Bu eser Oğuz Atayın sözlerinden derlenmiştir. Beğeni, yorum ve önerilerinizi bekliyorum. Beni anlamalısın çünkü ben kitap değilim. Çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum. Ne ölmek nefessiz kalmaktır; ne de yaşamak nefes almaktır. Yaşamak; sevilmeyi hak eden birine yaşamını harcamaktır. Yalnızlığı çok seversek, bir gün o da çekip gider mi?

Cemal Süreyya'dan Alıntı sözler vardır iyi okumalar.

Bu hikaye terk edilenlerin hikayesi, mutlu olması gerekirken karanlığa hapsolmuş yüzlerin hikayesi. Eğer sende yolunu bulmak istiyorsan Nehir'e yardımcı ol! Çünkü Nehir ailesine en ihtiyacı olan zamanda terk edildi, kayboldu. Tüm satırlarım bana değil; kalbinde ve kendi bedeninde kaybolanlara aittir.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.