YARI TEXTİNG (DÜZYAZI + TEXTİNG) [TAMAMLANDI] Behzat, askerliği bırakmak zorunda kaldıktan sonra başka bir şehre taşınır ve bir senedir yaşadığı apartmanda hayalet gibi hayatını devam ettirirken bir gün alt komşusu olan kadının dizi izlerken ki gürültüsüne dayanamaz ve mesaj atar. Alt komşusu Nilüfer, sert görüntüsünün aksine cıvıl cıvıl birisidir ve kafasına taktığı üst komşusuyla uğraşmadan duramaz. Hayata karşı heyecanını kaybetmiş adama, hayatı sevdirebilecek miydi?

Aynı evde kaldığınız askere aşık olmadan yaşayabilir misiniz? Ben yaşayamadım...

Sen yaz saati uygulaması, Ben kış saati. Ortak bir takvimimiz bile olmadı. Seni bir saat ileri almışlar, Beni bir saat geri. Bu zamanlar yoksa bize düşman mı?

Kırıldık... Yeşerdiğimiz, çiçek açtığımız anda kırıldık. Kaldık... En çok da geride kaldık, geride kalan olduk. Ve bulduk... Kanayan yaramızdan, acıyan ruhumuzdan bulduk birbirimizi.

Kuleli Askeri Lisesi'nden beri tanışan dört yakın arkadaş, o gün özel bir görev için operasyona beraber çıkmışlardı. Biri şehit oldu. Biri askerlikten ihraç edildi ve kayıplara karıştı. Diğer ikisi artık aynı timdeydi ama görev harici tek bir kelime bile konuşmuyorlardı. *** Üstün zekâsıyla tanınan Almila, Boğaziçi Üniversitesi Matematik bölümünden birincilikle mezun olduktan sonra Oxford Üniversitesi'nden burs teklifi alır. Ancak daha bu fırsatı düşünemeden, babasının eski arkadaşı olan Cengiz Albay'ın kapısını çalmasıyla hayatı bambaşka bir yöne savrulur. Almila, iki yol arasında kalır. Ya akademik kariyerine devam edecektir ya da şehit düşen yüzbaşı babasının mirasına sahip çıkacaktır. Ve o; söz konusu vatanı olunca kolay olanı değil doğru olanı seçer. Oxford teklifini elinin tersiyle iter ve askeriyede istihbarat analisti olarak çalışmaya başlar. Ancak bilmediği bir şey vardır. Teknik istihbarat sağlayacağı timin başındaki isim, iki yıl önce şehit olan abisinin en yakın arkadaşı Pars Karadağlı'dır. Ve onları bekleyen şey; aynı ateşte yanmış iki kalbin taşıdığı güçlü bir intikam arzusu ve belki de kaderin sessizce ördüğü geri dönüşü olmayan ortak bir gelecektir.

İnsanın kaderi gerçekten de elinde miydi? İnsan kendi kaderini kendi mi seçerdi? Peki bizim için neden öyle olmamıştı? Kaderimiz başkalarının elinde oyuncak olurken biz kendi kaderimiz bizim elimizde diyebilir miydik? Diyemezdik, diyemedik de zaten! Çünkü bizim kaderimiz hiçbir zaman bizim elimizde olmamıştı. O, hep başkalarının elinde tuttuğu ipti ve ipin diğer ucundan biz başkasının elinde birer kukla gibi oynatılmıştık. Bunca yıldır kaderimiz başkasının elinde şekillenmiş, kaderimizin yollarını hep o başkası seçmişti. Gerçekleri bilmeden, birbirimizi görmeden ayrı hayatlarda gösterimizi sergilemiştik. Aşk ise bizi koparmayan tek bağdı. Gerçek bildiğiniz şeyler bazen sadece sizin gerçeğinizdir. Asıl olan çok başkadır ve gerçeğin takendisidir! Bunu öğrenmek için de yaşayıp görmek gerekir. Ve bu hikayede yaşanması gereken her şey yaşanacak, bizim için kader baştan yazılacaktı... Bu, asi bir kadın ve orman gözlü bir adamın hikayesidir... ******************************************* İlk kitabım Sessiz Gelin' in ikinci serisi olan Avşin & Cihan 'ın hikayesidir. Kitap tamamen ilk seriden bağımsızdır. Başlangıç tarihi: 21. 08. 2018 Bitiş tarihi: 30.10. 2020

