Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

20 yaşında genç bir kız ve onunla aynı gün doğan 20 yaşında genç bir erkek. Çocuklukları bile beraber geçmiş, birbirlerini tanıma hikayeleri efsane olan bir çift. Genç adam neden genç kızı dağ başında bırakıp gitti? 'Ayda Acayip Bir Şey' adı altında yazılan ilk hikayedir. Şimdi bizim mucizemiz olmaya var mısın?♥️

Zor! Hemde çok zor. Sevmek, aşık olmak. Ben hiç seveceğimi ya da aşık olacağıma inanmıyordum,aşk diye bir şey var mı onu dahi bilmiyordum. Ama öğrendim ki, aşk bağlanmakmış, bırakamamakmış. "Eğer o kalp atsın istiyorsan doğru yolu bulman gerekiyor." - Hepimizin yapmaması gereken hatalar vardır. Ama yapıyoruz. Bende bir hata yaptım. "Ondan uzak duracağım yanında,hayatında, yürüdüğü yolda, durduğu durakta durmayacağım." dedim. Ama olmadı. Ben ondan kaçtıkça ona koştum. Sanki içime, karşı koyamadığım mıknatıs yerleştirilmiş de ayrılamıyordum. Ben ondan kaçtıkça ona doğru gidiyordum. Çünkü benim kalbim o, ve ben kalbimin yolunu bulmuştum.

| Wattys2021 KORKU ve EN YARATICI HİKAYE Kazananı | "Uyu küçük Mina. Uyandığında gündüzün, kabusun olacak." "Cennetten kovulmadan önce 19 Büyük Şeytan, insanların rüyalarında yaşıyordu." İçlerindeki sönmez intikam ateşi ve kötülük, büyük bir savaş başlattı, ta ki lanet etraflarını sarana kadar. Şeytanlar, ruhlarından bir parçayı varislerinin gelip laneti kırmasını beklemek için birer taşa dönüştürdü ve yancıları tarafından sönmeyecek bir ateş içinde birleştirildi. Bu taşa Hayat Taşı adı verildi. Taşın kullanılıp kötülüğün tekrar salınmasını istemeyenler, taşı her biri bir şeytanı temsil edecek şekilde 19 parçaya böldü ve her bir parçasını sakladı. Onları güçlendiren kaynak, söndürülemez bir ateşle mühürlendi ve şeytanların ruhlarının geri kalanının çıkmaması için tutuldukları tılsımın üzerinde bekletilen, çıkışlarına kadar sönmeyecek o meşale yakıldı. Onları serbest bırakmak için yola çıkanlar korkunç acılarla cezalandırıldı. Hayat Taşı'nı kullananlar, Tanrı tarafından lanetlendi. Ama sonra bir gece bir cinayet işlendi. Ve o anlaşma masasına tekrar oturuldu. O gece bir beden öldü, iki ruh birleşti ve bir savaş başladı. Bildiği tek şey ise, ruhların katillerinin olmadığıydı. ❧ "Çünkü sevgilim; ölüler dünyasında bir şey yiyenlerin yeryüzüne çıkma hakları bulunmamaktadır." ❧ 19.07.2019 00.00

Wattys 2020 Kazananı Zaman Yöneticisi serisinin ikinci kitabıdır. İlk kitabın devamı olduğu için önce "2512" adlı kitabın okunması önerilir. [TAMAMLANDI] - Zaman Yöneticisi Serisi - 2. Kitap İşte savaş başlıyor. Ruhu, zihni, hisleri, yalanlar, gerçekler; oralarda ne var ne yoksa savaşıyor. Kim kimin tarafında belli değil, yalnızca karman çorman bir düzlük var ve orada herkes birbirine girmiş halde. Savaşın sebebi belli değil, sadece gerçekleşiyor. Genç adam, bu zamana kadar kontrol edemediği diğer her şey gibi bu savaşı da kontrol edemiyor. Artık ipler onun elinde değil, bunu çoktandır biliyor. Savaş tüm hızıyla devam ediyor. Ölenler, savaşmaya devam edenler, öldürenler, güçlüler, zayıflar, zayıf olmasına rağmen zihnen güçlü olanlar, kaçanlar... O, bu savaşı izliyor. Ruhu darmaduman olmuş, buna üzülemiyor bile. Kimin kazanacağını da bilmiyor; bu bir zafer mi, onu da bilmiyor. Muhtemelen değil. Burada sadece yenilgiler var. Onun ruhu mağlup savaşçılardan ibaret, yalnızca bazıları kazandığını sanıyor. Oysa aynı taraftalar, düşman apaçık kendi kendileri. "Her şeyi öğrenmenin vakti geldi. Artık kaçmanın, saklanmanın devri bitti." #90 - bilimkurgu (02.01.2021)

Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkadaş oldu. Belki sonra daha da fazlası... . . . İçim yine bir tuhaf olsa da çalışma masama doğru baktım. Ne bir belirti ne bir işaret hiçbir şey yoktu. 'Belirti mi istiyorsun?' diye sordu zihnimin içinde yankılanan sesiyle... Olumlu anlamda başımı salladım. Düşüncelerimi okuması bazen sinir bozucu olabiliyordu. 'Sende çoğu zaman sinir bozucusun Derin.' Yine yapmıştı işte! Yine okumuştu düşüncelerimi... Masamın orada bir şeyler hareketlenince oraya doğru baktım. Kalem kendi kendine hareket edip kağıda bir şeyler yazıyordu. İstemeden de olsa elimin altındaki yorganımı sıktım avcumun içi ile. Korkuyordum belki de hala. Göremediğim bir ses ile konuşuyordum. Her an benimleydi ve sanırım o sadece ses değildi. Bir varlıktı. Dokunabilirdim ona. Elimle hala yorganı sıkarken kalem masadaki yerini aldı ve kağıt havalanmaya başladı. Havalanan kağıda baktım. Kağıdın üzerinde ' HESİM ' yazıyordu. Bu onun ismi miydi? Başlangıç Tarihi: 16 Ocak 2016 İlk Yayın Tarihi: 17 Mayıs 2016 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır... Bana ulaşmak isteyenler için instagram hesabım- @bilgeliyasam Hesim'in instagram hesabı: @hayaletsesim

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Öğrendiğim şeylerden biri daha, hiçbir şey sonsuza kadar iyi ya da sonsuza kadar kötü devam etmez. * Görüşüm sadece saniyeler sürse de aynı on numara gibi nefes nefese kalmıştım. O çoktan maçına geri dönüp tüm yeteneklerini konuşturmaya devam ediyordu. Elime kadar uzanan badimin kolunu sıvadığımda tam tahmin ettiğim gibi kolumun morardığını gördüm. "Harika..." diye mırıldandım kaçtığım ve koruduğum her şey başıma gelirken. "Gerçekten, harika. "