Ölüm Portresi kitabının başrolü Atlas'ın kardeşi Efsun'un hayatını anlatmaktadır. "Bir kukla olmaya devam mı edeceksin? Bu musun sen, bu kadar mısın Efsun?" Kukla değildim. O benim ailemdi. O benim abimdi. Bu yola onunla birlikte Hera'nın intikamını almak için çıktık. Kandırma kendini. Kandırma kendini. Kandırma. Akın gözlerimin içine bakmaya devam etti. Gözlerindeki öfke kalbimin sızlamasına sebep oldu. Bir cevap beklemediğini biliyordum. Cevabı kendime vermem gerekiyordu. Bir kukla olmaya devam mı edeceksin Efsun? Atlas aşkı için savaşıyor. Peki sen? Aşkını mı seçeceksin seni hiçbir zaman kabullenmeyen abini mi?

Uyarı: Bu kitap 18 yaşından büyük okuyucular için uygundur. *** Onun kafasına sıkacaktım. Bitecekti her şey. Sonrasında kimsenin beni öldürmeyeceğini de söylemişti. Onu öldürmemek için hiçbir nedenim yoktu. Öyle sandım... Öyleymiş gibi yapmaya çalıştım. Sonra birden ona "Beni seviyor musun?" diye sordum. Dudaklarımdan kopan soru başta onu şaşırttı, dağılan şaşkınlığının akabinde sıkıntıyla iç çekti. "Zorlaştırma Tutku. Buna vereceğim cevap işini kolaylaştırmayacak." Silahı avucum içinde sıkarken taviz göstermedim. Tekrar sordum. "Reha, beni seviyor musun?" Birkaç saniye sessizce gözlerime baktı. Orada ne aradı ne buldu bilmiyorum. Ölümü kabullendiği gibi bu sorunun cevabını da kabullendi. "Evet." Ateş ettim. Evet der demez, namludan çıkan mermi onu buldu. Omzuna aldığı yarayla yalpalanarak geriledi. Bembeyaz kesilen parmak boğumlarım, siyah demirle tezattı. Bir zamanlar bende böyle şeylerle tezat düşecek bir kadındım. Susmadım, silahımı da indirmedim. Yine sordum. "Beni seviyor musun?" Aldığı derin nefesin ardından bağırdı. "Evet!" sesi gürleyen gök gibiydi, kulaklarımda yankılanırken beni korkutuyordu. Nefes nefese kanayan yarasına bakarken sakinleşebilmem imkansızdı. Bu defa silahın hedefini bilerek ıskalayıp yeniden ateş ettim çünkü ona ateş etseydim, ölümcül bir yara alacaktı. Amacım neydi? Silah zoruyla ona beni sevmediğini söylettirmek mi? Ne kadar dayanabileceğini ölçmek? Beni sevdiğinden mi öldüremiyordum onu? Hâlâ neyi bekliyordum kafasına bir kurşun sıkmak için? Reha'nın yüzündeki ifade sabrının taşmak üzere olduğunu sinyallerini veriyordu. "Eğer beni öldürmeyeceksen indir o silahı!" 🖤🗝️ Karanlığın Aç Çocukları Serisi; Akılbaz (1.kitap) ve Canbaz (2.kitap) olmak üzere iki kitaplık bir seri ve bütün bölümleri burada tamamlandı.

Ben Yelda, Kanımdan gelen güç ile yıllardır insanların rüyalarında dolaşıyorum ve asli görevimi yerine getiriyorum. Ama kim bilebilirdi ki onun rüyasına tutsak olup, asıl rüyasının yönü değişenin ben olacağımı... Adımla gelen o eşsiz gecede, onun bana temas eden minik bir dokunuşuyla, şu ana kadar dokunduğum bütün renkli rüyalara, gri renk salınacaktı... * Derin bir nefes alıp parmaklarımı onun yeni çıkan sakalları üzerinde nazikçe gezdirdim. Şu an ikimizin hisleri de aynıydı. Tutku, huzur, sıcaklık... Aşka ve sevgiye ait ne varsa birbirlerine ahenkle karışmış bir kokteyl gibiydik. Ama hislerimizden çok daha yoğun algıladığım bir şeyler vardı sanki sözlerinde. Bir aidiyet. Bir tamamlanma. İçimden çıkmak için çırpınan her bir heceyi ona armağan etmek için ağzımı açtım. Onun da alev almış dudakları hafifçe kıvrılıp, benimkilere sertçe sürtünerek hareketlendi. Ayrılması yasaklanmış gibi birbirlerine yapışmış olan dudaklarımızdan çıkan aynı kelimeler tüm kuvvetiyle havada çarpıştı. "Ay'ın her dönümünde yanındayım." İlk bölüm yayınlanma: 24 Mart 2017 © Tüm hakları bizzat hayal gücüme aittir. Rüyada Saklı adı ile yazılan ilk ve tek orijinal kurgudur.

Dünya'nın bilinen bir dengesi vardı. Yöneticiler zekaları ve farklı renkteki gözleriyle ayrılan varyeteleriyle bir kıtada; Koruyucular doğayı kontrol ederken bir kıtada; Katiller doğuştan savaşçı olmalarına rağmen derilerini hiçbir silah delemediği için kendi içlerinde tek damla kan akıtmayan kılıçlarıyla bir kıtadalar. Döngü sorunlar zincirini bir çığ gibi büyüttü. Farklılıkların çatıştığı bu dünyada renklerin savaşı başladı. Peki kurtuluş neydi ya da kimdi? ▪GİRİFT serisinin ilk kitabıdır.

