Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Derin bir nefes aldım. Ayaklarımın altındaki İzmir manzarası çarpıyordu gözüme. Bakışlarım yerdeydi, kaldırdım: "Beyler, ben annem ve kardeşimden sonra ilk kez bir karşı cinsi sevdim lan!"dedim. Görkem, "Gizemli konuşma oğlum noldu?"dedi. "Anlamayacak kadar salak mısın Görkem, Elif'i seviyorum." dedim. "Elif'i?" "Evet." "Hani şu çarşaflı olan kızı?" "Evet." .. "Biliyorsun ki bu dünya imtihan yeri. Allah herkesi farklı şekil de imtihan eder. Kimini fakirlikle, kiminiz zenginlikle. Kimini güzellikle, kimini çirkinlikle. İmtihanın mantığı da budur zaten. Zor olan bir şeye dayanabilmektir imtihan. Bu yüzden onun en sevdikleri ağır imtihanlar geçirmiştir hep. İnsanlar da böyle imtihanlar geçirir bazen. Belki Allah, peygamberi Musa'nın yaşadığı imtihanı yaşatır sana. Ömrün Firavunlarla savaşmakla geçer. Ama "Bu devir de Firavun mu var?" Deme. İnsanı namazdan, tesettürden, dini yaşamasından alıkoyan her şey firavundur.İsterse anne ve baba olsun. Belki de Yusuf peygamber gibi karanlığın kuyusuna düşürmüştür Allah seni. Ahir zaman da her yer bir kuyu değil mi? Her yer belirsiz, simsiyah değil mi? Unutma, seni kuyuya düşüren Allah, o kuyudan çıkaracak. Ve bir gün seni, gönlünün Mısır'ına Aziz yapacak! ... İnsan nefis için değil O'nun rızası için sevmelidir en başta. Tek taraflı dünya için değil ahiret hayatı için yani Sonsuz içinde sevmelidir aynı zamanda. Sevdiğinden önce, sevdiğini yaratanı sevmelidir. Allah gönlünüzü hangi gönüle yerleştireceğini bilir. Allah, O'nun için yanlışlardan döneni O'na sığınanı ve O'nun için kararlar alanı sahipsiz bırakır mı hiç ? Biz yeter ki O'nun için güzel ve temiz kalmaya çalışalım. Güzel kalmaya çalışan insanlar için hep güzel tevafukları vardır Allah'ın.. .. Gerçek aşkı satır aralarında bulacağınız bir hikaye :)

Ölüm! O nasıl bir boşluktu öyle? Ölümle yüz yüze gelmişti Stef. Şimdi iki seçenek vardı. Ya candı ya da canandı. Verdiği karar, canını seçerken cananını da kazandırdı. Ah... Kim derdi ki... Karanlıktaydı. Zifiri karanlık bir boşluktaydı. Ardından bir kuş kanat çırptı. Gülümsedi Stef, işte ışık oradaydı. Rabbini hissetmiş bir kalp, karanlıkta yanan bir ışığa tekabül eder. 🌷

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.

"Sanat eserinin de bir araç olduğunu mu söylüyorsunuz?" "Bir kimse, 'İnsan nedir?' diye sorduğunda, kendisiyle muhatap olur. İnsanın mâcerası cennette başladı. Sonra cennetten dünyâya geldik. Şimdi cennete gitmeye çalışıyoruz. Doğrusu, cennetten hiç çıkmamayı isterdim. Eserlerimiz, bu yolda bir taşıt ya da azık gibidir." |٢٨.٤.١٦|

Peki ya biz? Açılmak üzere duran süslü bir kurdale miyiz? Yoksa açılması neredeyse mümkün olmayan gösterişsiz bir kördüğüm mü?