Saat sabah 07:30 tu gözbebekleri bir yere odaklanmış düşünüyordu kadın,sabaha kadar uyumamıştı içten içe kızıyordu kendine,sövüyordu fırtına öncesi bir sessizliği andırıyordu odadaki sessizlik kadının gözlerinden yaşlar süzülüyordu,durduramıyordu silmeye mecali yoktu,avuç içlerinin birinde yeşil bir albüm diğerinde yırtılmış,sahibine hiç ulaşmamış mektuplar vardı,bakınca göremediğimiz bir sürü soru vardı beyninde,kalbinde de bir sızı.Sevdiğine sevildiğine pişman bir kadındı o saatten sonra,şimdi anlıyordu ki hiçbir aşk,filmlerdeki gibi mutlu sonla bitmiyordu ya da o gösterilen mutlu sondan sonra herşey berbat oluyordu.Ellerinden destek alarak ayağa kalktı etrafı süzdü radyo da kısık bir müzik çalıyordu,devrilmiş su şişesine çarptı ayağı ve o en ufak darbe kadının cam gibi dağılmasına sebep oldu,öfkesinden,nefretinden,sevgisinden hiçbir şey göremiyordu bağırmaya başladı,bağıra bağıra ağlıyordu komidinin üstünde duran resimleri fırlattı önce televizyon sehpasının camına ayağıyla bir darbe geçirdi sertçe,adamın kalbine vuruyordu aslında karşısında duran komidin aynasından yansımasına baktı 'Sen kimsin?' diye sordu.