KİTAP OLDU Gece İstanbul'un üzerine çöktüğünde, yollar evlerine ulaşmak isteyen son insanları da uğurlar. Ve şehir, sessizliğe gömülüp kurbanlarını bekler. Karanlık ve uzun gecelerin kapıları açılır. Ve katil ortaya çıkar. Işıklar söndüğünde, Geceyi kısmen aydınlatan ay, cinayeti soluk ışığında saklar. Zaman akıp gider... Başkomiser Barış ve komiser Azra katili bulmak için zamanla yarışırlar. ... Barış bir gökyüzüydü; her daim bulutsuz, temiz ve serindi. Ben ise o gökyüzünün muazzam ışığında hayat bulan bir topraktım. O ışık olmazsa karanlığa karışıp yok olabilirdim. ''Katili sen olmadan da bulabilirim fakat sen olmadan nefes alamam.''dedi ve bana biraz daha yaklaşıp devam etti. ''Nefesim kesilirse ölmez miyim?'' Gözlerim yakından daha da parlak görünen gözlerini hayranlıkla izlerken ellerim kısa sakallarına gitti. Güçlükle yutkundum.''Ben senin nefesin miyim?'' Dudak kıvrımlarına yerleştirdiği belli belirsiz gülüşü ile yüzüme daha da yaklaştı ve dudakları burnumun üzerine nazikçe dokundu. Gözlerimi kapattım. ''Sen benim nefesimsin.'' (Ben dini bir kitap yazmıyorum. Bu yüzden karakterlerime müslüman bir insan bunu yapar bunu yapmaz gibi söylemlerde bulunmayınız.) ... Ceset #3 Dedektif #1 Polisiye #37 Cinayet #12 Spiritüel #5 Gerilim #46

Anna Karenina, 19. yüzyıl Rus toplumunun ruhsal dalgalanmalarına çarpıcı bir aşk ve ihanet anlatısıyla ışık tutan bir başyapıt. Güzelliği ve nezaketiyle çevresinde hayranlık uyandıran Anna Karenina'nın mutsuz ve monoton bir evliliği vardır. Üst düzey bir devlet memuru olan Aleksey Aleksandroviç ile evliliğinde tek tesellisi oğludur. Ağabeyi ile yengesinin aralarını düzeltmek için gittiği Moskova'da yakışıklı ve genç kont Vronski ile tanışması, Anna'nın hayatında dönüm noktası olur. Tolstoy, Anna Karenina'da sıradışı bir gözlem gücü ile aşk, evlilik, ihanet gibi temaların izini sürerken roman sanatına yepyeni ve uzun soluklu bir boyut katar. Modern dünya edebiyatının otoritelerince gelmiş geçmiş en iyi romanlardan biri olarak kabul edilen Anna Karenina, güncelliğini daima koruyacak bir eser. "Anna Karenina dünya edebiyatındaki en büyük aşk hikâyelerinden biri. Tolstoy'un kusursuz üslûbunun büyüsü her sayfada hissediliyor." -Vladimir Nabokov- Yayınevi: İletişim Yayıncılık Çevirmen: Ergin Altay Yılı: 2012

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

Eran on yedi yaşına kadar büyük bir sır saklamıştı. Öyle bir sırdır ki bu; açığa çıkarsa hayatı ellerinden çekip alınacak, bundan sonraki yaşamını bir kobay gibi kliniklerde, üzerinde işkence misali deneyler yapılırken sürdürecekti. Nitekim bir gün sırrı ortaya çıktı ancak olaylar sandığı gibi gelişmedi. Bir salı günü, her şeyin sona erdiğine emin olduğunda görünmez bir kapı açıldı önünde. Tehlike dolu, uğursuz ve sakladığı sırları ile ürkütücü bir kapıydı. Genç adam oradan içeri girdiğinde Orova'nın hakiki yüzünü keşfedecek ve habis bir oyunun içinde bir zerre olduğunu fark edecekti. Orova'da gerçekleşen büyük darbe... O darbeyle başa gelen Venez Bayrak... Kendini tam ortasında bulduğu direniş... Ona güvenmesini söyleyen yabancılar... Sevdikleri... Ailesi... Hiçbirinin göründüğü gibi olmadığını çok sonradan anlamıştı Eran. Madalyonun öteki yüzünü, o ayrıntılara saklanmış büyük oyunu fark ettiğinde gözlerini açmak istemedi. Çünkü maskeler kalktığında tüm çirkin suretler bir ip misali gözlerinin önüne serilmişti.

"Bundan yüz elli yıl önce, dünya bambaşka bir yermiş Poli. İnsan sayısı çokmuş, milyarlarca insan yaşarmış. Tüm insanlar eşit ve hürmüş. Ülkeler arası bazen çekişmeler olsa bile kimse kimsenin ayağına kapanmak zorunda değilmiş. Bunu tercih edenler az da olsa varmış; ama onurlu yaşamak her zaman mümkünmüş. Sıradan bir insan parlak bir fikirle güzel işler yapabilirmiş, dışarı çıkıp gezebilir, istediğini yiyip içebilirmiş. Aslında, sıradan insan diye bir kavram yokmuş. Tüm insanlar seçkinmiş."

Bu evrende varlığın bir şekilde kabul edilir. Mixta olduğunu herkesten sakla.