Ölüm nedir? Dönüşü olmayan bir yolculuk. Peki ya aşk nedir? Gençliğimi mahveden duygu. Ben, onun gözlerine baktığımda dönüşü olmayan bir yolculuğun içine girdim, gençliğimi hatta hayatımı mahvettiğimin farkında bile olmadan. Usul usul, benden bağımsız büyüdü hislerim. O ise her şeyin farkındaydı, yine benim haberim yoktu. Ona olan sevgimin yalan olduğunu anlamıştı. Evet, doğruydu. Ama sonrasında gerçek olacağını bilseydim, kendimi böyle bir yalanın içine atar mıydım? O aklını dinledi, keşke ben de aynısını yapabilseydim. Bu kadar acı çekmezdim. Şimdi bir uçurumun kenarındayım. Ya kalbimi dinleyip atlayacağım, ya da aklımı dinleyip yoluma bakacağım. Bir adım daha attım, ölüme biraz daha yaklaştım. Kafamı kaldırıp gökyüzünde parlayan yıldızlara son kez baktım. Benim gözlerim de eskiden onlar gibi parlıyordu, şimdi ise gölgeler vardı. ''Ne yazık... Gözlerim parlardı zifiri karanlıkta, şimdi beni göremezsin gün ışığında...'' Rüzgar yüzüme vuruyordu, aklımdan geçen şarkıyı mırıldanırken gözümden bir damla yaş süzüldü. Elimin tersiyle sildim, bakışlarımı gökyüzünden çektim ve aşağı bakmaya başladım. Deniz dalgalıydı. Dalgalar kayalıklara çarpıyordu. Bir adım daha attım. Deniz resmen kendine çekiyordu beni. Gözlerimi kapadım, kollarımı açıp yüzüme vuran rüzgarı karşıladım. Tam atlayacakken birisi beni kendine doğru çekti, güvenli alanına. Gözlerimi açmaya korktum. Beni sıkı sıkı tuttu, bir şeyler söylerken tek hissettiğim kokusuydu. Onun kokusu. Kulağıma eğilip fısıldadı: ''Benden o kadar kolay gidemezsin.'' Nefes almayı unuttum.

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."