ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!

“Bazen seni bu kadar sevmek canımı yakıyor” dediğinde afallamıştım. Yanlış bir şey mi yapmıştım yoksa? “Keşke hiç sevmeseydim diyorum. Ama olmuyor. Bencil olmak istiyorum. Seni değil kendimi düşünmek istiyorum ama aslında bunların hiçbirini istemiyorum.” Kollarımı boynuna doladım. Belimle buluşan elleri sanki bırakmak istemiyormuş gibi sıkıca sarılmıştı. Kafasını boynuma gömer gömmez tişörtüm yavaş yavaş ıslanmaya başladı. İlk defa bir erkeğin ağladığına şahit oluyordum. Yüreğim sebebini bilmediğim ağlayışı için atıyordu. Sanırım ben de onunla beraber ağlamak istiyordum. ... Bir erkeğin bir kıza ne kadar çok değer verebileceğinin, bir kızınsa duvarlarına karşın ne kadar duygusal olabileceğinin hikayesi... İlk yayınlanma tarihi : 13.03.2014 ©Tüm hakları saklıdır.