Ben numaralardan ibaret bir bedenim ta ki Kule'de üstün olana kadar... Atalarım dünyayı yok etmenin kıyısına geldiğinde bizi kurtaran Yaratıcı'nın Atlılarından başkası değildi. Yaşamın kaldığı yedi diyara Kuleleri dikip bizi aralarına davet etmişlerdi. Daha güçlü ve zeki olanlarımız yükselirken, kalanlarımız zayıflıklarının mahkum ettiği sonla buluşmuştu. Tek kurtuluş üstün olana katılmaktı. Bana doğduğumdan beri öğretilen bu değil miydi? Peki her şey bana anlattıkları kadar mıydı? Ne de olsa kader iki tarafı olan bir hikayeydi.

Mabedin zemini kadar soğuk onun kadar kızıldım. Ben Gazap'ın Gözdesi geri dönüyordum. Bilmediğim kaderim beni yükseldiğim Kule'nin beyaz mermerine sürüklerken kafesin kara parmaklıklarının ardındaki esirime baktım. Bir asi, bir av, bir düşman. İçimdeki ses hepsine itiraz edip fısıldadı. Ojmia. Kehribar rengi alevler beni ölüm vaadi ile yakarken ihanetin acı çeliği kalbine yeniden saplanmış gibi yüzünü buruşturdu. Bense başımı çevirdim. Yuvama dönüyordum. Ölümün her tonunun işlendiği saf beyaza. Ardında beni bekleyen sırlar ellerimin yumruk olmasına neden oldu. İnandıklarım yalandı, bildiklerim yalandı, hayatım yalandı. Öyleyse ben kimdim?

Sotaina Krallığı'nın her köşesi coşku dolu kutlamalara ev sahipliği yapıyordu. Altmış yılda bir gerçekleşen, beş ilahın kutsadığı Çember Oyunları başlamak üzereydi. Bütün bu koşturmaca içinde keyfim yerindeydi. Ne de olsa kutlama demek rizzeler ile ağzına kadar dolu keseler demekti. Kırmızı Fener'in ünlü hırsızı, dolandırıcısı ve oyunbazı için bundan daha iyi bir gün olamazdı. Ta ki lanetlenmiş ve sürülmüş altıncı ilahın seçilmişi olduğumu öğrenene kadar. Erdemli, gizemli ve yakışıklı ileticim beni bulup zorla Çember Oyunları'na sürüklediğinde yoldaşlığımızın çıkarlarımızı kapsayacağı konusunda anlaşmıştık. Ama kader böyle anlarda beklenmedik sürprizler sunan bir kaltaktı. Lanet olsun! Şarlatan beni seçilmişi olarak işaretlemişti. Bu bir kabus olmalıydı. Bir türlü uyanamıyor olmam gerçeğiyle küfrettim. *Not: Hikaye bazı yetişkin sahneler içermektedir!