Büyü ki bu şımarık halinden vazgeç. Dünya senin etrafında dönmüyor. Gerçeklerle yüzleş." dedi ve oturduğu yerden hızla ayağa kalktı. Yüzümde gezen bakışları bir cam kırığı gibi batsada bu cam değil can kırığıydı. Biz bir imkansızdık. "Özür dilerim Eylül. " Arkasını dönüp yürümeye başladı. Bir kez olsun arkasında bıraktığı enkaza dönüpte bakmadı. Biliyordum bakarsa gidemezdi. Yüzümde gülümseme oluşsada yaşlarda hızla akıyordu. Belki son kez sarılmamıştı ama çocukluğumuzu unutmamıştı. O koptu sandığım bağlar kopmamış sadece gevşemişti. O bana değil çocukluğumuza sarılmıştı. "Sen büyümedin Bera'm. Sadece zorunda kaldın. Seni seviyorum Bera'm." Onun aksine bu yaz gecesinde gökyüzüne fısıldamıştım. Eylül ve Bera'nın hala yaşadığı o gökyüzüne bakarken gülümserken fısıldamıştım.

UYARI: Hikayeyi okurken sakın henüz okumadığınız bölümlere bakmayın. Gizem/Gerilim olduğu için spoiler yiyebilirsiniz! Yetenekli olmak. Her defasında imrenilen bir olgu. Başınıza bela açacağını asla düşünmezsiniz; Öyledir ki yetenekli insan belaya rastlamaz. Aksine bunun bir deli saçması olduğunu düşünürsünüz. Ama bir kez daha düşünün. Zira genç bir kız olan Maya'ya göre hiç de öyle değil. Hele ki kızımız doğuştan telekinezi yapabiliyorsa, kendisini belanın, bildiğimiz belanın içinde bulması kaçınılmaz olacaktır. Düşmanı yakaladığını zannettiğin anda çember daha da genişler. *Her bölümde gizemin dozu artarken, entrikalar doruklara ulaşacak.*