Bu kurguda argo, küfür ve yetişkin içerik barındıran sahneler bulunmaktadır. ■□■□■□■□ "Gökyüzünden düşenler," dedi fısıltılı bir sesle. İkimizin de bakışları gökyüzünde olsa da benim gözlerim konuşması ile birlikte oradan ayrılıp yüzüne düşmüştü. Cümlesine devam etmesi için sessiz kaldım. "Sana ne gibi bir umut vaat ediyor olabilir ki?" Sessiz bir kıkırtı, sorusunun bitmesini bekler gibi dökülüverdi dudaklarımdan. İçten olmasa da, içinde tonla acı barındırsa da bu ses bakışlarının bana dönmesine sebebiyet verdi. O an, göz göze gelmek o kadar ağır geldi ki bana, bir an sendeleyip yere düşeceğim sandım ama ayakta durabilmeyi başardım. Sarsıldım belki ama düşmedim. Bu defa o bana bakarken ben gözlerimi gökyüzüne sabitledim. Biraz sessiz kaldım. Açıkçası sessizliğimin sebebi zihnimden geçen kelimeleri belli bir hizaya sokup cümle kuramamamdan kaynaklı değildi. Yalnızca belki gözlerini benden çeker, bana soluklanmam için müsade eder diye sessiz kalmıştım. Bunu yapmadı. Gözleri benim yüzümde turlarken ben öylece yukarı baktım. Bir umudum vardı. Bu gece dilek dilemek, bu gece onu dilemek istiyordum. "Seni vaat ediyor olabilir," dedim tıpkı az evvel onun kullandığı ses tonu gibi fısıltıyla. Tam da o sırada bir yıldız kaydı. Ve ben bir kez daha onu diledim.

"Ben başardım." diyorum. "İntikamımı aldım. Sonucu ne olursa olsun senden bir canavar yarattım. Seni var eden de yok eden de bendim. Şimdi yapman gerekeni yap. Sen de benden intikamını al ve buraya gelirken benden çaldığın o hançeri kullan. Çünkü durmayacağım. Sen de durmayacaksın. Ve durmayacağımızı ikimiz de biliyoruz." Gözlerindeki yaşlarla acıyla gülümsedi. Belindeki hançeri çıkarıp avuçları arasında sıkıca tuttu. Hançeri ayaklarımın dibine öylece fırlattığında içimde ölmek üzere olan bir kuşun cılız çırpınışlarını duydum. Bir an için umutlanmıştım. Belki pes eder diye... Ama gülümseyişi... Gülüşünden anladım ki bana öylesine verdiği, gerçekliğine hiç inanmadığım sözünü tutacaktı. Bir hayatımız olabilirdi, hayatımı çalmasalardı. Bir hayatımız olabilirdi, hayatımızı çalmasaydım. Tetikleyici unsurlar yer almaktadır.

