Ben başardım, benimle olanlar da başarmış ve sıra sizde! Birgün buraya "ben başardım, benimle olanlar da başardı ve sıra sizde" yazacağım. Günlük 1-2 bölüm atıyorum ve lütfen sizde sadece günde 1-2 bölüm okuyun ki her gün o motivasyonu koruyabilin. İçinde kendini bulacağını ve bir yerlerden başlayacağına ve sonunda hedefine ulaşacağını biliyorum. Önceki kitabımdan tanıyanlar çok az olsa bile burdan özür diliyorum, yaşadığım bazı olaylardan dolayı buralara pek uğrayamamıştım. Şuan yeni bir sayfa açıp, yeni bir başlangıç olarak buraya günlük motivasyonunu arttırmak için ve senin için bir şeyler yazıyorum. Umarım beğenirsin, keyifli okumalar! Başlama: 14.03.2020 Başlangıç: 72-73 Hedef: 53-55

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."