Bir Mahalle Hikayesidir.. "Ben sustuğumda küçüktüm. Sana bakacak cesaretim vardı ama gözlerine denk gelmeye utanırdım. Bir gece konuştum. Bütün kalbimle, bütün saflığımla... Sen ne dedin hatırlıyor musun? "Ben kimim, sen kimsin?" O sözlerin hâlâ içimde yankılanıyor. Ben o gece sadece sustum sanıyordum... Meğer içimde bir şey kırılmış. Gittim. Büyüdüm. Unutur gibi yaptım. Şimdi döndüm. Ama senin bıraktığın kız değilim artık. Ve bu sefer bakacak bir göz varsa, göze alınacak şeyler de var demektir. "

Yıllar çöl kumlarını rüzgarla savurup günümüze kadar getirmişti geçmişin izlerini, iki düşman aile ve bulanık suları durulmuş bir dava. İki aşık birbirine kavuşmak için herşeyi göze almışlardı ve zaman tekerrür ibaret olduğunu yine ispatlamıştır. Hanzadelerin bir kızlarını daha onlar için kaybetmişlerdi, ölüm hükümü verilmişti Asiye Hanzade'nin ama seviyordu işte Kozanoğlu'nun genç ağasını gözü ondan başkasını görmez olmuştu, Alkan Kozanoğludan başka insan artık onun için yok olmuştu. Aynı şekilde Alkan içinde öyleydi ve alnına yazılmıştı, kader babasın kı ile aynıydı. Düşmüşlerdi en imkansız aşkın sevdasına biliyorlardı dönüş olmayan yolun vuslata ereceğini. Ama bilmezlerdi ki o aşk onların ölümü olacağını, onlara ölüm uğramasın diye ağası ve hanımağasının evliliklerine yol açacağını. Bilmezdi Sahra Verda Kozanoğlu nefret ettiği adamı bir gün seveceğini bilmezdi annelerini vereme sürükleyen ata özlemini çektiği aileye gelin gideceğini ve düşünmezdi Fırat Rüzgar Hanzade kardeşi için berdeli teklif edeceğini gizemini merak ettiği kızla evleneceğini. Kaderleri bir yazılmıştı bu çocukların nefretle büyütülen bu tohumlar aşkın rüzgarına takılıp çöl kumlarında savrulup gideceklerini. Ve zaman aşkı tekerrür ettirmişti.. Not: Çöl Rüzgâr'ı adı altında yazılan ilk eserdir. Wattpad'e!

Yıllar neyi ne zaman getireceğini gerçekten kimse bilmiyordu, Asaf Ateş Hanzade en küçük kız kardeşlerinin evliliğine dahi onay vermezken şimdi ağasının tek sözüyle kendini evlenirken bulmuştu. Kardeşi için kız istemeye giden Filiz Yıldırım kendini kendi sözünde bulmuştu. İtiraz etmek istesede kıyamamıştı kardeşine ve onun büyüleyici aşkına kendine kıymıştı. O artık sürgün'dü hemde Ateş'ine. İki imkansız aşkın ta kendileriydi Dilan Hanzade ve Serhat Yıldırım onlar, imkansız olsada sevdiler. Birbirlerine böyle güzel sevmeyi öğrettiler. Şimdi onların aşkı için kader tekerrür etti. Ateş'e sürgün edildi genç kadın. Düşmüşlerdi en imkansız aşkın sevdasına bilmiyorlardı kı dönüşü olmayan yolun sonu vuslata ereceğini. Ateş bilmiyordu evlenmek zorunda olduğu kızıl kadın kalbini bu kadar ateşe vereceğine. Filiz sürgünlerini toprağı değil bu defa alevler içinde olan bir kalbe vereceğine. Filiz öğretmenin kalbine bir kere olsun aşk girmemişken şimdi kalbi yaralı bir erkeğin nefretiyle yüzleşecek. Nefret ne kadar can acıtabilir ki, içinde bu denli aşkı alevlendirirken. Ateş'e Sürgün'dü bu aşk.. ateşe sevdalı olanlar bilebilir ya da toprağa sürgün veren bir Filiz. Not: Ateş'e Sürgün adı altında yazılan ilk eserdir. Wattpad'e!

