Koniec szkoły, wakacje. Zamiary Lance'a na idealne spędzenie wolnego czasu zostają pokrzyżowane, gdy jego najbliżsi przyjaciele zgłaszają się na opiekunów letniego obozu i także go w to wciągają. Mimo ogólnej niechęci chłopak i tak zamierza spędzić te tygodnie miło i spokojnie, niczym się nie przejmując. Nie wie jednak, że na obozie będzie także Keith i los ma już dla niego zupełnie inne plany.

Langa z samego ranka robił zdjęcia kościoła Mariackiego - zbiera wspomnienia zamknięte na papierze. Kiedy później je przegląda na monitorze, na jednym ze zdjęć widzi perfekcyjne wręcz ujęcie chłopaka ze śladami farby na twarzy opierającego się o metalowe łańcuchy przy samych murach kościoła. Nie widzi połowy jego twarzy przez padające słońce. Ten obraz nie daje mu spokoju, więc od rana do wieczora snuje się po starym mieście, szukając osoby ze zdjęcia. Właściwie to nie wie nic oprócz tego, co ma na papierze, ale się nie poddaje i codziennie szuka. (Pojawia się parę przekleństw na krzyż) Oryginalne uniwersum: SK8, okładka zrobiona w Canvie (10.03.2021) #14 w FF #19 w anime DZIĘKUJĘ!

Ameryka ma ważniejsze problemy na głowie niż dwóch bezbronnych chłopców, którzy zrządzeniem losu trafiają na siebie. Karl to sierota, której życie zawsze dawało w kość - śmierć rodziców, jego brat został adoptowany, a Karl został sam z nadzieją że kiedyś jego przyjaciel z dzieciństwa zabierze go z sierocińca, że znów zazna szczęścia jak za czasów gdy oboje nie mieli więcej niż 10 lat. Nick z kolei żyje w patologicznej rodzinie. Jego rodzice kłócą się dzień w dzień, noc w noc, a czasem nawet wciągają w te kłótnie biednego chłopaka, który jest zmuszany wybierać po której stronie konfliktu się znajduje. Nastolatek również ma swoje problemy z którymi nie umie sobie poradzić, jego własny umysł powoli prowadzi go do granic obłędu.

Zima jest porą roku, która dla znacznej większości mieszkańców z reguły pogodnego Brighton była niemałym wyzwaniem. Jedną z takich osób był Karl Jacobs, szczupły szatyn, którego usposobienie o wiele bardziej przypominało wiosnę. Pewnego ciemnego, zimowego wieczora na samym środku ruchliwej ulicy, poznaje on Nicholas'a Armstrong'a, który pojawił się w najbardziej głuchym i nieoczekiwanym momencie jego życia. A wraz z rozwojem ich relacji umierały koty, bo ich uczucia od początku były okupowane widmem śmierci. |Zima|

Floryda miała to do siebie, że życie na niej było można porównać do toksycznego związku. Wchłonie cię i wypluje kilka razy, powolnie przyzwyczajając cię do tego dennego i uzależniającego uczucia. Jeden z jej mieszkańców, Karl Jacobs dostaje propozycję od swojego cierpiącego na bezsenność przyjaciela na krótki wyjazd do zazwyczaj deszczowego i ponurego Londynu, gdzie jak się okazało będzie zmuszony dzielić mały metraż z nowo poznanym chłopakiem z zamiłowaniem do fotografii. Karl chcąc uciszyć czymś głupie myśli w swojej głowie, niewiele się zastanawiając przystaje na propozycję. Szybko się okazuje, że Londyńskie uliczki mają w sobie o wiele więcej uroku niż myślał, a zapach palonej gumy i mandarynek jest całkiem przyjemny. W książce występuje również DreamNotFound i duża dawka Quackity'ego. Kto nie kocha Quackity'ego?

#SAPNAP: don't you give me up.. please- #KARL: don't give up! (fragment "Dark Red" by Steve Lacy) tw: narkotyki, alkohol i papierosy, przemoc, choroby psychiczne & wulgarny język

UWAGA. Nie będę kontynuować tłumaczenia tej książki. Głównie z powodu, że nadal nie potrafię pozbierać się po śmierci Technoblade'a (a jest on jednym z glownych bohaterow tej ksiązki), ale też dlatego, że zwyczajnie odeszłam z fadomu. No wiec tak, na początku chce zaznaczyć że jest to tylko tłumaczenie, nie jestem autorem tej książki. Oryginalnie została ona napisana w języku angielskim na stronie internetowej ao3 (Archive Of Our Own). Autorka jest @thcscus (blujamas) na ao3. Można ją także znaleźć na Twitterze pod tym samym pseudonimem. Naprawdę polecam przeczytać, jeżeli dobrze zna się angielski :] po prostu wspaniała książka „Rozumiem. Usłyszałeś, że miejsce, które kochasz było w tarapatach, więc wróciłeś. Lecz ja nadal nie- po prostu- czemu nie zabrałeś mnie ze sobą?" W końcu to było. Kathrasis, czy coś podobnego. „Pomógłbym ci ich zabić, Philza, ludzi, którzy zrobili to twojemu miastu. Podałbym ci twoją zemstę na żelaznej tacce. Oddałbym ci cały świat." Philza nie wyglądał, jakby żałował. Był zmęczony. „Ależ ja ich nie zabiłem." „Słucham?" Kathrasis* - uwolnienie od cierpienia, odreagowanie zablokowanego napięcia, stłumionych emocji, skrępowanych myśli i wyobrażeń.