"Beni sevdiğini söyledin!" "Yalandı" dedi acımasızca Yapma diyemedim, beni bununla imtihan etme diyemedim. Ne yapmam gerekiyordu?

-Seviyor musun yoksa sevmiyor musun,benimle oynuyor musun yoksa bu oyunu bitirmeme izin mi vermiyorsun? Dudaklarımı dudaklarına değdirdim "seviyorum" demesini beklerken nefesini yüzümde gezdirdi. Kalçalarımdaki ellerinin varlığıyla soluklar arasında kalmışken elim sertliğini bulduğunda kendini tutmaya çalıştı, sarhoş harfleri ağzından döküldü. -Senden vazgeçemedim. Duyduğum cümleyle kalp atışlarım hızlanırken onu öpmek için ileri adım attığımda kendini geri çekerek yutkundu. -Senden vazgeçemeyecek kadar korkak, kalbimi parçalayıp her bir parçasını tuzla buz edecek kadar cesurdum

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."