Bir adam iki kişilik... Hem merhem hem yara... Bir kadın kırık,dökük baştan sona yıkım... Ölümün varlığını unutarak yaşadığım gerçeği yüzüme okkalı bir tokat olarak inerken mavinin en güzel tonuna baktım. Az önce benimle alay eden adam şimdi nefes almakta zorluk çekiyordu. Ölüm var bu dünyada diye haykıran benliğim dehşete düşmüştü. Etrafımıza toplanan korumaların bağırışları kulaklarıma uğultu halinde ulaşırken Evrenin hırıltılı nefeslerini çok belirgin bir şekilde duyabiliyordum. "Evren! Evren, lütfen bana bu acıyı yaşatma." dedim kendim bile duyamayacağım bir şekilde. Daha iki saat önce senin gibi bir adama anca nefret beslerim demiştim. Ama şimdi yüreğim yanıyordu. Şimdi titreyen ellerimde seni seviyorum lafını çok gördüğüm adamın kanları vardı. Oysa nefretten daha güçlü bir duygu hissediyordum ona karşı. Sadece kırgın ve kızgın olan yanıma, kibirime uyarak canını yakmak istemiştim. Şimdi ellerimin arasında can çekişen adama karşı hissettiğim en yoğun duygu sevgiden başka birşey olamazdı. "Seni...sev..."dedi sık sık nefesleri arasında. "Yorma kendini. Ne olursun dayan ne olursun beni bırakıp gitme." Sol göğsünden akan koyu kırmızı sıvıyı biraz olsun azaltmak adına korumaların verdiği bez parçasını bastırırken hissettiğim ılık kan ile derin biri nefes aldım. "Seviyorum...kollarında ölmeyi isteyecek...kadar." Onun sözleriyle ölüyorum sandım. İstediği tek şey sevgi olan bir adama karşı taş duvar olan duruşumdan, çürümüş kalbimden utandım. Başka birisinin bana yaşattığı acının bedelini ona ödeten insanlığımdan nefret ettim. Söylediği ve yaptığı bütün kötü şeyler sanki var olmamış gibi hafızamdan silinirken hatırladığım tek şey buz mavisi gülen gözleri ve iki yanağında oluşan gamzeleriydi. Kapak tasarımı @soranoldumubeni tarafından yapılmıştır😍

Sinsice oyunlar oynayan o değilmiş gibi gözlerime bakarken benliğim önünde diz çökmüştü. "Böyle olsun istemedim." Fısıltısı kulaklarımda çığlıklara dönüşürken yaşlı gözlerimi kuzguni gözlerine sabitlemiştim. Bir enkaz olarak geldiğim kalbinden şimdi daha büyük bir enkaz olarak ayrılıyordum. Düşüncelerin ördüğü dört duvar üzerime yıkılmış, sığındığım kalp beni yıkımdan kurtarmamıştı. Ondan hep kaçan ben şimdi kaçtığım kalbin ayakları altında paspas olmuştum. "Neden?" dedim tekrar feryat figan. "Neden Alparslan neden? Neden yaptın bana bunu?" "Yemin ederim bu kadar yalanın içinde gerçek olan tek şey sendin. Sana olan aşkım en gerçek şey Bahar'ım." Titreyen ellerimi gögsüne koyarak onu ittim. O bir yalancı diye haykıran benliğim dizleri üzerinde ağlıyordu. Cevap vermek yerine sarf ettiği kelimeler onun kaçışı benim yanışımdı. "Sana güvenmiştim!" Elleri bileklerimi kavrarken ondan uzaklaşmak için çırpındım. Kokusu başımı döndürüyor, gerçekler midemi alt üst ediyordu. "Geçmiş zaman kipi kullanma!" dedi azarlarcasına "İstediğim tek şey benim olmandı. Sadece beni sevmeni istedim." Hıçkırıklarım kulaklarımda acı bir tını bırakırken sıkı tutuşu kaçmamı engelliyordu. Başımı gögsüne koyarak "Sende bir geçmişsin artık..." diyerek kokusunu içime çektim. "Yapma Bahar yapma bunu bize." "Bizim seninle bir yolumuz olamaz. Benim sizin gibi yalancı insanlarla bir geleceğim olamaz. Size güvendim ben." sonlara doğru titreyen sesim acıyla harmanlanmıştı. Bu hikayede bir çıkmazın açılmasını bekledi herkes!

HİKAYE SADECE DREAME'DE YAYIMLANIYOR. Aşk hiç bu kadar geç kalmamıştı. Barlas Karaman'ın kalbine aşk tam dört yıl geç kalmıştı. 19 yaşındaki, kendisine eş olarak gelen küçük kızın yeşil gözlerinden akmıştı ruhuna ve kalbine. O gece cennetin yeşil tonunu kabullenmeyen genç adam, acımasızca sahip olmuştu küçük bedene. Canını yaktığı kadının ileride kendini canını yakacağını hesaplamamıştı. Feriha ikinci kadın olarak gittiği evde çok zarar görecekti. İstenmediğini duyacak, hissedecekti. Normal yolla hamile kalmayan genç kadın, asla kadın olmanın ne olduğunu anlamamıştı. Sevgiye aç ruhunu, hayatını borçlu olduğu adamın torununu doğurmak için geldiği evde doyurmak istemişti. Bir anne şefkati, baba sevgisi nasıl olur öğrenmek istemişti. Kocası tarafından aşağılanacağından ve hor görüleceğinden habersiz... Yanlış seçim, vicdan sızısı, gururdu onların arasındaki duvarın adı. Aralarındaki engelleri aşıp birlikte olabilecekler miydi? Arzu Khayal.... Hakları hayallerimin en kırılgan yerinde saklıdır!!!! 17.06.2015 ~ 04.01.2016 (İlk kitap )