Sessizliği dinliyordum. Seneler evvel sırdaşımken şimdi en azılı düşmanımdı. Belki huzur kollarında gizliydi fakat benim için değildi, delirdiğimi göremiyor muydu? Ben karanlığın soğuk kollarına aşık olan o kadındım. Sessizlik beni çıldırtırdı. Ben kan ve izdivaça tutsak olan o çaresiz kadındım. Sessizlik beni paklayabilir miydi? İplerini ellerimde tuttuğum bir geçmiş vardı fakat geçmemişti. Acı oradaydı, gözlerimle gördüğüm, sesini kulaklarımla işittiğim o adamdaydı. Uzandım. Dokunamayacağımı bildiğim hâlde parmaklarımı yüzüne uzattım ve "Karan," diye mırıldandım tenine bir milim kala. Dudaklarım dahi bedenimin her bir zerresi titrerken, "Beni hatırlıyor musun?" diye sordum fısıltıyla. Nefesimden nükseden acı, yüzünü yalayan hafif bir esintiydi onun için. Bakışlarımda gördüğü o karanlık, aslında onun ruhuydu fakat bilmiyordu. Bilemezdi, zira hayat en büyük kozunu bizim üzerimize oynamıştı. Yaklaştı. Her anını gözümü kırpmadan izlerken çenesini avucuma yaslayarak, "Kimsin sen?" diye sordu. Titreyen parmaklarımı yüzüne sardım, tenine sarıldım ve içim içimden çıkarken, bir damla gözyaşıyla kutladım bu acımasızlığını. Tanrı, onu özenle boyamıştı. Biliyordum, onda en değerli renkler saklıydı. Kimsenin adını dahi bilmediği, çıplak gözle göremediği tüm o renkler onda gizliydi. Göz kapaklarım titreyerek kapandı ve kirpiklerim birbirine karıştı. Zemherilerimi yeniden aralarken burnumdan sus çizgime uzanan bir sıcaklık hissettim fakat silmedim. Zira hissettiğim bu acı fiziksel anlamda beni bitirmeyecek olsaydı, ruhum diz kapaklarının üzerinde çürürdü. Başımın döndüğünü hissederken göğsüne yığıldım ve alnım sinesine hapsolmuşken, "Yalvarırım," diye mırıldandım acı içerisinde kahrolurken, "Al içimdeki bu acıyı benden, kurtar beni senden."

"Korkuyorum." Çaresiz fısıltım üzerine büyük elleri usulca belimi kavrayıp, acıya gebe kalan çıplak bedenlerimizin üzerinde yükseldi ve vücudumun bir kısmını küvete daldırdı. İnleyerek nefesimi tuttum. Soğuk su tüm iliklerime buram buram işliyor, aşinası olduğum fakat zamanın unutturduğu uvzu bedenime tekrardan hatırlatıyordu. "Ben yanındayken," diye fısıldarken, sesi her zamanki gibi ifadesiz, gözleri boştu. "Benden başka hiçbir şeyden korkmayacaksın." Ellerimle omuzlarından destek alırken, artık su göğüslerimin amansız çıplaklığını örtpas ediyor, bedenimin okyanusa bırakılmış değerli bir eşya misali kaybolmasına izin veriyordu. Ben o yanımdayken somut olan hiçbir şeyden korkmazdım ki, o benim bedenime kalkan, ruhuma eşti. "Ya senin yokluğundan korkuyorsam?" diye acı içerisinde mırıldanırken, kesik kesik nefesler alıyordum. Cıklayarak alt dudağını diliyle ıslattı. "Beni bırakıp gideceksin." Başımı hızla iki yana sallayarak reddettim. "Gitmeyeceğim." İfadesizlik maskesi hâlâ çehresinde asılı bir durumdayken, göz kırptığı sırada nefesimi tuttum. Soğuk su kulaklarımın içerisine doğru yol alıyor, bir kısmı rotasını değiştirip aralı olan dudaklarımdan içeriye doğru hücum ediyordu. Gözlerimi zorlukla açık tutarken, bel oyuntumu baş parmaklarıyla okşayıp, yüzümün tamamını suya batırdı. Şimdi saçlarım, aşık olduğum çehresini görmemi istemezcesine suda dağılarak görüş açımı kapatmıştı. Burun direklerim sızlıyor, gözlerim bu acıya dayanamayarak kapanıyordu. Sonları sevmezdim ben. Ki zaten bu bizim sonumuz değildi. Bu bizim yeniden doğuşumuzdu. Barlas Duman beni bu şekilde öldürmedi. Bu ona basit geldi. Bana olan aşkının buram buram acı kokusunun arasında gözünü kırpmadan ruhumu bedenimden ayırmıştı. Gitmeyecektim. Gitmiştim. Öldürmeyecekti. Öldürmüştü. Bu oyun da berabere bitmişti